M0R Ç0RAP

MÇ°2°

Merdivenlerden inerken Emre ve Özge'yi gördüm. Çok hızlı yürüdüğüm için onlarla konuşmaya fırsatım olmadı. Ama Emre'nin "Nereye?" diye arkamdan bağırdığını duydum. Nasıl olsa Barkın'dan öğrenirdi. Alışveriş Merkezi'nin arka kapısına gelmeden Barkın'ın sesini duydum.

"Eslem! Dursana. Neden arkandan koşuyorum ki? Yavaş ol da koşmak zorunda kalmiyim. " hala kendi keyfini düşünüyodu.

"Niye böyle yapıyosun"

Sen bilmezsin sen cahilsin.

"Özür dilerim!"

Sence seni takcağımı mı düşünüyosun? Popi kızım ben.

Arka arkaya söylediği hiçbirşeye aldırmadan yürümeye devam ettim.

"Sorun şu ki neye özür dilediğimi bilmiyorum. " bunu demesiyle yürmeyi kestim. Arkamı döndüm. "Çünkü bir fotoğraf için duygularımı kullanmış olabilirsin. " dedim. Sesini çıkarmadı. Umursamadan AVM'ye girdim. AVM'nin etrafından dolaşırsam çok zaman kaybederdim. Zaman kaybı da birsürü tartışmaya yol açardı.

"Seninle geliyorum. "

"Nereye gittiğimi biliyo musun?"

"Eve gidiyosun tabii ki de. Ne zaman tartışsak eve gidersin. Başka biryere gitmezsin. "

"Tartışmadık ama. Hem gelsen ne değişir?"

"Çok şey"

"Ben tam tersini düşünüyorum. Hiç bir şey!"

"Bence bunu herkesin içinde konuşmayalım. "

"Senin bana bunu demeye hakkın yok. Az önce herkesin içinde sen istediğini yaparken sesini çıkaran yoktu. "

"Çıkalım şurdan"

Dışarı çıktığımızda o da sinirli gözüküyodu. Kaldırım taşlarına oturdu. Yanına gitmedim. Çünkü eninde sonunda benden onlarca kez özür dileyen, o olacaktı.

"Eslem, bana trip atmayı kes. Herşeyi abartırsın anlarım, ama herkesin içinde öptüm diye bunu bana yapma. "

"Sen hâlâ mı anlamıyosun?"

"Tamam, biraz gösterişe kimse 'hayır' demezdi. Zaten nasıl izlediklerini sen de gördün. Alperen bile... Amacında o değil miydi?" Alperen'i vurgulamıştı.

"Alperen'den banane. O, benim zerre kadar umrumda değil. Benim umrumda olan senin ne yaptığın?"

"Özür dilerim. Böyle sorun çıkaracağını bilseydim; öpmezdim."

"Sen beni öptüğün için değil, o gerizekalı fotoğraftan dolayı öptüğün için kızgınım sana. Beni bırazcık rahat bırak. Konuyu ne kadar uzattığımızın farkındasındır zaten."

Diyecek bir şeyi kaldıgını sanmıyordum. Öyleydi zaten. Kalktı ve arkasını dönüp gitti. Şimdi ben normal, bir şey olmamış gibi davranırken o depresyon style takılacaktı.

Bulunduğum yerden kendi evime kadar yürümek zor olacağı için bir minibüse atladım. Ve ev yollarıı. Annem mutfaktaydı. "Ben geldim" diye seslendim ve odama çekildim. Bir an önce fazlasıyla aksattığım derslerime başlamalıydım.