Fourth of October (Juntarsiego Series #1)

Chapter 8

His eyes were asking for something that confused him, something that surprised him on the way my hand touches his cheek. Na isang nakakapasong bagay ang nagkaroon ng tyansang tuluyang dumapo na sa kanyang pisngi.

I cannot look at something for now. All my attention are now on his eyes, his perfect set of eyes that gives me goosebumps. Naisip ko tuloy na bukod sa ibang bagay sa mundo, iyong mata niya ay naghahatid din ng kagandahan.

"Ang ganda..." I slowly whispered as it went back to me, moving like it is the first time he heard it.

So deep. Sa sobrang lalim ay hindi mo maiisip na makakaahon ka ng ilang segundong pagsisid lang doon. Like the deep sea, there's something beautiful that's hidden under that blue color. Something that just will not amaze you, but will also give you the satisfaction from it.

"What's beautiful?" I blinked. Kinuha ko ang sandaling tyansa ng pagkahumaling sa kanya upang alisin na ang kamay sa pisngi niya nang hindi ko namamalayang natatagalan na.

"Sorry, sir. May dumi kasi sa mukha mo kaya tinanggal ko. Nabahiran tuloy ng kaunting pinta pero tinanggal ko na rin." I managed to remove my hand from his slight grip. Nailayo ko ang distansya ng mukha namin na kaagad.

I can't stop admiring this feature of him. Nakakalula pero ang sarap titigan ng matagal. Hindi nakakasawa. Parang nabuo talaga siya sa mundo para ipaisip ang kagandahang taglay na mayroon siya.

"I know. What is beautiful?" he asked once again. Napanguso ako dahil hindi niya alam kung ano bang maganda sa kanya.

My finger pointed at his eyes. "Hindi mo alam, sir? Ang ganda kaya ng mata mo. Lagi ka naman sigurong nagsasalamin kaya nakikita mo?"

"There's nothing fancy about my eyes."

Kumontra ako sa naging pahayag niya. If I only have that set of eyes, I will definitely have the pleasure. Ang ganda kaya! Sumakto sa kulay niya. Moreno siya, mataas saka bagay na bagay. Magkakatugma ang lahat.

"Sus, sinasabi mo lang 'yan pero promise," itinaas ko ang palad sa kanya na mukhang nangangako, "ang ganda. Hindi talaga ako nagsisinungaling."

Umiwas siya ng tingin sa akin saka umiling. Nangingiti akong napapatingin sa kanya nang pumasok ang ideya sa isip ko.

I love his eyes. I love how the color of it gives justice to his facial features. Saka isa pa, ang hirap namang hindi titigan ng matagal dahil nakakaengganyo. Masyadong nakakatawag ng atensyon.

Kung dito siya nag-aaral, malamang pagpipiyestahan siya ng mga estudyante. He's different from them but in a good way.

"Sir?" tawag ko ulit sa kanya. Bumalik ang atensyon niya sa akin kaagad.

"Hmm?"

"Pwede ba kitang ipinta? I mean, iyong mukha mo lang. Kung okay lang naman sa'yo."

Now that I got the chance to see his face this close, I now know how should I paint or what feature do I need to make. I am not a pro when it comes to this but I will try now that I have the basis without confirmation from the owner yet.

Kumunot ang noo niya sa tinanong ko. His look is now asking me why I chose him to paint.

"For what? Why me?" Napahinga ako ng malalim. Isang beses lang naman. Hindi naman panghabambuhay kong gagawin basehan ang mukha niya.

Kilala ko siya. Kilala niya ako kaya walang problema kung siya nga ang ipipinta ko.

"Kasi sir, may pinagawa kasi sa akin si ma'am De Jesus. She wants something new from me kaya gusto niyang ipinta ko siya ng mukha ng tao. I find your eyes beautiful so I guess, I should paint you?" napapahiyang sagot ko.