Μαζί Σου Ποτέ [Will Edit]

🌹 Κεφάλαιο 2

Προσπαθούσε να δείχνει άνετη, όμως από μέσα της έβραζε, τσίριζε, χτυπιόταν, όλα αυτά μαζί.

Δεν παίζει αυτό, δεν γίνεται....

Αυτός που κοίταζε τόση ώρα στο απέναντι τραπέζι, δουλεύει εδώ? Στο μαγαζί που ίσως πιάσει κι εκείνη δουλειά?

"Καλά, θα δω το πρόγραμμα και θα σου πω" απάντησε ο υπεύθυνος στον μελαχρινό κούκλο και η Λίζα γύρισε πλάτη και επέστρεψε στο τραπέζι.

Η καρδιά της για κάποιο λόγο χτυπούσε πιο δυνατά από πριν.

"Τι έγινε, όλα καλά? Χρειάζονται άτομα?" ρώτησε η Άντζυ, όμως εκείνη έμεινε με κολλημένο βλέμμα σαν ζόμπι.

"Καλέ, τι έπαθες?"

"Θα σας πω μετά. Πάμε?" μίλησε ρομποτικά και οι κολλητές της απόρησαν.

"ΤΙΙΙΙΙ?!!" φώναξε η Άντζυ όταν η Λίζα τις είπε ότι εκείνος δούλευε στο μαγαζί.

"Δεν μας άκουσαν στη Λευκάδα, λίγο πιο δυνατά!!" την κοπάνησε όσο πήγαιναν βόλτα.

"Μαλάκα δεν παίζει! Χαχα omg! Αυτά δεν γίνονται ούτε στα βιβλία που διαβάζεις"

"Γίνονται" ξίνησε τη μούρη της και συνέχισε να περπατάει.

"Φίλε, αν σε πάρουν θα δουλεύετε μαζί! Το καταλαβαίνεις??"

"Μπορείς να ηρεμήσεις?! Ένα ωραίο παιδί είναι απλά, δεν θα τον παντρευτώ κιόλας"

"Ναι, αλλά μπορεί να γνωριστείτε και να γίνει φασούλααα" την έσπρωξε πονηρά με τον αγκώνα της.

"Ωχου.. Κοφ'το ρε Άντζυ"

"Καλά σου λέει ρε. Κάτσε πρώτα να την πάρουν" είπε η Βάσια.

"Θα σε πάρουν, γιατί να μη σε πάρουν? Αφού έχεις ξαναδουλέψει"

"Άρα αυτός θα δουλέψει την Τρίτη τώρα ε?"

"Αν του αλλάξει το πρόγραμμα το αφεντικό..."
_____

Δύο μέρες αργότερα, ξύπνησε το πρωί και πήγε σε ένα φωτοτυπείο.

Εκτύπωσε το βιογραφικό της και ξεκίνησε για το μαγαζί.

Η ώρα ήταν 12 το πρωί.

Έφτασε και είδε το παιδί που τις σέρβιρε το Σάββατο.

"Καλημέρα, εε.. Μπορώ να μιλήσω με τον υπεύθυνο?"

"Δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή"

"Αα, μου είχε πει να του αφήσω το βιογραφικό μου"

"Μπορείς αν θέλεις να τον περιμένεις"

"Τι ώρα θα έρθει?"