zıt kutuplar | aybike & berk

farkına varmak

Sonunda gelip çatmıştı. Okulun ilk günü... Berk heyecanla bugünü beklemişti. Geçen senenin sonunda yaşanan olaylardan sonra çocuğun içinde hiç yaşam enerjisi kalmamış, her şey tatsız tuzsuz gelmişti. Başlarda Aybike'ye ulaşmayı denemiş olsa da başaramamıştı. Bir süre sonra da, zaten ulaşsam ne diyebilirim ki diye düşünüp kızı kendi hâline bırakmaya karar vermişti. Fakat her geçen gün kıza karşı neden hissettiğine anlam veremediği ilgi ve merak, katlanılacak gibi olmadığı için tatile yurt dışına çıkmaya karar vermişti. Eğer uzaklaşırsam unuturum diye çıktığı tatilden okulların açılmasına on iki gün altı saat on saniye kaldı diyerek geri dönmüştü. Öyle ki sabah okulu bekçiyle beraber açmış, güzeller güzeli kızın gelmesini bekliyordu.

Aybike'de ise durum tam tersiydi. Bu yaz tatili ona hiç tatil gibi gelmemişti. Bir gün bile dinlenememişti. Babasının okuldaki salak bir ergen yüzünden felç kalması, kuzeninin hapse girmesi, diğer kuzenlerinin yetimhaneye gitmesi ve Aybikelerin de teyzelerinde yaşamaya başlaması... Annesinin kuzenlerine yaptıklarının bin beterini teyzesi onlara yapıyordu. Öyle ki kız, hem garsonluk yapmış, hem evi temizlemiş, hem de babasına bakmıştı. Kısacası Aybike kendisi hariç her şeyle ilgilenmişti. Şimdi ise son sınıf olmuştu. Çalışması gereken bir üniversite sınavı olduğunun gayet farkındaydı ama hem sınav, hem iş, hem okul, hem ev, hem babası... Çok fazlaydı. Evden uzaklaşacağı için mutlu olsa da okula gitmeye korkuyordu. Berk'in aynı korkuyu daha önce yaşatması ama Tolga'nın o korkuyu gerçeğe dönüştürmesi kızı o kadar etkilemişti ki, bu sene kimseyle muhatap olmamayı kafasına koymuştu. Özellikle Berk'le...

Berk girişi görebileceği bir banka oturmuş, kızın gelmesini dört gözle bekliyordu. Olduğu yerde bacağını sallıyor, tırnaklarını kemiriyordu. Kalbi o kadar hızlı atıyordu ki Neyim var benim böyle diye sorgulamaktan kendini alamadı. Kendi içinde kalbiyle ve düşünceleriyle kavga ederken Aybike, kuzenleri ve abisiyle birlikte okula giriş yaptı. Rüzgârın savurduğu kıvırcık saçları, güneşte rengini belli eden ela gözleri ve asil yürüyüşüyle Aybike adeta ben burdayım diyordu. Berk'in kızı görünce mümkünmüş gibi daha da hızlanan kalbi gibi...

Kalkıp kızın yanına gitmeye yeltendi. Bu eylemi yeltenmekle kaldı çünkü dizleri öyle titriyordu ki yerinden kalkamadı. Sakin ol Berk, sakin... İlk defa görmüyorsun ya Aybike'yi! Kendine telkinde bulunarak derin bir nefes alıp verdi. Tekrar ayağa kalkmayı denediğinde bu sefer başarılı olmuştu.

Aybike'nin de kalbi, çocuğu görünce kıpır kıpır olmuştu ama üzüntü dışında bir duygu hissetmeyi o kadar unutmuştu ki bu durum çok sürmeden hemen eski moduna döndü. Yine de bir şeyi kendine itiraf etmeye hak gördü. Berk'i çok özlemişti... Fakat bunun hiçbir şeyi değiştirmeyeceğinin gayet farkındaydı.

Aybike okula doğru yürürken Berk de ona doğru yürüyordu. İkisinin de attığı bir adım, onları birbirine daha da yaklaştırıyordu. Berk'in aklından aynı anda bir sürü şey geçiyordu. "Gittikçe daha da bir güzelleşmiş sanki. Ama yüzü süzülmüş. Gözleri eskisi gibi parlamıyor. Acaba o da beni özledi mi? Ona ne demeliyim? Kahve içmeye mi davet etsem?" Bu düşüncelerine diğer iç sesi hemen müdahale etti. "Öküz müsün Berk, direkt bodoslama konuya mı gireceksin? Önce bir merhaba de!" Çocuğun aksine Aybike'nin zihninden hiçbir şey geçmiyordu. Heyecanını baskılamaktan beyni donmuştu sanki.

İkisi de karşı karşıya geldiklerinde çocuk hiç vakit kaybetmeyip neşeli neşeli "N'aber tatlım?" demek istedi. İstedi ama konuşmasının başındaki yüksek ses tonu, Aybike'nin onu hiç takmadan okula doğru gitmesiyle bir fısıltıya dönüşmüştü. Kız kalbinden kaçarcasına ışık hızında çocuğun yanından uzaklaştı. Berk'se ilk defa hissettiği bu can yakan duyguya bir ad bulmaya çalışıyordu. Hayal kırıklığı? Kırılmak? Öfkelenmek? Aşk acısı?