Sorry, sorry, sorry!! Ik weet dat ik al een tijdje niet gepost heb, maar ik had niet veel tijd en heb geen zin om 's avonds te schrijven. (wat ik vanavond wel gedaan heb... xP )
Ik vind dit persoonlijk het mooist geschreven hoofdstuk van dit verhaal tot nu toe.(of dit deel van het hoofdstuk van het verhaal... Gheheh..)
Comment/Vote...Of word een Fan als je wilt weten wanneer ik weer een deel gepost heb!... ^^
xNicole
P.S. Kijk even of jullie de ruimte tussen de alinea's zo goed vinden of dat het kleiner moet!
-----------------------
Hoofdstuk 3.2
‘’Nee! Rustig, dat is veel te veel water Rico.’’ Riep Beth uit. Rico keek om zich heen en toen zijn grote ogen op Beth landden glimlachte hij onschuldig naar haar.
Het was mijn eerste werkdag en ze gaf mij een rondleiding van het gebouw. Niet dat het echt lukte, want in elke kamer waar we kwamen was er wel een kind dat aandacht nodig had. Zoals Rico, een zevenjarige wees, die nu aan de beurt was.
Hij stond in de moerastuin de sla water te geven toen Beth uit het raam van de tweede verdieping naar buiten keek.
‘’Kom, ik zal je de tuin laten zien. Vroeger hadden wij een groot zwembad in de tuin, maar omdat niet iedereen een zwemdiploma had hebben wij het een paar jaar geleden vervangen door een moestuin.’’ Legde Beth uit terwijl wij de trap afliepen.
Alle muren in het gebouw waren gebroken wit van kleur en op de meeste plaatsen hingen schilderijen en foto’s om het iets gezelliger te maken. Zoals aan de muren naast de trap, waar wij vanaf liepen. Hier hingen allerlei certificaten en fotolijstjes waarin foto’s van kinderen die vroeger in het weeshuis woonden opstonden.
‘’Hoeveel kinderen wonen hier eigenlijk?’’ Vroeg ik. Ik heb films gezien over weeshuizen en in vergelijking daarmee is dit weeshuis bijna verlaten! Maar deze films speelden zich ook af in landen van Afrika, dus kun je ze niet echt vergelijken.
Beth hield op met lopen en keek over haar schouder om mij aan te kijken, wat niet moeilijk is omdat ik bijna een hoofd groter ben dan haar.
‘’Op dit moment?’’ vroeg ze.
Ik knikte naar haar.
Beth werd even afgeleid door twee kinderen van een jaar of 10 die elkaar achterna zaten en om ons heen probeerden te kruipen. Wat erg onhandig was gezien wij op een trap stonden.
Toen ze uit ons zicht waren antwoordde Beth. ‘’Op dit moment hebben we hier 14 kinderen wonen. Waaronder Rosalie, een meisje van bijna achttien die ik zelf geadopteerd heb.’’
Ik werd nieuwsgierig. Waarom zou ze een meisje van achttien adopteren en niet een jonger iemand?
‘’Hoe kwam je op het idee om haar te adopteren?’’ vroeg ik
Je zag in haar ogen dat het haar pijn deed om erover na te denken. Ik begon me schuldig te voelen en wou zeggen dat het niets uit maakt, dat ze het niet hoeft te vertellen, maar ze begon al met haar verhaal.
‘‘Ze is de dochter van mijn vriendin, Dominique. Wij gingen samen naar school, zijn daarna samen gaan studeren en kwamen dan samen op het idee om een weeshuis te openen. Zo is dit weeshuis ontstaan. Een paar jaar naar de opening ervan ontmoette ze Wesley. Het klikte gelijk tussen hun. Het was als en liefde in een van die romans die ze graag las, 8 maanden later gingen ze al trouwen en niet lang daarna was ze zwanger van Rosalie’’
Beth liep langzaam verder naar beneden als ze sprak en hield haar hoofd wat naar beneden gebogen.
‘’Alles ging goed. Ze vormden samen een fantastisch gezin, geen geldproblemen en alle drie een goede gezondheid.’’
We kwamen bij de glazen achterdeuren aan en ze keek uit het raam naar de moestuin.
‘’Toen Rosalie vijf was kreeg Dominique erg last van haar nek en kreeg ze hevige hoofdpijn. Toen de klachten steeds erger werden zijn ze naar haar huisarts gegaan, die haar gelijk doorwees naar het ziekenhuis waar ze naar de oorzaak zochten. Het bleek dat ze een hersenbloeding had. Ze werd in het ziekenhuis opgenomen en ik ging er natuurlijk gelijk heen. Ze stierf acht uur later, maar voordat dat gebeurde vroeg ze me om voor Rosalie te zorgen, omdat ze wist dat Wesley het niet aankon.
Wesley ontkende dit natuurlijk toen ik het hem vertelde. Hij hield het een anderhalf maand vol voordat hij bij het weeshuis aanklopte, omdat hij het niet meer kon. Hij miste Dominique te veel en Rosalie herinnerde hem te veel aan haar.’’
Beth keek mij met waterige ogen en een valse glimlach aan en zei:’’ Zo adopteerde ik de vijfjarige Rosalie. Ze nu al bijna dertien jaar mijn dochter en Wesley bezoekt haar elke vrijdagmiddag, sinds hij haar een paar jaren geleden wilde leren kennen.’’ Haar gezicht ging van droevig naar liefdevol als ze over haar dochter praatte.
Toen ze klaar was met haar verhaal wist ik niet wat te zeggen. Ik wist niet of ik onder de indruk moest zijn van haar relatie met Wesley of dat ik verdrietig moest zijn, omdat het einde zo droevig was.
‘’Hoe heeft dat Rosalie aangetast?’’ vroeg ik om de stilte te doorbreken.
Beth keek mij aan met een wetende glimlach alsof ze wist wat er in mijn hoofd afspeelde.
‘’Rosalie was in het begin erg verward, maar wende er na een tijdje aan om met mij in het weeshuis te wonen. Ze was nog maar vijf toen alles gebeurde dus herinnerde ze niet veel van haar tijd met haar biologische moeder, maar ik heb haar allerlei foto’s van haar ouders laten zien en Wesley heeft de laatste jaren ook veel herinneringen met haar naar boven gebracht.’’
‘’Wow’’ zuchtte ik. ‘’Dat is een indrukwekkend verhaal. Ik kan niet wachten om haar te ontmoeten’’
De laatste zin zei ik met een brede glimlach, alsof ik de toekomst al wist.
----------------
Hoe vond je het? x)
Vind je dit ook het best geschreven deel?
xNicole
