RUNDLE

gökgürültüsü bile.

"Ve her gözlerimi kapattığımda karanlık bir cennete sürüklüyorsun beni, yalnızlık korkusu ile daha çok sarıyorum kokunu."

— 1903, 26 Ocak. Londra, Westminster, Rundle Sq.

Sigarayı ağzımdan çektiğimde dumanı yayılmıştı rundle'a. Beni en iyi rundle bilirdi, memleket gülümsemesi vardı üzerimde. Benim iç çekişlerimi, sigara dumanımı, kaybolmuş düşüncelerimi, çaresizliğimi, tıpkı şu an olduğu gibi gecenin bir yarısı tek elimde tuttuğum james smith and sons şemsiyem ile yağmurlu havada kaybolmuşlukları aramamı en iyi rundle sokakları ve meydanda duruşu "ben bir âciz ihti'deli!" diye bağıran heykel bilirdi.

Geceleri çok sessiz olurdu buralar. Sokaktan geçen insan sayısı parmakla sayılırdı. Genelde damla ve sizin ayak sesleriniz olurdu. Nereye gittiğinize de pek dikkat etmezdiniz, bedeniniz sizi ihtiyacınız olan yere götürürdü.

Asıl soru ise şuydu, gizemli adama karşı ne gibi bir ihtiyaç duyabilirdim? Unut gitsin dedim içimden, denk gelmiştir. Tam evin önünden ilerleyip gideceğim sırada küçük bir tıkırtı işittim, saklanma ihtiyacı duymuştum bu sefer de. Hemen karşımdaki ilk ağaç arkasında kendime yer edinip izlemeye başladım.

Dışarı çıkmıştı, kapının önünde yatan kedi için. Elinde aşırı derecede yumuşak olduğu belli pamuk bir kumaş parçası vardı, büyük ihtimalle kediyi saracaktı. Kemikli ve büyük ellerine önce kumaşı sermiş daha sonra da kediyi avuçları içine almıştı.

Her hareketi bir zaafımdı.

Kendisini ve kediyi hemen soğuktan kurtarmaktan adına geri içeri girerek gözden kaybolmuştu.
Bugün hayatın en genç zamanlarına dönmek için harika bir gündü.

"Tutkular var, sen gibi."

Kalemle ani bir hareketle çıkardığım kâğıda yazdığım şeyle gülümsemiş ve kapı kenarına sıkıştırmıştım parçayı.