Luhan her zamanki gibi uykusunu bölen çığlıklarla uyanmıştı. Kendine yabancı gelen kendi çığlıklarıyla... O günden beri bu böyleydi. Her şeyin gerçek olup olmadığından emin olmak için ellerini tişörtünün altından geçirdi. İzler hala ordaydı.
Onun tarafından günlerce dövüldüğünün kanıtı...
Belki defalarca uğradığı tecavüzün kanıtı...
Ha bi de karnında ki lanet olası şey!
-Sadece iki gün daha sabret sonra senden tamamen kurtuluyorum.
Luhan elleriyle kulaklarını kapattı. Onu yaşatamazdı. O daha 16 yaşındaydı bi bebeğe nasıl bakabilirdi! Lanet olası o bebeğe nasıl bakabilirdi!
-İstemiyorum. Kes sesini!
Luhan tekrar uyuyana kadar defalarca çığlık atmıştı. Karnın daki yaratığı yaşatmasını söyleyen cümle beyninde defalarca yankılanırken onu susturmak istemişti ama yapamamıştı. Hala ordaydı.
Luhan 2 gün sonra evden çıkmadı. Defalarca çalan telefonunu açmadı. Onu doğurucaktı. Sadece yaşatması gerekiyordu öyle değil mi? Ona bakmak zorunda değildi.
O büyürken yanında olmak zorunda değildi!
Luhan büyürken kimse yanında olmamıştı.
Onunda birilerine ihtiyacı olmazdı.
Luhan düştüğünde kimse onu kaldırmamıştı.
O da kendisi kalkabilirdi.
Luhan yalnızken kimse ona ben burdayım dememişti.
O da yalnızlığı öğrenebilirdi.
Luhan ağlarken kimse ona sarılıp her şey geçicek dememişti.
O şey de tek başına yaşamayı öğrenebilirdi Luhan gibi...
Diğer ficler bitmeden yazmaya başlamıycağım bi fic daha bizi sevin ^^
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone baby(Tamamlandı)
Fanfiction-Onu sevmeseydin o her ağladığında yanına koşmazdın Luhan! Sen korkağın tekisin! Ona bak sırf sen onunla ilgilen diye sürekli ağlıyor. -Ondan nefret ediyorum! -Sen kendinden nefret ediyorsun Luhan ondan değil!
