Beautiful Darkness: A Psychopath

Chapter 1

Tris

I am a Psychopath.

Nakatayo ako ngayon sa sidewalk habang nakatingin sa harapan. Isang middle school na siyang kasalukuyang pinapasukan ng mga bata ng iba't ibang edad. Walang ibang imaheng tumatakbo sa isipan ko kundi 'yung senaryo nu'ng bata ako kung saan nag simulang pumasok sa isip ko na... mag-isa nalang ako.

Tandang tanda ko kung paano ako tumayo sa harap ng eskwelahan namin, buong araw 'kong hinintay ang mga magulang ko na dumating para manlang ipaalam sa mga taong nakapaligid sa akin na may magulang ako. Hiniling ko na sana dumating sila o kahit na isa man lang sa kanilang dalawa para iparamdam saakin na may magulang ako, kahit noon lang.

Umulan na't lahat pero kahit anino nila wala akong nakita.

Walang dumating,

Without any emotions visible on my face I started to space out yet again, reminiscing that cruel day. The day where I started to live my life as an orphan.

Ni hindi ko alam kung buhay pa sila o kung ano na ang nangyari sa kanila, pero sa isip ko... pagkatapos ng araw na 'yun patay na sila.

Ulila na ako.

Wala na akong magulang.

There's no difference actually since I lived fifteen years of my life raising them instead of them raising me.

I lived with no care. I lived with no love. So, I think maybe that's the reason why it's so easy for me to just kill them in my mind, they're useless anyway.

Namulatan na lang ako nang maramdaman ko nang magsigalawan ang mga tao na nasa paligid ko senyales na pwede na kaming maglakad papunta sa kabilang kalsada kung saan nga naroon at madadaanan ko ang eskwelahan na kanina ko pa tinitingnan.

Ilang hakbang palang ang nagagawa ko ay nakuha na agad ng isang bata ang atensyon ko, katulad ko ay naka tayo siya sa gilid habang may kinakain.

I wanted to stop and just stare at her to observe her but I figured that it would be just a waste of time.

Maglalakad na ako nang bigla nalang magsimulang umiyak ang batang babae. Huminto sa paglalakad at tumingin sa kaniya at doon ko nalaman na nailaglag pala niya ang pagkain niya.

Napatawa nalang ako, hindi makapaniwala.

Ni minsan hindi ko magawang maisip na makakaya kong iyakan ang ganu'ng kasimpleng bagay, hindi ko kayang maisip na sasayangin ko ang luha ko sa walang ka-kwenta kwentang bagay.

I blinked a couple of times and then started walking towards her. I stood in front of her and she looked at me, probably anticipating that I would pick up her food for her...

I step on it and looked at her in the eyes and then smiled.

That had made me so happy that I walked away smiling from eye to eye. Pagkatapos na mag commute nakarating ako sa mental institution na pinagtatrabahuhan ko at nagsimula nang gawin ang mga naka-atang sa akin para sa araw na'to.

I entered the faculty room of the building to change my clothes to my uniform and as always... the moment I stepped in... everyone avoided eye contact and kept their distance.

I made them like that, I made them fear me... not by doing what I normally do but by simply scolding them by small things they do.

I'm the head nurse now so I kinda have the right.

Ilang taon na akong nagtatrabaho dito kaya kabisado ko na ang lahat. I'm always watching everyone, observing how they live... compare to how I have lived.