Your Golden Hours

Chapter three

Chapter 3: Graduation

"Welcome back, Luna Family!" Sigaw ni Zhino sa labas ng bahay namin.

"Picture!" Sabay kislap ng camera.

"Hi po, Tito and Tita!" Bati ni Cashel.

Kararating lang namin. Ang sakit ng katawan ko. Naka upo kami ng magdamag. Pumasok kami sa bahay at hinanda ang mga dala ng dalawa.

"Nako nag abala pa kayo." Sabi ni Mama.

"Wala yon, Tita. Pinadala yan ni Mama." Si Cashel.

"You know, Tita ganda. Gaga-graduate na kami. We need to party!" Sigaw ni Zhino. Nagtawanan naman kaming lahat.

"Wala pa nga e." Saad ko.

"Hindi masama maging advance, Agathi." Si Zhino.

Umiling nalang ako at pumasok sa kwarto para magbihis. Inayos ko muna ang mga gamit namin at tyaka lumabas. Natagpuan kong nagtatawanan sila.

"Agathi, eat up." Salubong sakin ni Cashel na may dalang pagkain.

"Thank you." Sabi ko at nakisali sa kanila.

Napuno ng tawanan ang buong sala. Kahit si Papa ay nakitawa samin. Na minsan lang makihalubilo sa aming magkakaibigan.

"Agathi, anong kwento mo?" tanong sakin ni Zhino nang kami nalang ang natira.

Nasa likod kami ng bahay. May duyan dito na nakasabit sa puno. Malaki yon at kasya kaming tatlo. Pinagitnaan nila akong dalawa. Halatang kanina pa nila akong gustong kausapin.

"Hmmm.... I meet my childhood playmate." sagot ko.

Pareho silang napasinghap. Oa lang talaga si Zhino. May pa omg pa siyang nalalaman.

"Anong pangalan?" si Zhino.

"His name is Zack."

"A boy?" tanong ni Cashel.

Tumango ako. Hinampas hampas naman ako ni Zhino na parang kinikilig.

"Akala ko Babae. Mahilig ka sa mga lalaking kaibigan ah." saad ni Zhino.

Umiling ako. "Nong bata ako walang kumakaibigan sakin. My cousins are blocking them. Tanging si Zack lang hindi nila malayo sakin dahil kay Lola Teresita." paliwanag ko.

Alam nila ang tungkol sa mga pinsan ko. Hindi ko na kailangan pang mag paliwanag.

"Sabagay malayo ang mga pinsan mo dito. Hindi ka nila malalayo samin." si Zhino.

Cashel brushed my hair using his fingers. "Don't worry we'll protect you."

"Thank you." sagot ko.

"Ano ka ba girl! We're best friend four years ago. At hanggang ngayon!" at nagyakapan kaming tatlo.

•••

"Say I did!" sigaw ni Cashel habang hawak ang camera. Magkatabi kaming tatlo. Nasa gitna nila ako.

"We did!" sabay na sigaw namin.

"Guys Tara na!" sigaw ng mga kaklase namin.

"Let's go!" hila samin ni Zhino.

Nakasuot kaming lahat ng toga. We smiled sweetly to each other. Even we're not friends. Kailangan naming maging mabuti sa isa't isa dahil baka hindi na namin makita ang iba.

"Bye girl. Sa likod lang kami ah." paalam nila sakin. Tumango ako at tyaka umupo. Lalaki sila kaya nasa likod sila nakaupo.

The ceremony started. Bawat estudyante na umaakyat ay may ngiti sa labi. Sinasabitan ng medalya at ang iba ay may mga parangal.

Tinawag na ang iba. Ang saya nila. Zhino is Cum laude. Cashel is Magna Cum laude. Sinisigaw ko pa ang mga pangalan nila. Si Zhino nagawa pang sumayaw sa stage. A week ago natatakot pasyang ipakita kung ano siya. Pero ngayon? Magpakatotoo na sya sa harap naming lahat.

"Ms. Agathi Vyole Luna. Summa Magna Cum laude!" sigaw ni Ma'am prinsipal. Nagsigawan ang mga kaibigan ko at nag palakpakan.

Tumayo ako at umakyat sa entablado. Kasunod ko sila Mama at Papa. Sila ang nagsabit sakin ng medalya at naghawak ng aking mga parangal.

Matapos ang picturan ay may speech pa ako. Maiksi lang to pero okay na din.

"Good morning everyone! Unang kong sasabihin ay Salamat sa mga magulang ko. Sa pagpapaaral sa akin kahit na nahihirapan na sila. Thank you Mama at Papa. Next is to my all beloved teachers. Thank you po. And to my friends na hindi ako iniwan tru ups and downs. Thank you." Ngumiti ako at pinunasan ang mga luha ko.

"My message for other students is don't give up. You can do it. Trust yourself. Be motivated even if it's tiring to hold onto your dreams. Just keep going, keep breathing and keep doing what you want. Life is full of challenges and all I can say is... Win. Win all the challenges you step on. The price is your desire. Thank you." Yumuko ako at nag palakpakan sila ng malakas.

"Kaibigan namin yan! We so proud of you, Agathi!" sigaw ni Zhino.

Nakangiti ako habang pababa ng hagdan. sasalubong na sakin si Cashel sa huling palapag. Pero biglang nanlalabo ang paningin ko.

All I can remember is Cashel holding me and someone is shouting. Then I closed my eyes.

•••

"You awake!" Dungaw ni Zhino sa mukha ko.

Nagsipuntahan naman silang lahat sa harap ko. Nandito sila Mama at Papa. Cashel and Zhino are sitting beside me.

Dahan dahan akong umupo. Nasapo ko ang ulo ko. "What happened?" Tanong ko.

"Your unconscious kanina." Si Zhino.

"The graduation?" Naging balisa ako.

"It's done." Saad ni Cashel.

Tumango ako. Nakatingin lang sakin ang mga magulang ko. Si Papa magagalit na. They know.

"Bakit hindi mo sinabi samin?" Tanong ni Papa.

"Ayaw ko lang pong makadagdag sa gastusin, Pa." Nakayukong sabi ko.

"Agathi, may sakit ka. Bakit hindi mo agad sinabi? Gusto mo bang malaman namin Pag nasa kritikal kana?!" Sigaw ni Mama habang umiiyak.

"Calm down, Tita, Tito." Pagpakalma ni Zhino sa kanila.

"Kayo! Kinunsinti n'yo pa sya!" Turo ni Papa sa dalawa."

"Pa! Wala silang kasalanan." Sigaw ko.

Umiiyak lang ako. Napa sabunot na ng buhok si Papa. He's doing it when he is problematic. Ayan na nga ang sinasabi ko eh.

Papa have a weak mentality. Hindi niya kayang mag handle ng maraming problema. Yun ang ayaw kong makita sa mga magulang ko. Ang unti unting sumuko. I can't lose them. I can't.

Niyakap nila ako. Pinunasan ni Papa ang mga luha ko. Inaalo ni Mama ang likod ko. I can't stop crying. I can't breathe properly. Naging balisa ang lahat. Cashel call the doctor.

After a minute naging maayos ang paghinga ko. Tumigil nadin ako sa pag iyak. Mama and Papa keep telling me a sorry. Niyakap ko lang sila at tahimik na nag iisip.

Nang lumabas sila Mama ay naiwan kaming magkakaibigan. Zhino is hugging me. Cashel peels me an apple.

"Sorry kanina." Tanging sabi ko. Nadamay tuloy sila sa galit ni Papa.

"We understand, Agathi. You feeling fine now?" Si Cashel at binigay sakin ang mansanas.

"Nako girl! Halos gusto ko nang lumabas ng kwarto mo kanina." Saad ni Zhino.

Tumawa kami. A silent came. Nagtitigan lang kami at maya-maya ay nag iiyakan na kami.

"I'm sorry." Nakailang sabi ko.

"It's okay." Ilang sabi din nila.

"Thank you." Huling sabi ko at napuno ng iyakan ang buong kwarto.

Even if they're boys. They can cry too. Because we're friends. We shared all the challenges we faced.

I'm happy to have them.

•-•

Xyluren