Nisan Yağmurum

Yorma Kendini Oğlum

......Gece saat 01.13'te aynaya baktım sol kaşıma yediğim yumruk etkisini gösteriyordu ve dudağımın içi kanıyordu.

Pansuman yapmam lazımdı ama ışıl'ın sesi geldi ''Alperennn'' diyerek çığlık attı uyuyamamış yanından kalktığımı görünce koral'ın yanına gidiyorum sanmış''Babamın yanına gidiyorsun sandım orda ne oldu öyle onunla yalnız kalınca ne yaptınız? '' dedi içten ve babasını merak eden bir tavrı vardı. ''Konuştuk artık boşver bunları yarın okul var'' diyerek susturdum.

Aşağı kattan kapının sesi geldi ışıl koluma o kadar sert sarılmıştı ki kolumun acıdığını hissettim.''Gitme alperen çok korkuyorum'' dedi.''Annemlerin odasına git size birşey olursa kendimi affetmem'' dedim ve kolundan tutarak onu annemlerin odasına götürdüm kapıyı tıklatır tıklatmaz annem ve meltem hanım kapıyı açıp.''İçeri gelin içeri'' dedi. ''Annem alın ışılı kapıyı kilitleyin ben gelmeden açmayın eğer korkarsınız polisi arayın boş bir konu için meşgul etmeyelim'' diyip ışılı içeri soktum kapının kilitlenmesini bekledim ve kilitlenir kilitlenmez aşağı doğru indim koşarak karşıma koral ve 2 koruması çıktı.

''Karım nerde kızım nerde ulan''

''Onları bulamazsın koral bulamazsın yeter insanlara ettiklerin evimden dışarı çıkın'' dedim.
Adamlarına üst katı işaret ederek çıkmalarını söyledi. ''Bir adım daha atarsanız sizden şikayetçi olurum.'' Derken kafamda bir ağırlık hissettim ve düştüm sonrasını gözlerimin kapandığını hatırladım.

.....

Gözlerimi açınca annem ve meltem hanımın ellerinin bağlı olduğunu ışılı ise bağlamakta olduklarını gördüm kafama vurdukları sopa ayaklarımın yanında duruyordu.

Koral ve korumalarının arkası dönüktü beni bağlamamışlardı. Kalktım sopa ile koralın iri olan korumasının kafasına vurdum ışıl bağırmaya başladı.

Diğeri ışılı tutuyor koral ise bana bakıyordu. Diğerinin üstüne giderken koral üstüme geldi onada bir tane vurup yere düşürdüm, diğeri üstüme gelirken yumruk attı yere düştüm üstüme gelirken göğüs kafesine tekme attım yerden kalkıp yüzüne sopa ile vurdum yere.düştü kıpırdamadı biraz şaşırdıktan sonra ışıla ''Annemleri çöz'' dedim.

Koralın üstüne giderken karnımın sol tarafında bir sıcaklık hissettim soluma dönünce Koralın korumasının bana ateş ettiğini anlamıştım hiçbirşey duymuyordum ama ışıl ve annemlerin bağırdığını anlayabiliyordum biraz sonra sesleri işitmeye başladım. Koral korumasına tokat attı..''Aptal çocuk neden vurdun al caneri gidiyoruz.'' Dedi diğer korumayı kucaklayıp gittikler. Işıl annem ve meltem hanımı çözmüştü,başımda toplandılar annem ağlıyor ve sarılıyordu. Işıl vurulduğum yere bastırıyor.''Alperen alperen gözlerime bak diyordu.'' Annesi ambulansı aramış evi tarif ediyordu başımda toplandılar........

Anneme bakarak.

''Annem affet beni evden çıkmasaydım bunlar olmayacaktı. '' dedim. Annem ''Konuşma aslanım yorma kendini sen doğrusunu yaptın'' dedi devam ettim..''Annem ben..........ben......bu kızı çok seviyorum ona aşığım bana birşey olursa kendinize iyi bakın artık zor nefes alıyorum ayaklarım titriyor seni çok seviyorum annem.'' Derken ışılın ağlayışını fark ediyordum. ''Uyan kalk buralardan gidelim kalkta herşey eskisi gibi olsun gidelim buradan'' diyordu çok zor nefes alıyordum ve gözlerim kapanıyordu........

Hani beyaz bir ışık var derler ya hepsi yalanmış öldüğümü düşündüm çünkü hayatsal bir fonksiyon göstermiyordum.
Bir tek annem ve ışıl gözlerimin önüne geliyordu.Annem başımda sağ elimi tutmuş ağlıyordu,ışıl ise sol tarafımda sol elimi tutup başını göğsüme yaslıyordu.

Kimse konuşmuyordu tek kelime eden birisi yoktu.Herkes sus pus olmuştu hayatım gözümün önünden geçiyordu.Artık ölmüşmüydüm yaşıyormuydum hiçbir fikrim yoktu tek isteğim annemin birazda olsa ağlamasının durmasıydı.

''Galiba gözlerini açıyor''diyen beyaz önlüklü bir bayan başımdan tutmuş gözlerime beyaz bir ışık tutuyordu.Biraz sonra ''paşam'' diyerek söze başlayan annem oldu.''iyimisin oğluşum'' dedi konuşmak istiyordum ama konuşamıyordum.''Yormayın fazla biliyorsunuz selcan hanım o artık konuşamaz'' bu sözleri duyduktan sonra gözlerimden yaş akmaya başladı doktor konuşmaya başladı ''Alperen kalbine 4 cm yakınlıktan vurulmuştun hayati tehliken buraya geldiğinde ciddi bir şekilde devam ediyordu seni acilen ameliyata almak zorunda kaldık dilinden aldığımız 5 cm lik parça ile kalbine açılan odacığı kapatabildik bunu yapmaya mecburduk artık uzun bir süre konuşamayacaksın 6 aylık bir iyileşme sürecin var belki sonra az ve peltek de olsa konuşabilirsin..'' korkmuyordum ama bir daha annem diyememek zoruma gitmişti beni karşılıksız seven bu kadına neler neler yapmıştım onu haketmediği bir duruma sokmuştum, ışıl hiçbirşey demiyordu biraz zoruma giden tarafta bu idi onun için nelere katlanmışken o bana geçmiş olsun bile demiyordu asıl bana koyan şey buydu galiba karşılık alamadığım aşkımdan birde geçmiş olsun diye bir cümle bile duymuyordum..

Zoruma gitmişti boğazıma bir ağrı saplandı çok geçmeden ışıl ilk defa bir aktivite yaparak arkamdaki yastığı düzeltti tam oturacakken ''iyimisin'' dedi gözlerimi gözlerinden kaçırarak anneme baktım ve gülercesine tebessüm ettim.
Annemde güldü ve elimden öptü.

''Aaaaaaaa aaaaaaa aaaaaa'' anneciğim demeye çalışıyordum araya annem girdi ''Yorma kendini oğlum'' dedi.
İşte buydu kendini yorma galiba en çok koyanda buydu bana konuşamamak..