A.M. (Larry AU Fanfic)

Hoofdstuk 21: Gebroken

Louis en ik hebben een tijdje gepraat over onze wereldreis. Uiteindelijk is Louis weer terug in slaap gevallen en ben ik ook weer gaan slapen. Nu ben ik wakker voor het ontbijt. Ik twijfel of ik Louis wakker moet maken. Aan de ene kant wil ik hem laten slapen, maar aan de andere kant wil ik Louis ook niet alleen laten. Zachtjes streel ik door zijn haar heen. "Louis." Roep ik voorzichtig. Hij schrikt meteen wakker. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken." Zeg ik. Louis schudt zijn hoofd en mompelt: "Nachtmerrie." Ik veeg zijn haren uit zijn gezicht en zeg: "Laten we gaan ontbijten. De groep zal het fijn vinden om je te zien. Iedereen maakt zich zorgen om jou." Louis knikt en zegt: "Eerst even aankleden." Terwijl Louis mijn kamer uit loopt zeg ik: "Lou." Hij draait zich om naar mij en dan smeek ik: "Niet jezelf pijn doen alsjeblieft." Louis schudt alleen zijn hoofd.

Als ik aangekleed ben ga ik de eetzaal in. Louis komt dan ook zijn kamer uit. Ik pak zijn, niet gebroken, hand en samen lopen we naar binnen. Natuurlijk gaan we naast elkaar zitten. "He Louis." Zegt Niall meteen. Louis glimlacht zwakjes. "Ben je oké. We maakte ons zoveel zorgen om jou." Vraagt Niall. Louis knikt alleen. "We vinden het echt vervelend dat we je niet konden helpen." Zegt Jake dan. Iedereen knikt instemmend. Louis schudt zijn hoofd en antwoord: "Het is niet jullie schuld. Jullie konden niets doen."

Na het ontbijt hebben we behandeling. "Ga je mee?" Vraag ik aan Louis. Hij knikt. Voorzichtig pak ik zijn hand vast. Louis kijkt zenuwachtig naar de reacties van de rest. Gelukkig zegt niemand iets. Ze kijken niet eens. We gaan zitten in het lokaal. Milo komt naar ons toe en vraagt, zonder ons aan te kijken: "Mag ik bij jullie komen zitten?" Ik glimlach en zeg: "Natuurlijk Milo. Jij altijd." Hij zucht opgelucht en komt dan bij ons zitten. Zayn deelt formulieren uit. Dit heb ik nog nooit eerder gezien. Dan verteld Liam: "We gaan vandaag allemaal een G-schema invullen over wat er gebeurd is. Sommige van jullie hebben dit eerder gedaan, maar ik zal het toch nog even uitleggen."

"Je begint met het invullen van de gebeurtenis. Gewoon opschrijven wat er gebeurd is. Daarna schrijf je op welke gedachten je had toen dat gebeurde. Daarna de gevoelens die je erbij had. Emoties dus. Dan je gedrag, wat deed je op dat moment. En als laatste het gevolg. Wat gebeurde er daarna." Legt Liam uit. Iedereen begint te schrijven. De gebeurtenis is niet zo moeilijk. Die klootzakken die Louis meenamen en mij niet bij hem wilde laten. De gedachte die ik had... Heel veel eigenlijk. Vooral negatieve dingen. Gevoelens... woedend, bang, schuldig, machteloos. Mijn gedrag was vooral heel boos. Discussie aan gaan, smeken, ruzie maken. Daarna hulp zoeken van Niall, Liam en Zayn. Het gevolg was dat ik me de hele nacht niet geslapen heb en me schuldig voelde tegenover Louis.

We bespreken allemaal ons G-schema. Bij iedereen komt eruit dat ze vooral bang en boos waren. Louis wilde zijn G-schema niet bespreken. Daar deden Liam en Zayn ook helemaal niet moeilijk over. Als laatste moeten we opschrijven wat we volgende keer beter hadden kunnen doen. En helpende gedachten in plaats van de negatieve gedachten die we hadden.

Het voelt wel fijn om het nu zo uitgebreid besproken te hebben. Ook dat we het nu een soort positieve draai hebben kunnen geven. Ergens ben ik blij dat we nu sport hebben. Even alles eruit gooien. Zayn komt naar Louis en mij. "Louis, ik wil foto's gaan maken van je pols en bekken en daarna gaan we dat even bespreken. Harry, jij hebt nu eigenlijk sport, maar als jij mee wilt met Louis is dat ook goed." Zegt Zayn. Liam neemt de rest mee naar buiten. "Wat wil jij, Louis? Wil je dat ik mee ga?" Vraag ik. Louis knikt alleen dus samen lopen we achter Zayn aan.

Blijkbaar hebben we hier een hele ziekenhuisafdeling. Er worden röntgenfoto's gemaakt van Louis' pols. "Louis, je mag je broek uitdoen en dan op het bed gaan liggen voor de foto's van je bekken." Zegt Zayn.

Al snel zijn de foto's gemaakt. Louis komt naar ons toe. Eerst pakt Zayn de foto's van zijn bekken erbij. "Dit ziet er goed uit. Geen nieuwe fracturen. Alles netjes geheeld, dus we kunnen gaan opbouwen. We beginnen vandaag al met fysiotherapie. Nu je pols." Zegt Zayn. We pakken de foto van zijn pols erbij. Zelfs ik zie de breuk lopen. "Slecht nieuws, maar dat had je al verwacht. Je spaakbeen en ellepijp zijn gebroken." Gaat Zayn verder.

We gaan naar de kamer van Liam en Zayn. Daar gaan we allemaal zitten. "Louis, ik weet dat je het echt heel moeilijk vind, maar je arm moet echt in het gips. We moeten naar het ziekenhuis toe." Zegt Zayn voorzichtig. Louis raakt meteen in paniek. "He, ik ga met je mee. We laten je niet alleen. Even snel gipsen en dan gaan we meteen weg. Ik ben ook bang voor het ziekenhuis, maar ik ga mee voor jou." Zeg ik meteen. Zayn pakt Louis' hand en zegt: "Ik heb een vriend van mij gebeld. Hij is gipsmeester. Hij gaat jouw arm gipsen. Binnen tien minuten zijn we het ziekenhuis uit. En we gaan niet naar hetzelfde ziekenhuis." Louis knikt dan en mompelt: "Ik denk niet dat ik een andere keuze heb."

Voor Louis zich bedenkt gaan we snel de auto van Zayn in. Zayn brengt ons naar het ziekenhuis. Ik heb Louis' hand stevig vast. Hij knijpt er af en toe angstig in. "Het komt goed, oké. Ik blijf bij je." Probeer ik hem te kalmeren. Dat terwijl ik mezelf ook kalm moet houden.

In het ziekenhuis lopen we meteen door naar de gipskamer. Zayn heeft een hand op Louis' rug liggen. Het lijkt wel alsof hij bang is dat Louis zich straks omdraait en wegrent. Waar ik ook bang voor ben. "He Rob. Bedankt dat je tijd hebt vrij gemaakt." Zegt Zayn. Louis gaat zitten. Zayn geeft de röntgenfoto's aan Rob. Hij kijkt er even naar en zegt dan: "Oh dat is een mooie breuk. Hij staat nog recht op elkaar. Gips eromheen en we zijn klaar." Hij begint meteen te gipsen. Louis pakt mijn hand vast. Alleen nu begin ik me steeds ongemakkelijker te voelen. "Haz, ben je oké?" Vraagt Louis ineens. Ik knik eerst alleen, maar dan vertel ik: "Een maand geleden ben ik flauwgevallen op straat. Door de anorexia en ik werd wakker in het ziekenhuis. Daar werd de diagnose anorexia gesteld. Toen kreeg ik te horen dat ik echt ziek was. Die herinneringen brengt het ziekenhuis met zich mee." Louis knijpt zachtjes in mijn hand.

Dan verteld Louis: "In het ziekenhuis zag ik mijn ouders voorbij komen. Ik zag al het bloed. Ik zag het gat in de borst van mijn vader. In het ziekenhuis kwam echt het besef dat ze dood waren." Ik geef hem een kus op zijn hand en zeg: "Bijna klaar. Heb je nog verder nagedacht over onze wereldreis?" Louis knikt en zegt: "Jij wilt graag naar Australië. Daar heb je Australia zoo, dat is opgezet op Steve Irwin. Met mijn ouders keek ik altijd naar zijn programma's. Daar zou ik ook graag heen willen." Ik knik instemmend. Dat keek ik vroeger inderdaad ook altijd. Een heel gaaf idee.

Dan is zijn pols eindelijk gegipst. We bedanken Rob en gaan meteen weer weg. "Het doet wel minder pijn nu." Geeft Louis toe. Gelukkig maar. Als we in de auto zitten komt Louis pas echt tot rust. Ik geef hem weer een kus op zijn hand en zeg: "Ik ben zo trots op je." Zayn knikt en antwoord: "Ik ook!" "Is het goed dat ik straks eerst nog even ga slapen en we daarna de fysiotherapie gaan doen? Ik ben op." Vraagt Louis. Zayn knikt instemmend. Natuurlijk ga ik met hem mee. Ik wil bij Louis in de buurt blijven.