EFSUNKAR +18 (Tamamlandı)

MAZİNİN KARANLIĞI

Selam herkese güzel bir bölümle geldim gerçi bu bölümden sonra Zemherinin başına gelenlerden ötürü bana sövebilirsiniz ama içinizi rahat tutun bazı gizemler bir kaç bölüm sonra gün yüzüne çıkacaktır.

Lütfen oy ve yorum yapmayı unutmayın:D

***

Gözlerimi araladığımda beni hastane tavanı karşılamıştı ilk birkaç dakika ne olduğuna anlam verememiştim ama sonra tepemde asılan serumu fark ettiğimde her şey bir bir aklıma oturmuştu ben tam da Mirza'nın kucağına bayılmıştım.

Yan sandalyemde oturan Mirza'ya çevirdim bakışlarımı Mirza ise benim ayıldığımı fark ettiği an elimi sıkıca tuttu ve ayağa kalktı. "İyi misin?"diye korkuyla sorduğunda dilimi yutmuşçasına kafamı salladım sadece. "Doktor hiçbir şeyin olmadığını söyledi panik atak krizi geçirmişsin sadece ama sebebini anlayamadım evde bir şey mi oldu?"dediğinde gözlerim tekrardan dolmuştu.

Gözyaşlarım bir bir süzülürken dilim tutulmuştu sanki hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladığımda sıkıca sarıp sarmaladı kolları arasına aldı beni. Kafamı onun göğsüne yasladığımda bir kez daha hissettim öz ailemin yanında bile böyle bir güveni hissedemiyordum.

Bir süre böylece ağladım kafamı onun göğsünden kaldıramadım o eliyle hafifçe çeneme dokunduğunda bakışlarımı onun yüzüne dikmemi sağladı. "Ne oldu Zemheri hadi anlat bana biliyorsun ne olursa olsun dinlerim ben seni."buruk bir tebessüm belirdi yüzümde.

"Şirkete gitmek istedim hazırlanıyordum sonra makyaj masamın aynasında sanki sanki onu gördü-"

"Sakın! Ben sana ne dedim onu asla o eve sokmam demedim mi?"dediğinde kafamı usulca salladım.

"Şirkete geldiğinde de hiç iyi değildin artık psikolojik yardım alman şart güzelim."

"Biliyorum."

"Ben sen uyurken birkaç doktor araştırdım ve birinde karar kıldım işinin ehli mesleğinin de eri birisi görünüyor bir sürü insan memnun kalmış senin için buraya gelecek."

"Ben ne zamandır uyuyorum?"dediğimde hafifçe dudağını ısırdı.

"Sen kucağıma bayıldığında geçirdiğin panik atak krizi yüzünden kendini o kadar kasmıştın ki sana ilk önce sakinleştirici bir iğne yaptılar yani dün öğlenden beridir uyuyorsun."kafamı anladım anlamında sallamakla yetindim sadece.

Bir süre daha yanımda kaldıktan sonra bana ayarladığı psikolog gelmişti Mirza odadan çıkıp bizi kadınla baş başa bıraktığında bana sorduklarına cevap vermiş ve başımdan geçenleri anlatmıştım. Beni dikkatle dinlemiş bir sürü tavsiyelerde bulunmuştu ardından beni rahatlatacak birkaç psikolojik ilaç yazdı ve çıkarken reçeteyi Mirza'ya verdi.

Dışarıda Mirza ile birkaç bir şey konuşmuşlardı ama ben duyamamıştım. Mirza yanımda geldiğinde hafifçe gülümsedim. "Ne konuştunuz?"dediğimde omuz silkti.

"Karımla daha çok ilgilenmem gerektiğini."yüzümdeki tebessüm yükselirken hafifçe kıkırdadım.

"Bunu konuşmadığına eminim."

"Boş ver eve gidelim artık çıkışını yaptım siz konuşurken hemşire birazdan serumu çözmeye gelecek."

"Tamam."birkaç dakika sonra hemşire gelip serumu çıkardığında Mirza'nın koluna girmiştim. Birlikte hastaneden çıktığımızda arabaya doğru ilerlemeye başladık.

1 Ay Sonra

Ellerimi saçlarımın arasından geçirirken kafamı iyice dizlerime gömdüm ve derin derin nefesler almaya başladım. Korku ve dehşet kanıma işlerken ağlıyordum çığlık atarak ağlamaya devam ettiğimde odanın kapısı açılmıştı ben korkuyla yerimde sıçrarken Kavin'in sesini duydum.