Moje (dziwne) wiersze

17.

Dlonie ku naszemu gniewu, krzyk niczym obronna tarcza przed rzekomym atakiem diabła.
Sprawca milczy lecz krzyczy- zawsze jest niewinny(perfekcyjny).
Czyja wina?, komu skaza jest oddana?.
Nagły atak powołuje moje serce. Czy to pogoń za szczęściem?.