A.M. (Larry AU Fanfic)

Hoofdstuk 34: Trots

Tegen het ontbijt zie ik weer heel erg op. Louis heeft gelukkig mijn hand stevig vast. We gaan naast elkaar zitten aan tafel. Toch wil ik niet moeilijk doen over het eten. Als ik het Liam en Zayn moeilijk maak, willen zij mij straks ook niet meer. Dan heb ik helemaal geen plek meer om naartoe te gaan. Als ik op kijk van de grond zie ik iedereen mij bezorgd aankijken. Ik glimlach en zeg: "Ik ben nog niet helemaal oké, maar dat komt vanzelf wel." Heel voorzichtig vraagt Ivy: "Wat is er gebeurd?" Fuck, nu moet ik dit gaan vertellen, zonder te gaan huilen. Ik slik en zeg dan: "Mijn moeder heeft besloten dat ik niet meer terug naar huis mag. En aangezien ik ook geen vader heb..." Iedereen kijkt mij met medelijden aan, maar dat hoef ik niet te zien. Dat maakt het niet beter. Daarom blijf ik alleen maar naar mijn eten kijken en eet het zo snel mogelijk op.

Na het ontbijt ga ik mee naar behandeling. Milo en Louis komen weer bij mij zitten. Iedereen is super aardig en het zijn echt allemaal vrienden van mij, maar met Milo en Louis heb ik de beste band. Natuurlijk heb ik met Louis de beste band. Hij is mijn vriendje. Mijn steun en toeverlaat. Alleen dit keer beginnen we anders. Liam en Zayn staan vooraan in de klas. "Harry..." Begint Zayn. "Jouw vorige opdracht was om op te schrijven waar je trots op was. Dat vond je heel moeilijk. Uiteindelijk heb je zelfs alles verwijdert. Daarom willen wij jou nu vertellen waar wij trots op zijn. En jij gaat dat opschrijven. Ik zal beginnen. Ik ben trots op hoe hard jij werkt om beter te worden." Natuurlijk moet ik meteen blozen. Dan zegt Liam: "Ik ben trots op de lieve, hardwerkende, gezellige jongen die jij hier bent geworden."

Snel typ ik alles over in mijn word document. Ik denk dat we nu klaar zijn, maar dan zegt Louis: "Ik ben trots dat jij mijn vriendje bent en dat jij mij altijd weer kunt laten lachen." Hij pakt mij aan mijn vest vast en geeft mij een kus. Daardoor word mijn gezicht helemaal knalrood. Milo zegt dan zachtjes: "Ik ben er trots op dat jij mijn vriend wilt zijn en dat je mij altijd helpt." Zo verteld iedereen iets waar ze trots op mij voor zijn. Bij elke persoon die iets zegt word mijn hoofd iets roder, maar mijn glimlach wel iets groter.

Het voelt toch wel goed dat iedereen zoiets liefs zegt, maar het is ook wel weer moeilijk. Het is zo dubbel. Iedereen is nu geweest en ik ben alles stilletjes aan het overtypen. "Wat is er, Hazza?" Vraagt Louis. Ik schud alleen mijn hoofd en weiger om hem aan te kijken. Als ik hem aankijk, ga ik sowieso huilen. De groep is zo stil dat je een speld zou kunnen horen vallen. Louis legt een hand onder mijn kin en draait mijn hoofd dan naar hem toe. "Hazza." Zegt hij. Ik bijt op mijn lip en zeg dan zachtjes: "Waarom kunnen jullie het wel allemaal, maar mijn moeder niet..." Louis geeft mij meteen een knuffel. Liam zegt dan: "We hopen dat je juist hierdoor kunt begrijpen dat het niet aan jou ligt, maar aan jouw moeder. Er zijn zoveel dingen die jij gedaan hebt waar elke ouder trots op kan zijn. Je hebt verdorrie je diploma op je vijftiende gehaald! Wij waren al trots op jou de eerste dag dat je hier was. Het ligt niet aan jou." Ik knik begrijpend.

We hebben nog even met z'n alle zitten praten en dat was heel fijn. Iedereen is zo aardig. Ik voelde me meteen weer een heel stuk beter. Niall heeft nu een hand op mijn rug gelegd, terwijl we naar sport lopen. Louis is terug naar bed gegaan. Hij had slecht geslapen. We gaan estafettes doen, waar ik heel blij mee ben, want dat is hardlopen. Natuurlijk ga ik samen met Milo. Hij is klein, maar super snel.

Het half uur is weer zo voorbij. Ik woel Milo door zijn haar en zeg: "Goed gedaan. Door jou zijn we eerste. Ga maar samen met Niall, die is ook goed." Milo krijgt een grote glimlach en knikt. Ik loop terug naar mijn kamer. Zin om te slapen heb ik niet. Bang dat ik weer over mijn moeder droom. Daarom klim ik het raamkozijn in. Eigenlijk wilde ik wel weer gaan hardlopen, maar ik wil Liam en Zayn niet teleurstellen. Nog iemand teleurstellen kan ik niet aan.

Al een tijdje ben ik voor me uit aan het staren als Louis ook in het raamkozijn komt zitten. "He wat is er mis?" Vraagt hij meteen. Ik kijk hem verbaast aan en zeg snel: "Niks." Louis grinnikt en zegt: "Ik ben misschien niet zo slim als dat jij bent, maar zo dom ben ik ook weer niet. Ik zie meteen aan je dat er iets mis is. Je bent aan het piekeren over iets." Louis kent mij te goed. Andersom ook. Ik zie ook meteen aan hem als er iets mis is. Ik zucht en zeg: "Beloof dat je me niet raar gaat vinden." Louis glimlacht en zegt: "Natuurlijk niet. Jij vind mij toch ook niet raar als ik iets vertel."

Twijfelend vertel ik dan: "Ik vind het echt nog heel moeilijk om weer te eten en aan te komen. Want voor mijn gevoel stel ik mijn moeder dan teleur. En ik weet dat ik dat toch wel doe, of ik nou afval of aankom. Het liefst zou ik nog uren lang gaan hardlopen en mijn vinger in mijn keel steken. Maar het eten is echt een grote drempel. Dat vind ik alleen moeilijk om te vertellen aan Zayn en Liam, want ik ben bang dat ik hun ook teleurstel en zij mij dan straks ook niet meer willen. Dan heb ik helemaal niets meer." Louis schudt meteen hevig zijn hoofd en zegt: "Dat zal nooit gebeuren! Geloof me, ik heb heel wat rottigheid bij Liam en Zayn uitgehaald, omdat ik ze af wilde stoten. Dat hebben zij mij nooit kwalijk genomen. Ze zijn nooit boos geworden en ik mag gewoon hier blijven wonen zo lang als dat ik wil." Ik geloof Louis wel, maar toch blijf ik er een beetje bang over.