Fan fiction, Outer banks, JJ Maybank
Genre: Romantiek, avontuur.
Jij bent Valencia,
Valencia is een meisje van bijna 16 jaar, ze haat de naam Valencia en word daarom liever Val genoemd. Toen haar moeder zwanger was van Val is haar moeder weg gegaan...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Willen jullie het laten weten of deze gif het doet?⬆️
Hij begint er kleine kusjes op te geven en pakt mijn handen vast zodat hij ze omhoog kan doen. Ik moet mijn best doen om een kreun in te houden. Dan stopt hij opeens.
"Waarom stop je?" vraag ik geschrokken. "Doe ik iets verkeerd?!"
"Nee je doet het perfect, maar we hebben genoeg tijd."
"Je kan het mij gewoon vertellen als ik wat fout heb gedaan." zeg ik terwijl ik mijn kleding snel aan doe.
"Je hebt niks fout gedaan." lacht hij.
"Je hebt het zo veel meiden gedaan, waarom niet mij?"
"Luister, het lijkt niet goed wanneer je emotioneel bent dat te gaan doen, ik wil geen gebruik van je maken Val."
"Dat is niet waar."
"Val je bent er net achter gekomen dat je vader je vader niet is, je bent daarna huilend naar een boot gerent en weg gevaren zonder dat je weet hij een motor werkt."
"JJ ik ben niet emotioneel, jij bent de gene die emotioneel doet. Alsjeblieft stop." er valt een traan naar beneden. Hij omarmt mij.
"Weet je waarom ik het zo goed weet hoe je je voelt, omdat je op mij lijkt." "En ik wil gewoon niet kwetsen cupcake, ik heb nog nooit eerder dit gevoeld wat ik voor jou voel, nog nooit voor ook maar iemand. Ik weet niet precies wat het is maar het is fijn, Val ik vind je.."
"JJ, wij zijn niet het zelfde, ik spring niet met iedereen in bed, ik ben niet half verslaafd aan wiet en ik, weet je wat ik ga doen? Ik ga op date met Rafe! En zeg nou niet dat je mij leuk vind, ik vind jou niet leuk en het gaat nooit is worden tussen ons. Het enige wat ik wil zijn met jou is vrienden oké. Begrijp je dat." zeg ik boos terwijl mij uit zijn armen trek. Ik ga aan de andere kant van de boot zitten. "Kan jij varen? Dat was het enigste ding wat je goed had." zeg ik nog steeds boos. Wanneer hem aankijk zie ik dat zijn blik veranderd is maar ik kan het niet goed omschrijven hoe, hij lijkt zelfs wel een beetje gebroken?
Hij zegt niks, dat is voor het eerst. "Wat? Geen cupcake?!"
"Nee." is het enige wat er bij hem uit komt, hij begint te varen en de hele weg terug is het helemaal stil.
Wanneer we er weer zijn stap ik uit de boot en een weg, deze keer stopt JJ mij niet. Heb je ooit wel eens het gevoel gehad dat je nergens wil zijn, dat je voor een moment de wereld op pauze wilt zetten? Er is geen vertrouwelijke plek meer. Ik blijf rennen en rennen tot dat ik bij een stuiver uit kom en ga erop zitten. Ik heb niet eens gemerkt hoe ver ik heb gerent, het lijkt ver te zijn want ik ben zo te zien bij het gedeelte van het eiland waar de kooks leven.
