𝗩𝗮𝗿 𝗢𝗹𝗺𝗮𝘆𝗮𝗻 𝗛𝗮𝘆𝗮𝘁𝗹𝗮𝗿

•3

-Okuduğunuz saati yazın.(18.43)-
(Medyada ki şarkı favlarımdan,dinleyin!)

Şuan bana sorsanız, "Karol n'apıyorsun?" diye. Size net bir cevap veremem. Görsel bir tablo olarak bizi açıklasam; Chiara beni sakinleştirmek için elinden geleni yapıyor,Jorge beni sımsıkı tutuyor,bense Ruggero'nun attığı storiye bakıp ağlıyordum. Sinir,hüzün,nefret ve daha fazlası... Çok fazla duygu değişimi yaşıyordum ve bunları ağlayarak gösteriyordum. Bizim tablomuz böyleydi.
Jorge yine söylenmeye başlamıştı.

"Çocuğa bak ya! Hem bizi ispiyonlasın hem yardım etmesin hem de sevgilisini ekip,karı kızla buluşsun. Yok öyle dünya!" diye sövünürken Chiara şok hâliyle

"Ne? Sizin kopya çektiğinizi hocaya söyleyen Ruggero muydu?!"

"Evet,bugün teneffüste yanımızdan ayrılıp hemen ötmüş hocaya. Meymeletsiz!" diye nefretini kusmaya devam etti Jorge.

"Anlam veremiyorum,neden?" diye devam etti Chiara. Jorge tam konuşacakken sözünü kestim.

"Çocuklar lütfen susun. Şuan iyi değilim ve kendimi iyi hissetmiyorum. Bunu konuşarak halledeceğiz. Jorge lütfen sende artık şundan bahsedip durma!" diye sitemkâr bir şekilde baktım onlara.

"Karol haklı Jorge. Daha fazla konuşmayalım. Karol sen de daha fazla ağlamak artık! Gözlerin kıpkırmızı olmuş. Unutun onu! Yarın halledeceğiz. Şimdi n'apıyoruz?" dedi ortamı sakinleştirmek isteyen Chiara.

"Normalde birşeyler yapmak isterdim ama çok yorgunum çocuklar. İlaçlar zehir gibi zaten. Bir yandan dersler, ilişki, ilaçlar, arkadaşlıklar, hayat... Yoruldum."

"Seni anlıyoruz Karol. Bugün dinlen,yarın ne yaparız ona bakarız. Biz de artık kalkalım Chiara."

"Tamam,Karol canım bir duş al. Ağrın varsa ağrı kesici iç ama ilaçlarını aksatma. Yemeğini ye,uyu dinlen. Yarın seni evden alırız. Ne yapacağımıza karar veririz." diye Jorge'nin cümlesine ekledi Chiara. Onlara gülümsedim.

"Tamam, dediklerinizi uygulayacağım. Herşey için teşekkürler çocuklar."

"Ne demek,her zaman kanka. İyi akşamlar"

"İyi akşamlar"

Chiara ve Jorge gittikten sonra son kez storiye baktım ve bir anda ekran simsiyah oldu. Instagram'dan çıkıp girince Ruggero'nun profiline baktım. Storiyi silmişti. Derin bir nefes alıp telefonu kapattım. Chiara'nın dediği gibi hemen sıcak bir duş aldım. Üzerime beyaz kazak,altıma ise gri eşofman giyip aşağı indim. Kasım ayında olduğumuz için hava nane limondu. Kış geliyordu ve soğuk havaları çok seviyordum. Hizmetliden birşeyler yemek istediğimi söyledim. Yemeği kendim yapmak isteyince biraz ısrar etti ama izin verdi. Mutfağa geçip yemek yapmaya başlamıştım. Hazır olunca yemeğimi yedim ve ortalığı toplayıp ilaç dolabına geldim. İçinden kendi ilacımı aldım. İlacımın ismi yoktu,yani gözükmüyordu. Siyah küçük bir kavanozun içindeydi ilacım. Ve tam bir zehirdi!

İlacı içince uykum geliyordu. Halsizleşiyordum. Annemlere her ne kadar dil döksem de bu ilacın benim için iyi olduğunu söylüyorlar. Odama çıktığım sırada kafama birşey "Dank" etmişti. Bugün tuvalette gördüğüm siyah gölge veya hayalet. Cidden bunu neden bizimkilere anlatmamıştım? Aptal Karol aptal! Gerçi bana inanırlar mıydı bilmem ama belki kamera kayıtlarına bakardık. Müdürden rica ederdik. Sonuçta her ay o kadar para veriliyor. Aklımı kemiren bu düşünceyi kafamdan attım ve telefonuma bakmaya başladım. Instagram'a girince önüme bir gönderi geldi.

"Sohbet Grupları" adlı gönderinin altında ki açıklamayı okudum. Sohbet etmek için grup kuruyorlardı. Genelde sosyal medyadan insanlarla pek iletişime girmezdim. Çok fazla tanınan birisi de değildim. Sadece okuldakiler,ailem,eski arkadaşlar vs. Eğlenceli sohbetler dönüyormuş. Şansımı denemek istedim. Belki yeni arkadaşlar tanırdım! Çok heyecanlıydım. Hemen grup yöneticisi olarak verilen hesaba yazdım. "Malena" adında bir kız sohbet grubunun kurucusuydu. Yazdıktan birkaç dakika sonra cevap geldi.