M0R Ç0RAP

MÇ°5°

Sabah Rihanna'nın o güzel sesiyle uyandım. Saati görünce tam küfredicektim ki Rihanna'nın "Something More" melodisiyle uyandığımı hatırlayınca sustum. Telefonu açtım. Arayan tabikii de Barkın'dı.

"Eslem?" sesi travesti gibi çıkıyodu.

"Efendim beni uyandırmayı başaran insan?"

"Çok hastayım. Ölüyorum. "

"Tamam napayım? Annen baksın evde değil mi?"

"Kızım ev boş gelsene. İlla hasta mı olmam gerekir?"

"Anladım. Kaçamak diyosun. Yok kalsın."

"Ev boş."

"Lan sen hani hastaydın? Zevke gelip iyileştin mi naptın? Anlamıyorum ben seni."

"Az önce 'anladım' diyen ben miydim canım sevgilim."

"Doğru. Neyse gelirim bir saate."

"Uzatmayalım dakikalarım bitiyo. Görüşücez." telefonun dıt sesini duyduktan sonra telefona resmen balgam attım. Barkın'ı görünce suratına balgam atsam daha mantıklıydı. Neyse bende neden telefona tükürmeyi tercih ettiğimi bilmiyorum sorun yok.

Eşofmanlarla uyumuştum. 'Ne değişicem üstümü' düşüncesiyle saçlarımı düzeltip erken çıktım. Barkın benim bir saate gelceğimi düşünüyordu ama ben erken gidecektim. Göt gibi kalsın beni görünce.

Barkınların evine kadar yürümeyi seçmiştim. Zor olacaktı ama bana egzersiz olurdu. Uzun zamandan beri uzun mesafe yürümemiştim.

Sokaklar ilk defa bu kadar boştu. 30 metre kadar yürümüştüm ve yanımdan sadece iki araba geçmişti. Bir araba yanımdan geçerken korna çaldı. Son ses müzik dinliyodu. Hayvanın teki olduğunu düşünürken Serkan'ın anırma sesini duydum. Başka kim böyle şekilde bağırırdı ki? Bir dakika, bu araba...Emre'nin babasının arabası.
"Kız fıstık, Emre babasından arabayı çaldı. Ben de ondan çaldım. Atla gezdiriyim seni."

"Barkınlara gidiyorum. Bırakabilir misin?"

"Ooooyyyiiii! Bende gelirdim ama ayıp şeyler yaparsınız. Kaç haftadır yalnız kalamıyosunuz. Psikolojimin bozulmasını istemem."

"Bırakıcak mısın, bırakmıcak mısın?"

"Tamam Eslem sakin kal. Bırakırım, atla hadi." ön koltuğa geçtim ve benimle konuşmak için kapattığı müziği açtım. Aslında eğlenceli oluyo bence hiç arabada müziği bangır bangır dinleyen insanlara kızmamalıyız. Çünkü bende onlardan biri oluyodum Serkan'ın yanında.
Arabanın içinde bağırarak konuşan tek insan yanımdaki şahısdı galiba. Sanki ben duymuyorum söylediklerini. "Esleeaam. Şimdi beş dakika sonra sen incen ben napcam?"

"Bilemem Serkancığım. Kız falan at arabaya."

"Benim bildiğim kız ev atılır, arabaya değil."

"Bu benim stylem karışmasana be."

İndiğimde sokağın bizim evin olduğu sokaktan daha kalabalık olduğunu farkettim. Bir de burası ıssız biryer olucak. Nasıl ıssız yer anlayamıyorum.
Alt komşuları duymasın diye apartmanın kapısını yavaşça kapattım. Çünkü beni görürse Şeyda Teyze'ye söyleyebilirdi. 6 aydır Barkın ile beraberdik ama hala annesiyle tanışmamıştım; Barkın'ın ısrarlarına rağmen. Annesi beni yadırgar diye korkmuştum. Sadece bir kızı annesiyle tanıştırmıştı. O da Aylin'di. Aylin, Alperen ile çıkmasına rağmen hâlâ Şeyda Teyzeyle görüşüyo ve bu canımı fazlasıyla sıkıyo. Neyse konumuza dönelim.

Saksının içinden anahtarı alıp, kapıyı açtım. İçerden şarkı sesleri geliyordu. Ve bu ses Barkın'ın iğrenç sesiydi.

"Sevgilim gelicek. Yakışıklı olmaya hazırım." aynı şeyleri kendi kafasında kurduğu melodiyle söylüyordu. Tuvaletin kapısını açınca elindeki tarak dikkatimi çekti. Bir mikrofon şeklinde tutuyordu birde saçını taramaya çalışıyordu. Beni farketmemişti. Kapıyı ayağımla tekmeledim ve ses çıkarttım. Beni görünce tarağı bıraktı. Yanıma geldi. Kollarını omuzlarıma koyup sarılmaya çalıştı. "Az önce söylediklerimi duymadın" diye fısıldayınca tarağı aldım ve aynanın karşısına geçip 'sevgilim gelicek, yakışıklı olmaya hazırım' diye şarkı söylemeye başladım.