Μάζευαν τα πράγματά τους, έσβησαν τη φωτιά και κάλυψαν τα ίχνη τους. Η βραδιά κύλησε σχετικά ήσυχα χωρίς κανένα απρόοπτο
"Τι θα κάνουμε τώρα;" ρώτησε η Ζωή.
"Φεύγουμε" ανακοίνωσε ο Ορέστης τοποθετώντας στον ώμο του ένα σάκο.
"και ο Ραβ;" ρώτησε η Εύα
"Τι θα γίνει με τον Ράβεν;" ρώτησε ο Μιχάλης
"Είπα! Φεύγουμε.." ξανά είπε ο Ορέστης και άρχισε να περπατάει
"δεν πάω πουθενά" ανακοίνωσε η Εύα και άφησε τον σάκο της κάτω.. όλοι γύρισαν και την κοίταξαν.
"Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε μόνο του.. αν έρθει θα μας ψάχνει.. πώς θα τον βρούμε; πως θα μάθουμε αν είναι καλά;" συνέχυσε
"Έχει ένα δίκιο η Εύα Man" είπε ο Μιχάλης
"Βέβαια.. με ποιον θα συμφωνούσες εσύ.." είπε ο Ορέστης απότομα
"τι είπες;" ρώτησε απορριμμένα ο Μιχάλης
"εκείνη που σου κάθεται.. εκείνη ακούς αλλά βάλε και λίγο το μυαλό σου να σκεφτεί κάτι εκτός από εκεί" του είπε ο Ορέστης εντονότερα.
"μαλάκα ακούς τι λες;" ρώτησε ο Μιχάλης
"φυσικά απλά εσύ δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την αλήθεια κατάματα" είπε ο Ορέστης
"πρόσεχε τα λόγια σου.." η ένταση της φωνής του Μιχάλη αυξήθηκε και πλησίασαν ετοιμοπόλεμοι ο ένας τον άλλον.
"όπα παιδιά.. ηρεμίστε" τους είπε η Εύα.
"ναι.. πρώτα τους βάζεις λόγια και μετά παιδιά ηρεμίστε" ειρωνεύτηκε η Ζωή.
"Αν έχεις κάτι να πεις πες το ξεκάθαρα Ζωή" είπε η Εύα τοποθετώντας τα χέρια στη μέση της.
"Ξεκάθαρα μιλάω πάντα!" συμπλήρωσε η Ζωή.
"Σκάστε! Φώναξε η Ελένη και γύρισαν όλοι να την κοιτάξουν"
"Είμαστε όλοι κουρασμένοι, φοβισμένοι και τσαντισμένοι, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι να τσακωνόμαστε μεταξύ μας.. σταματήστε μαζευτείτε και πάμε να φύγουμε.. θα ψάχνουμε για τον Ραβεν όσο περπατάμε... έτσι και αλλιώς δεν ξέρουμε που είναι ούτε ο Ραβεν ούτε ο Αχιλλέας βαδίζουμε στα τυφλά."
Ο Μιχάλης και ο Ορέστης κοιτάχτηκαν.
"συγγνώμη φίλε.." είπε ο Ορέστης
χαμογέλασαν και οι δύο και αγκαλιάστηκαν χτυπώντας ο ένας την πλάτη του άλλου.
"δεν πειράζει αδελφέ μου.. σε καταλαβαίνω" του είπε ο Μιχάλης
