Fourth of October (Juntarsiego Series #1)

Chapter 34

Umuwi ako na naiinis at naiirita. Nakabusangot ang mukha ko nang makatuntong na sa pilapil ang mga paa.

Even the wind cannot calm my mind no matter how cold it is. Bawat dampi niyon ay hindi epektibo sa akin. Maski ang tunog ng mga kulisap ngayong hapon ay hindi nakapagpakalma.

I never hated anyone as much as I hated Ms. Bell. Kung tutuusin, ako dapat ang may problema sa kanya. Ako dapat iyong galit na galit dahil nagagalit ito ng walang dahilan sa akin.

Turns out that she became mad at me just because she saw my picture from Jaeden? Ano bang kinalaman ko roon? Ni hindi ko nga alam na may litrato pala ako sa kanya!

Iyong mga mata ko ay awtomatikong dumako roon sa kanyang bahay. Bukas ang pintuan saka walang tao sa labas. I was expecting that I will see him having his afternoon coffee outside.

Wala ito.

So much blessing for today. Masamang blessing yata iyong nangyayari ngayon. Iyong kanyang presensya ay walang naidulot na maganda.

Buong oras akong nakaabang sa kanyang bahay simula nang makarating ako. Even after dinner, I saw myself silently watching from afar, hoping for a quick glance of his presence on his house.

Walang tao pero bukas ang pinto. No sign of him and I didn't hear a noise from it. Wala ring ilaw roon sa loob. Wala na akong ibang alam na palatandaan pa na makapagsasabing narito siya.

Magdamag akong nakaupo sa bintana banda, hindi naaalis ang tingin roon simula kanina. And maybe someone heard my prayer because after a few hours of waiting, I noticed someone who's coming.

Napatayo ako sa pagmamadali. From my view, I can see his silhouette, carrying a pile of woods that came from the farthest forest I think.

Parang banat na banat ang buto nito sa uri ng pagkakabuhat na ginawa. I am sure that he can see the lights from my house so he knows that I am here.

Dire-diretso lang itong pumasok sa loob ngunit hindi pa rin ako nakapansin ng pagsindi ng ilaw roon.

I finished drinking the coffee on my side before I grabbed my old cardigan and made my way to his house. Maputik pa rin naman ang daanan, hindi pa natutuyo simula noong umulan. My footsteps made a sound as I am taking steps on the muddy soil.

Malalaki ang mga hakbang ko papunta roon sa kanya. So ironic on how I avoided him earlier. Para akong nakalabas sa isang hawla na ngayon ay sabik na sabik na makita siya.

I didn't miss him.

Tuluyan na akong nakarating sa harap ng kanyang bahay. I hugged my cardigan tightly as I waited for his presence to finally appear in front of me.

Narinig ko ang malakas na pagsarado ng pintuan mula sa loob. The orange light faded that fast as I looked at the entrance, hoping for the better view of him. Ilang sandali pa ay naroon na nga ito sa pintuan katulad ng inaasahan ko.

He's in a hurry. Nakabitbit din ito ng maliit na itim na bag saka nakabihis na ng bago.

Our eyes collided. Dahil sa dilim ng kalangitan at kawalan ng ilaw sa kanyang tahanan, hindi ko naaninag kung anong itsura nito.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko, kalmado ang boses.

I am questioning his sudden arrival here. Nagulat saka hindi ko inasahan ang biglaang pagpapakita niya. He's still not like aware of what will I feel if ever.

Sinarado na nito ang pintuan saka hindi pinansin ang tanong ko. I can smell his familiar strawberry scent but that's not my concern now.

Nilagpasan lamang ako nito nang makababa na sa kanyang bahay. I bit my lip and my eyes followed his fast pace, leaving me like how he entered the prison before.