Me, myself and I

London

"Taxi please!" Pap en ik staan op de stoep net buiten Heathrow, en het regent. Hard. In Nederland was het weer goed, maar hier?!
Na wat wel uren lijkt stopt er een taxi. Snel stap ik in. Pfieuw, eindelijk warmte!
"Portobello road, Notting Hill." Ons nieuwe adres. Het adres waar ik de rest van mijn leven(nou ja, drie jaar in ider geval)ga doorbrengen. We rijden door Londen en de stad is zo mooi. Ondanks de regen, ziet alles en iedereen er leuk uit. Meisjes met blauwe haren, Gothics, kleine winkeltjes met Vintage kleren, niks is te gek. En het London eye... Wauw, dat is geweldig!
Mijn hart klopt hard voor deze nieuwe stad.
"Pap, kan je me, kan je me er hier uitlaten?"
Hij kijkt op.
"Liefje, wat bedoel je?"
"Mag ik er hier uit? Londen een beetje verkennen, voordat ik kennis maak met, eh, die mensen?"
Hij zucht.
"Doe maar. Ik kan je toch niet tegenhouden."
"Inderdaad!"
Hij zegt wat tegen de chauffeur en even later sta ik midden in Londen, in de stromende regen.
Heerlijk.

Ik zit in een schattig caféetje waar ze ook boeken verkopen. Het is hier heel fijn, er hangt een perfecte sfeer.
Dan komt er een serveerster aangelopen.
"Here is your coffee, dear."
"Thank you."
Mmm... Ik krijg nooit genoeg van koffie. Ik heb een paar boeken gekocht, wat kleren en... Rode haarverf!
Ik ga veranderen, heb ik besloten, te beginnen met mijn haar!
Rood staat me vast wel. Nou ja, ik hoop het in ieder geval!
Londen is super mooi, maar toch voel ik me niet helemaal goed. Alles is gewoon zo, zo, zo... groot. Zuidwijk was rustig en netjes en je wist het altijd precies als er wat aan de hand was of als de achternicht van de vriendin van de buurvrouw gescheiden was. Heel irritant, vond ik toen, want los gaan zonder dat mijn ouders het te weten kwamen zat er niet in. Maar nu mis ik dat dorpse gevoel ineens. Londen is leuk en groot en mooi en ja, fantastisch, maar géén Zuidwijk.

"Klingelingeling"
De deurbel van het cafeetje rinkelt als ik vrolijk naar buiten loop. Het was gelukkig opgehouden met regenen en daarom moest ik van mezelf stoppen met treuren en doorgaan met plan Zeemeermin. Zo had ik het gedoopt, want Zeemeerminnen ondergingen toch ook altijd een metamorfose? Van mens naar meermin. En De kleine zeemeermin was vroeger al mijn favoriete film. Gelukkig had ik vanuit het café al gezien dat er aan de overkant van de straat een MAC make-up store zat. Hallo, rode lippenstift hemel!

"O yes, this one will look amazing on your lips. You really need to buy it!"
Nog een voordeel van Engeland: De verkoopsters waren er eerlijk. Tenminste, dat dacht ik. Want dit meisje keek met zo enthousiast aan dat ik haar wel móést geloven en daarom even later met een tasje met drie lippenstiften, een oogschaduw palette en een foundation de deur uit liep. Vroeger droeg ik hoogstens wat mascara, maar nu was mijn plan om zonder knallende lipkleur de deur niet meer uit te gaan.
En dan nu het lastigste deel: De kleren.
Want hoe kleden Hipster meisjes zich in hemelsnaam?

Het antwoord was snel gevonden in de Forever 21. Hippie broeken, witte kanten crop tops of ronde zonnebrillen: Niets was te gek. Ik was helemaal los gegaan en daarom stond ik nu hier in deze ellenlange rij met een stapel kleren van hier tot Tokyo vast. Hoera.
Maar eigenlijk, heel stiekem, had ik echt genoten van het shoppen. Als klein meisje hield ik al van verkleden en maakte ik de gekste(en leukste!)combinaties en hoewel dat talent lang had liggen stoffen in een ver hoekje van mijn lichaam, het was er nog steeds.
"Miss?"
Ik schrik op uit mijn gedachten en loop snel naar de kassa. De hoop kleren leg ik neer in de hoop dat het meisje ze gaat opvouwen. En ja hoor, ik heb geluk. Een paar uur(voor mijn gevoel)en heel veel gezucht van de dames achter mij later is ze klaar en kan ik betalen.
"Two hundred fifty-four pounds, please."
Oeps. Nou ja, gelukkig voelt mijn vader zich nogal schuldig over de scheiding. En ik gaf vroeger nooit veel geld uit. Dus voor één keertje, mag dit wel.

En dan sta ik echt voor de deur. Eigenlijk was ik van plan binnen te glippen en me te 'metamorfosen' voordat iemand me zag, maar waarschijnlijk gaat dat niet lukken.
Of toch wel..?
Want geen hoogblonde vrouw doet de deur open, maar een donkerharig meisje in jeans en witte tanktop.
"Yes?"
"Hello, I'm, eh, a friend. Yes, Rose's friend. And you are...?"
"Mary, the maid and cleanser of corse. Come in!"
Ik stap naar binnen, en hoewel Mary wat verwonderd naar mijn koffer kijkt, laat ze me door.
Ik hal is heel normaal, maar ja, ze hébben wel een dienstmeid! Snel sneak ik de trap op(wat heel goed gaat met een koffer en triljoenen shop tasjes)en ik open op goed geluk wat deuren tot ik in een wat lege, witte kamer kom waar alleen een zwarte fotolijst met foto van mij en pap instaat en wat meubels. Bingo bongo. Er ligt zelf een briefje.
Liefste Em,
Hopelijk geniet je hier in Londen.
Ik hou van je,
Pap.
Ik leg mijn lichtblauwe koffer voorzichtig neer en loop naar de badkamer, gewapend met mijn tasjes.
Plan Zeemeermin kan beginnen.

Een uur later staar ik met open mond naar het meisje in de spiegel. Ze is prachtig: Golvend rood haar, groene ogen die precies uitkomen door de mascara en winged eyeliner, een zwarte high waisted jeans en een donkergroene crop top met de opdruk This isn't a Chanel en een klein stukje van dat harde, zwarte kant langs de mouwen en kraag.
Grote gouden ringen in m'n oren, een zwarte bandana in m'n haar, en rode naaldhakken. En natuurlijk fel rode lippenstift. Ze is mooi. Ík ben mooi. Zo'n manier die jongens mooi vinden, niet je eigen moeder.
Ik loop de kamer uit en beneden hoor ik stemmen. Nu moet ik het echt doen. Naar beneden gaan, pap zien in deze kleren, mijn nieuwe 'familie' zien...
Ik haal diep adem, strijk mijn broek glad en loop de trap af.
Family, here I come.