Beautiful Darkness: A Psychopath

Chapter 7

Tris

Again... the world lets me believe that it's okay to let my guard down for a moment and feel happiness again and then suddenly kill me inside.

After that exhausting day... I was the one to arrange Aiden's wake because he's an orphan. Sinubukan ko nang tawagan lahat ng pwede kong matawagan para ipaalam sa kanila ang nangyari kay Aiden pero walang sumasagot sa akin kaya ako na ang nag asikaso ng lahat.

Aiden's wake was held at his house since it is all I can do.

While sitting beside his coffin here in his house all I was doing was to watch all his friend's miserable state for his death and somehow, I felt responsible for it.

I felt like it was because of me that they had to shed tears...

Pero sa buong araw na ako ang nakabantay sa burol ni Aiden... hindi nawala ang mga tingin sa akin ng mga taong dati kong katrabaho sa mental hospital. Malamang alam na nila ang mga nangyari sa akin kaya ganoon na lang sila makatingin pero para sa katahimikan ni Aiden ay ginawa ko ang lahat para pakalmahin ang sarili ko at ibigay ang buong gabi ng kapayapaan sa kaniya.

Kinabukasan naman ay nagawa ko nang matawagn ang malayong kamag-anak ni Aiden at nakapunta agad sila sa bahay niya.

"Pwede ka na munang magpahinga, Tris," sabi ng Tita ni Aiden sa akin nang lapitan niya ako at inabutan ng tubig. Tumango ako sa kaniya habang wala paring ipinapakitang emosyon sa mukha tsaka tumuloy na lumabas ng bahay.

Sobrang nakakasakal na ang tingin ng mga taong naroon sa araw na'to kaya gustohin ko man na hindi iwan si Aiden ay hindi ko magagawa dahil kung mananatili pa ako ng matagal roon ngayon ay mawawala na ako sa sarili ko at baka makagawa ng hindi maganda.

I held my forehead as I start to walk away... maglalakad lang ako papuntang bahay ko dahil hindi naman 'yon masyadong malayo sa akin. Nararamdaman ko na ang init habang naglalakad ako dahil tirik na tirik pa ang araw at ako ay naka itim pa nang damit.

Nasa eskinita na ako nang makatanggap ng tawag mula kay Dream.

Tumingin ako sa paligid bago huminto at sagutin ang tawag niya.

[Can we meet?] He started without formal introductions...

"Why?" I responded without trying to change my tired voice and the other line froze for a second before I heard his response.

"Let's meet... hintayin mo ako sa bahay mo, pupuntahan kita," he proceeded to tell me without even answering my question and ended the call.

I sighed and just continued walking to my house and as he said I waited for him to arrive so I didn't go to my room to sleep.

Nang marinig ko na ang tunog ng sasakyan niya sa labas ay lumabas na rin ako para salubungin siya. Hindi ko siya pinapakitaan ng kahit anong emosyon at tumayo lang sa labas ng bahay sa harapan niya.

"Bakit?"

"Just come with me..." he said and held both my hands to pull me inside his car. I didn't know what reason he had to be like this to me but I did come with him and we arrived at a nearby café.

He opened the car door for me and walked behind me when we headed inside the café.

Malayo pa lang ay kitang kita ko na ang pinaka dahilan ni Dream sa pagdala sa akin dito nang maramdaman ko na kung saang lamesa kami papunta. Mabilis kong inihinto ang walang buhay kong paglalakad at tumingin sa kaniya na parang sinasabing hinding hindi ko gagawin ang kung anumang gusto niyang gawin ko.

"Hindi 'to nakakatuwa, Dream," I seriously told him while looking at him deadly but he just disregarded me and pushed me towards the table where that person was sitting.