Yarım Kalmış AYRILIK

"ACILI GÖZYAŞLARIM"

                     Kısa zaman önce tanıştığım,kendime yol arkadaşı olarak gördüğüm ve bütün benliğimle güvendiğim sevgilim ne olduğunu anlayamadığım bir şekilde benden ayrılmıştı.Bütün duygularımı kaybetmiş,hissizleşmiştim.Düşünemiyordum,gözlerimden akan yaşlara da hakim olamıyordum.Anlamıyordum,böylesine güvendiğim ve herşeyden çok güvendiğim adam nasıl olmuştu da böyle bi anda benden vazgeçmişti.
           İlk defa birisi tarafından terk edilmiyordum ve ilk defa da kendimi bu kadar yalnız hissetmiyordum.Lakin yaram o kadar yeni ve o kadar erkendi ki ilk olmadığını anımsayacak kadar kendimde değildim.Birşeyler yapmam gerekiyordu,onun yüreğini tekrar kazanmalı,onu ne kadar çok sevdiğimi söylemeliydim.Attığım mesajların faydası olmamıştı ve olumlu hiç bir tepki gelmiyordu.Aksine daha da ağır konuşaraksadece canımı yakıyordu.Ben ayrılmasını gerektirecek hiç birşey yapmamıştım neden bana bu kadar gaddar davranıyordu.
          O gece gözlerim şişene kadar ağlamış göz kapaklarım ağırlaşana kadar kafamı yastığa gömmüş onu düşünüyordum,ayrılığımızı düşünüyordum.Ayrılığımız.Evet ayrılığımız,biz ayrılmıştık daha doğrusu "O" ayrılmıştı.Bütün hayallerimiz toz olup uçmuştu.Sabaha kadar kabuslarla bölünen uykum okul saatlerime doğru derinleşmişti.
            Beni bekleyen gerçeklerden uzak duygularla uyurken babamın sesini duydum.Okul vakti gelmişti.Uyanmam gerekiyordu,dersler, hocalar,arkadaşlar,sorular ve  göz yaşlarım beni bekliyordu.Sanki bütün herşey acımı tazelemeyi bekliyor gibi üzerime geliyordubakmıştım.Ne yazık ki"Günaydın,prensesim."mesajımı alabileceğim umuduyla telefonuma bakmıştım.Lanet olsun ne bir mesaj ne de bir çağrı vardı.Hazırlanıp okulun yolunu tuttum.Bugün babam bırakmayacaktı.