Fourth of October (Juntarsiego Series #1)

Chapter 27

Family. Anong kinalaman ng magulang ko rito? Is this all about their past? Paano ko naman masisiguro iyon kung hindi ko nga alam ang tungkol doon?

"Ano, sir? You want to study my background? For what?" He gave a loud chuckle. Sa puntong iyon, parang gusto nito akong asarin pero naroon pa rin ang kalambotan sa boses niya.

Like he still cares for me.

"Don't get me wrong at that idea. I know your parents very well, hija. And just by looking at your face... hmm, I know I am not wrong."

Pasimple itong kumakain habang nagsasalita. He didn't force me to eat. Siguro ay napansin niya ang kawalan ko ng gana kaagad magmula noong binanggit na niya ang tungkol sa pamilya.

He's old and I still have this bit of respect for him. I need to be professional, kahit na nakita na siya noon at minsang sinakop na ang isip ko. I was desperate to know his looks very well, to be familiar with him.

Ngayong nasa harap na ay parang nagsisi ako sa kahilingan. Isang napakalaking maling desisyon ang nagawa ko.

Iyong mga kamay niya ay dahan-dahang humihiwa ng pagkain. May bawat diin iyon ngunit parang pinapahalata na wala lang sa ganoong paraan.

"Anyway, I am only here to buy your paintings. We are not here to discuss about your parents." Sa huli ay tila nagliwanag ang paligid ko.

I tried to act normally but still, I cannot hide my 'not trusting ability' to this old man. Lumalaki lang iyon lalo.

"It's in the car. Okay lang po ba kung doon ko na kayo dalhin? Marami-rami kasi kaya hindi ko na dinala pa rito," sagot ko saka ito tumango nang hindi ako kinukwestyon.

His fierce look is now gone. Habang nakatingin lang ako sa kanya, hindi ko napigilang bigyaan ng mariing paraan iyon.

Naghahanap ako ng kung anong bagay na pwede kong masabing may kinalaman nga siya sa magulang ko pero wala.

He looks like a blank white paper with a magical pen being used in writing which needs a light to reveal all the words that are written, to reveal the truth and the answers. Ganoon siya kahirap basahin.

Though I am not feeling well being with him, I still did my best to vibe with him.

Buong stay sa restaurant ay kaunti lang ang kinain ko. Hindi na siya nagtanong sa akin pa tungkol doon kung kaya't pareho na kaming dumiretso sa parking area.

I texted Jaeden. Buti na lang ay naroon na siya nang makarating kami ni sir Henry.

Nasa likuran ko siya habang ako naman ay nakikipag-usap na kay Jaeden.

"He's going to take it all. Pasensya na kung masyadong masikip sa sasakyan mo," pagpaumanhin ko sa kanya.

"Nothing to worry. I'll go get them all." Tumango ako saka ito bumaba sa sasakyan.

Dinaluhan ko si sir Henry. He seems amazed now that he's seeing all my works. Halos lahat naman ng mga iyon ay ang mga nakikita ko lang sa paligid. The view of the city, the sea and even some random places I'd like to paint.

"Siguro sir, pwede nating ilipat na lang sa sasakyan mo? This can take some time," suhestyon ko na lang sa kanya.

Sobrang tanga ko lang doon sa point na hindi ko naalalang nasa sasakyan pala ni Jaeden lahat ng bibilhin niya.

Jaeden went behind me. His body touched my back as if protecting me from something. I felt his hand landed to my side waist and gently pressed it.

Gusto kong sumimangot sa naging galaw niya pero hindi ko magawa. Sir Henry's eyes are now landing to Jaeden's.

Mula sa akin, lumipat sa taong nasa likuran ko ang atensyon niya. It's as if Jaeden knew how to catch his attention in an instant.