Öncelikle selam ,, bu benim ilk ficim deneme amaçlı yazıyorum yanlışım olursa kusura bakmayın lütfen.Oy verip yorum yaparsanız da çok sevinirim <3
-------------------
"hastasın sen!"
"bu hastalık değil"
"yeter! Hyunjin odana geç"
Babamı anlamıyordum,yönelimim yüzünden sürekli bana bağırıp hakaret ediyor.Oysaki bu kendi seçebileceğimiz bir şey değil.. Ve ben halimden gayet de gurur duyuyorum. Birkaç dakika odamda sinirlerimi yatıştırmaya çalıştıktan sonra nihayet içerideki bağırışlarda susmuştu. Yatağımın başlığına yaslanmış otururken annem girdi içeri. Kapıyı kapattı,yavaşça yaklaştı ve sımsıkı sarıldı bana. Bellide o anda ihtiyacım olan şey buydu çünkü çok iyi gelmişti. Annem her anımda vardı,hep yanımdaydı. Ne olursa olsun her zaman kararlarıma saygı duymuş ve sabırla dinlemişti beni. Aslında annemde benim gibiymiş,o yüzden beni en iyi anlayanın o olduğunu düşünüyorum.
(3 Ocak 2018)
"anne,baba size bir şey söylemem gerek. Bunu çok düşündüm ve sonunda kararımı verdim,şimdide size söylemeliyim."
"söyle oğlum dinliyoruz"
"ben kendi cinsimden hoşlanıyorum"
"ne yaparsan yap arkandayız hyun'um"
"teşekkür ederim anne,baba sen bir şey söylemeyecek misin?"
bir süre sessizlikten sonra babam bir anda ayağa kalkmıştı.
"ne diyorsun sen ya!olmaz öyle şey.hem şimdiye kadar yoktuda şimdimi çıktı"
"şimdi farkına varabildim."
"öyle bir şey yok gay felan olamazsın sen,cümlem bitmiştir!"
"yönelimim bu benim ve buna karar verdim kızlardan hoşlanmıyorum."
"hala diretiyorsun. Sen nasıl bir çocuk oldun böyle ya? Gidip oyun oynayacağın yere gelmiş burda saçma sapan şeyler söylüyorsun,popüler kültür kölesi seni."
"bu isteğe bağlı bir şey değil,doğuştan gelen bir şey kimsenin yönelimine karışmak sana düşmez"
"birde konuşuyor ya. Benim böyle bir çocuğum olamaz,bundan sonra sana bir şey alırsam,yaparsam şerefsizim"
"umrumda değil"
Ve işte o cümle.. o cümlemden sonra babam bana belkide hayatımda yiyemeyeceğim kadar dayak atmıştı. Bir yandan da annem bizi ayırmaya çalışıyordu.
"Ji Hoon dur artık yeter! Onun kişisel kararlarına karışmak bize düşmez. Nasıl istiyorsa o şekilde olsun"
Annemin bağırışıyla işler yön değiştirmişti. Babam gözlerimin önünde anneme vurdu ve kafasını sehpanın köşesine şarptı. Kafasının kanadığını gördüğüm anda yanına koştum,bir yandan da babama bağırıyordum. Babam o sinirle dışarı çıkıp kapıyı çarparak gitti. İki gün sonra geri geldiğinde bizimle çok sık muhattap olmadı. O gece annemin başına buz koyduk,ben hala ağlıyordum. Kendimden çok annem için üzülüyordum. Onun bir suçu yoktu,benim için yapmıştı her şeyi. Annem yatağıma gitmemi söylediğinde arkamı dönmüş uyumaya çalışıyordum. Birkaç dakika sonra annemin içeri girdiğini fark ettiğimde bozuntuya vermedim. İşte o an beni derinden yaralayan olayı öğrendim.
"Hyunjin'im ,bebeğim. Seni çok seviyorum biliyorsun değilmi? Biliyorum uyuyorsun ama artık anlatmam gerektiğini düşünüyorum."
"Bende senin gibiydim,kendi cinsimden hoşanıyordum. Bunu aileme söylediğimde bana çok kızdılar,evlatlıktan red ettiler. Tam on sekiz yaşıma bastığımda da benden kurtulmak için anlamadan,dinlemeden beni zorla babanla evlendirdiler.. Erkeklerden hoşlanmıyordum. Babanla yaşamak ta çok zordu benim için."
"Ve ailelerimizin bizden bir çocuk yapmamızı bekledikleri an.."
Ağlıyordu,ne kadar sessiz olmaya çalışsada belli oluyordu.
"İstemediğimi söylediğim halde zorla yapmak zorunda bırakıldım, taciz edildim. O an nasıl hissettiğimi anlatamam sana"
"Ne kadar başlarda istemesemde sen doğduktan sonta işler değişti."
"Babana hâlâ çok kızgındım ama senin hiçbir suçun yoktu. Seni ilk kucağıma aldığım an masum masum suratıma bakıyordun. Çok tatlıydın."
"O andan itibaren benim için sadece sen vardın ve hâlâ da öyle benim için tek önemli sensin, senin için dayandım bu kadar"
"Şimdi de sana en iyi hayatı yaşatmak istiyorum. İstediğin gibi yaşa. Gez,toz,mutlu ol,okuldan kaç, ama tabiikide bir kere"
Gülmeye çalışıyordu ağlamasının arasından.
"İşte bu yüzden ne yaparsan yap arkandayım. Hyun'um benim,prensim. İyi geceler."
Sonra da beni öpüp gitmişti. Annemin anlattıkları beni çok yıpratmıştı. Babamdan daha da nefret etmeye başlamıştım. Şimdi de bu yüzden ağlıyordum. Gece gözüme uyku girmedi, annemin anlattıklarından sonra tüm gece ağladım.
----
Anneme çok değer veriyorum. Benim için her zaman en iyisini istiyor,keşke onun için bir şeyler yapabilsem.
Bir o kadar değer verdiğim başka kişiler de vardı. Arkadaşlarım. Yönelimim yüzünden ortaokulda hep dışlanmıştım. Lise döneminde de vardı öyle kişiler ama bu 7'si farklıydı.. Herkes birbirinin kararlarına saygı duyuyordu. Zaten çoğu benim gibiydi. Ne kadar onların yanında belli etmesem de onlara minnettarım.
----
Umarım olmuştur..
