A.M. (Larry AU Fanfic)

Hoofdstuk 25: Stapje terug

Na ongeveer anderhalf uur zit het bed in elkaar. We hebben even echt kunnen lachen tijdens het in elkaar zetten. Het ging natuurlijk niet in één keer goed. Daar konden we alleen maar hard om lachen. Het hele bed stortte één keer zelfs in, omdat we wat schroeven waren vergeten. Het was fijn om Louis te zien lachen.

Nu het eindelijk in elkaar zit lopen we terug naar de opslag om het matras te halen. We nemen meteen mijn oude bed mee terug. Ik heb de grootste en zwaarste delen, omdat ik Louis niet te veel wilde laten tillen. Er is nu pauze dus we hebben nog even de tijd om alles af te maken.

Met het matras voort slepend lopen we weer naar mijn kamer. We leggen het matras op het bed. Louis laat zich op het bed vallen en mompelt: "Perfect." Ik grinnik en ga naast hem liggen. We hebben van Zayn ook een extra dekbed en kussen gekregen. Louis trekt mij naar zich toe en slaat zijn armen om mij heen. We blijven even zo liggen. Louis streelt over mijn arm en vraagt: "Hoe was je gesprek met Liam en Zayn vanochtend? Ik heb wel gehoord dat ze een gesprek willen met jouw moeder." Ik haal mijn schouders op en antwoord: "Het was moeilijk om te vertellen. Ik was bang dat ze mij niet meer naar huis zouden laten gaan. Maar het was een goed gesprek. Ik vind het ook fijn dat ik een gesprek krijg met mijn moeder. We hebben nog nooit echt gepraat."

"Zullen we afspreken dat jij altijd bij mij mag slapen. Dan kom je gewoon via het raam naar binnen. Of via de deur. En als je liever een nachtje alleen slaapt, kun je gewoon naar je eigen kamer." Stel ik dan voor. Louis knikt instemmend. "En als jij een nachtje alleen wilt slapen, moet je het ook eerlijk zeggen. Dan ga ik gewoon naar mijn eigen kamer." Zegt Louis. Nu knik ik.

We blijven samen in het bed liggen praten, totdat het tijd is om te gaan eten. "Slaap je vannacht bij mij?" Vraag ik, terwijl we naar de eetzaal lopen. Louis knikt. We gaan aan tafel zitten. Zoals elke dag ben ik weer zenuwachtig voor het eten. Louis streelt over mijn been heen. "Je kan het." Fluistert hij. Ik glimlach dankbaar. Ik schrik even als ik zie dat het macaroni is. Daar zitten echt veel calorieën in. Fuck... Maar ik wil beter worden, dus ik moet me eroverheen zetten.

Langzaam neem ik een hap. Ik merk dat ik weer heel erg in mezelf keer en alleen maar kan denken aan de calorieën. Iets wat de afgelopen dagen juist zo goed ging. "Harry! He Harry." Hoor ik ineens. Dat haalt mij een beetje uit mijn gedachten. "Harry!" Hoor ik Zayn nu zeggen. Vragend kijk ik hem aan. "We weten dat dit erg lastig voor je is. Het geeft niet als je het niet op krijgt. Beter dan overgeven. We hebben een grote stap genomen. Het is prima om een klein stapje terug te zetten." Zegt hij. Ik geef een klein knikje.

Als ik ongeveer de helft op heb kan ik echt niet meer. "Ik kan niet." Mompel ik. "Dit is heel goed. Je hebt het super gedaan. Morgen nemen we gewoon weer een klein stapje vooruit." Zegt Liam. Louis knijpt zachtjes in mijn knie. "Ik moet naar buiten." Zeg ik in paniek. Zonder op reactie te wachten ren ik naar buiten toe.

Voor ik het weet word ik vastgepakt aan mijn arm. Nu ik buiten ben, ben ik iets kalmer. Ik verwacht dat het Liam of Zayn is, die mij vast heeft. Als ik me omdraai zie ik dat het Louis is. Hij trekt mij aan mijn vest naar hem toe en zegt: "Je doet het allemaal zo goed! Ik ben zo trots op je en ik hou van je." "Ik... ik... Ik..." Stotter ik in paniek. Louis geeft mij een kus op mijn lippen. Daardoor ga ik weer rustiger ademen. Als we onze kus verbreken, geeft Louis mij een knuffel. "Geen reden voor paniek. Je doet het echt heel goed." Zegt hij. We blijven een tijdje in deze omhelzing staan. Langzaam word ik rustiger.

Louis streelt door mijn haar en vraagt: "Ben je oké?" Ik knik. Het gaat wel weer. Louis pakt mijn hand en zegt: "Kom we gaan lekker film kijken." Samen lopen we terug naar binnen. Rechtstreek naar de groepsruimte. Iedereen zit al op de banken een film te kijken. Louis en ik gaan erbij zitten. "Gaat het?" Vraagt Nele meteen. Ik knik alleen. Ik wil er niet te veel meer aan denken.

Als ik wil dat mijn moeder trots op mij is, mag ik deze paniekaanvallen niet meer hebben. Mijn moeder kan daar niet mee om gaan en wordt er boos van. Ik moet gewoon normaal eten en mijn paniek verbergen. "He." Zegt Louis. Als ik hem aankijk zegt hij: "Het is niet erg om af en toe in paniek te raken, of een kleine stap terug te nemen. Dat hoort bij het herstellen." Het is wel alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen, dus ik leg gewoon mijn hoofd tegen zijn borst. Louis slaat allebei zijn armen weer om mij heen.

Al snel gaan we allebei ons bed in. We waren natuurlijk vanochtend al vroeg wakker. Hopelijk slaapt Louis vannacht rustig. Niet voor mij, maar voor hem. Ik vind het helemaal niet erg als hij mij wakker maakt. Al gebeurd het tien keer op een nacht, boeit het mij nog niet. Ik vind het zo zielig voor hem.

We kleden ons om en gaan dan in ons gloednieuwe tweepersoonsbed liggen. Louis slaat meteen zijn armen om mij heen. Ik voel me zo veilig als ik in zijn armen lig. Veilig en geliefd. Niet iets wat ik vaak gevoeld heb. "He Hazza." Begint Louis. Een beetje nerveus leg ik mijn hand over de zijne heen. "Wat jij vandaag over je moeder hebt verteld. Het is heel dapper dat je dat hebt kunnen vertellen. Maar ik vind dat je moet weten dat het allemaal niet jouw schuld is. Het is een probleem van jouw moeder dat ze niet in staat is om te zeggen dat ze van je houdt, of trots op je is. Het is niet jouw schuld dat ze dat niet kan zeggen. Jij hebt niets verkeerd gedaan. Het is ook niet jouw schuld dat je ziek geworden bent." Gaat Louis verder. Ik geef een klein knikje.

Het is moeilijk om dat te geloven. "Geloof je mij, als ik dat zeg?" Vraagt Louis. Eerst haal ik alleen mijn schouders op, maar dan antwoord ik: "Het is lastig. Waarom kan ze niet zeggen dat ze van mij houdt? Waarom is ze niet trots op mij? Ik dacht dat ze trots zou zijn als ik zou afvallen, maar toen stuurde ze mij weg. Maar toen ik niet aan het afvallen was, was ze ook niet trots op mij. Wanneer is ze dan wel trots op mij." Louis zucht en geeft mij dan een kus op mijn schouder. "Ik weet niet waarom ze niet kan zeggen dat ze trots op jou is. Misschien heeft niemand dat ooit tegen haar gezegd en kan zij het daarom ook niet. Maar het is niet jouw schuld. Je moeder houdt echt wel van je. Anders zou ze je niet hierheen sturen om beter te worden. Dan zou ze je gewoon ziek laten zijn." Zegt hij. "Denk je dat echt?" Vraag ik onzeker. Ik voel Louis knikken en dan zegt hij: "Ja, natuurlijk denk ik dat. Ik zou nooit tegen je liegen."

Door die woorden voel ik me iets beter. Ik nestel mezelf helemaal tegen Louis aan. Louis neemt mij nog steviger in zijn armen en zegt: "Haz, je staat hier altijd klaar voor iedereen. Je helpt iedereen. Je neemt iedereen onder je hoede. Maar wanneer sta je klaar voor jezelf. Je doet alles zo goed, maar je kan het zelf niet geloven. Je mag zo verdomde trots op jezelf zijn. En ik hou ongelooflijk veel van jou. Twijfel daar alsjeblieft nooit aan." "Ik hou ook van jou, Louis. Jij helpt mij meer als je beseft." Antwoord ik. Louis geeft mij nog een kus op mijn schouder en zegt dan: "Laten we maar gaan slapen." Ik knik en sluit mijn ogen.

Super late update... Oeps... Maar verder heb ik amper tijd om te updaten. Sorreeyyy. Zaterdag weer een update. Daarna een tijdje niet, want dan ben ik op vakantie.