Yarım Kalmış AYRILIK

"İNANIŞ"

            Herkes neler olduğunu soruyordu.Gitti demek,bitti demek o kadar ağırdı ki her soruyla birlikte daha da yıkılıyordum.Göz yaşlarımı dindiremeyince kendimi en yakın hissettiğim ,kardesim dediğim insanın omzunda ağladım.Eylül hep yanımda olmuştu.Nasıl yıkıldığımın farkındaydı.O da biliyordu atlatacaktım ama zaman alacaktı ve o zaman benden bir çok şeyi götürecekti.
            Gün geçtikçe toparlanıyordum.Sonsuz olduğundan emin olduğum sevgim nefrete dönüşmeye devam ediyordu.Ayrılıktan bana kalan büyüyen nefretimdi.İntikam alma isteği yediğim yemekti.Öyle canım yanmıştı ki huzur bulduğum ellerini unutuvermiştim.
             Gördüğüm gerçekse bedenimi tamamen yakmıştı ve sinir krizi geçiriyordum.Uyandığımda Eylül ve annem baş ucumdaydı.Annemin gözlerindeki endişeyi görebiliyordum.Benim için üzülüyordu,benim için bende üzülüyordum aslında.Nasıl olmuştu da bu kadar kendimi kaybetmiştim.Kim için ne hale gelmiştim.Beni eski sevgilisi için terk etmişti.Bunu nasıl göz ardı etmistim,o kız onu unutamamıştı.Bende onu mu buluyordu.Bana bakarken onu mu hayal ediyordu.Bu daha da ızdırap vericiydi.Onunla birlikteydi.Ben böyle yalnızken o kızla hayatına devam ediyordu ve halinden gayette memnundu.
              Ayağa kalkmaya çalıştım fakat Eylül engel olmuştu.Sadece yastıklarımı biraz düzelterek yaslanmama izin vermişlerdi.Anlasılan doktorum izin verene kadar buradan çıkamayacaktım ama ben gerçekten iyiydim.Sadece gördüklerimin şokuyla kendimden geçmistim fakat iyiydim,iyi olacaktım.İntikam böyle alınmazdı.Mutlu olduğumu,onsuz yapabileceğimi gösterecektim ona.Bunu yüzüne bakmayarak da yapabilirdim.
             Doktorumun izniyle hastaneden çıkmıştık.Annem bir taksi çevirmiş ve soföre evin adresini söylemişti.Odama girdiğimde ilk yaptığım sey ondan kalan hatıraları yok etmek oldu.Fotoğraflar,mesajlar ve onu hatırlatan hersey.Ona yazdığım bütün satırlar simdi siyah bi dumanla havaya karışıyordu.Vazgeçmistim günlerdir kafamda bitiremediğim sevgiden.Sanırım unutmak dedikleri buydu.Evet ben onu unutmustum.Sesini,gözlerini,ellerini,kokusunu.Kokusunu unutmustum ki bana göre en önemlisi de buydu zaten.Bu aşkın en özel yanıydı kokusu.Kokusunu unutmam demek onu unutmam demekti.
              Sanırım arkadaşıma bi açıklama yapmam gerekiyordu.Geldiğimizden beri yanımdaydı ve ne yaptığımı görmüştü fakat sebebini anlamadığı her halinden belliydi çünkü sorgulayan bakıslarını gözlerime dikmişti.Nasıl anlatacaktım ki.
             Duyduklarına şaşırdığını Eylül konuşmadan da anlamıştım.Bende şaşırmıştım,onları bizim parkımızda öpüşürken gördüğümde; bende şaşırmıştım.Yine de şaşkınlıktan çok yüreğimde bi acı hissetmiştim ki o acıyla herşeyi silmiş ,onu aklımdan,hayatımdan çıkarmıştım.Benim tepkim ağır olmuş ,hastanede yediğim serumla sonuçlanmıştı ama bunun sebebi ona ait olan izlerin silinirken verdiği acının bedenime ağır gelmiş olmasıydı.
              Yaşamaya devam ediyordum ve mutluydum.Gerçekten artık her şeyin sebebini biliyordum ve bu acıma son vermişti.Kendimi suçlamaktan vazgeçmiştim.Olan bitene inanmıştım.Aşkımızın son bulduğuna inanmıştım.