Tweelingtest

Hoofdstuk 5.2 ~ De transformatie

Maandag 4 april - 11.58 uur

Stralend sta ik op en begroet elke broer apart met een kus en een knuffel. Hoewel ik vaak op ze mopper heb ik ze alweer veel te lang niet gezien en ik voel de liefde voor ze door me heen stromen.

Nu is het de beurt aan Nicole en haar staf om beduusd te kijken en ik knipoog naar ze. Ik ben me er zeer van bewust dat vier van zulke exacte kopieën in een kleine omgeving best intimiderend over kunnen komen, maar ik weet ook dat Nicole haar mannetje prima kan staan.
Dat blijkt als ze inderdaad opstaat - met haar één meter negentig is ze even lang als mijn broers, dus dat zit wel goed - en het heft in handen neemt.
Als een schooljuffrouw klapt ze kort in haar handen en heeft direct onze aandacht. Keurend gaat ze al mijn broers bij langs en ze heeft duidelijk een kennersoog. Ze pikt Olivier er tussenuit en zet hem naast mij neer.

"Goed, jullie drie mogen je even vermaken, terwijl ik Tess hier omtover in Olivier."

De jongens beginnen te joelen en daardoor heb ik gelijk mijn antwoord: ze zijn het wel met het plan eens.
Met zijn diepe basstem zegt Reinier: "Gaat je haar er toch af, meid."

Met een felle blik kijk ik hem aan - ik kan het niet laten om altijd in hun grappen te trappen - en zeg pinnig: "Wat dacht je van een pruik?"

Reinier is tevreden, hij heeft me op de kast weten te krijgen. Ik zucht maar eens en onderga mijn transformatie gelaten. Terwijl de jongens wat dollen en ik spaarzaam reageer - als Nicole dat toelaat - zie ik hoe ze uiteindelijk alle drie rond beginnen te lopen en geïnteresseerd overal aan zitten.
Nicole en haar assistenten lijken dat niet erg te vinden en geven bereidwillig antwoord op hun vragen, al luisterend leer ik zo ook wat bij.

"Hoe ga je dat eigenlijk met onze lengte- en lichaamsverschillen aanpakken?" vraagt Olivier belangstellend, terwijl hij een ongeïdentificeerd siliconen item in zijn handen ronddraait. Hij zit er relaxed bij nu hij weet dat hij binnenkort even buitenspel wordt gezet. Opeens ben ik jaloers op hem.

"De andere drie moeten eerder naar binnen gaan dan Tess en zorgen dat ze direct ergens gaan zitten. Zij blijft even achter, alsof ze naar het toilet is gegaan bijvoorbeeld, en zal ook zo snel mogelijk gaan zitten. Daardoor zullen de verschillen minder opvallen.
Het nadeel is dat ze niet ziet hoe jullie worden begroet, dat moet zich maar ter plekke uitwijzen.
Verder is het handig voor haar om de gezichten en namen van de anderen wat beter te kennen dan nu het geval is. Ik neem aan dat jullie een bepaalde band met ze hebben, die Tess nog niet heeft."

Olivier knikt en zegt: "Ja, dat is wel een nadeel natuurlijk. Vraagje: weegt dit allemaal wel op tegen de moeite die het kost? Voor hetzelfde geld wordt ze binnen een minuut ontmaskerd en is alles voor niks geweest."

Lachend reageert de visagiste: "Moet jij eens opletten hoeveel beelden ze in die minuut al kunnen maken, niet te vergeten alle film die ze schieten tijdens die ontmaskering. Dit wordt goede tv, hoe dan ook!"

En daar is natuurlijk alles om te doen.

Nicole werkt in sneltreinvaart en vertelt ondertussen dat dit een last-minute idee was. Anders waren wij stuk voor stuk al eerder gesommeerd. Nu moet zij ervoor zorgen dat ik in zeer korte tijd verander van Tess in Olivier, want lunchtijd nadert met rasse schreden.

Terwijl Peter en Reinier wat afstand nemen, vult Daniël Olivier aan, die mij alle ins en outs over de andere tweelingen vertelt. Daniël staat aan de andere kant naast mij en het doet me goed om ze alle vier zo eendrachtig bij me te hebben, terwijl we allemaal gezamenlijk gaan genieten van een fantastische periode.

Zoals ik al wist is het moment dat de pruik bij me wordt opgedaan transformerend. Plotsklaps lijk ik op een - jonger - broertje van de andere vier en het is de taak van de visagiste om mij er wat ouder uit te laten zien. Om het af te maken, smeert ze ook het een en ander op mijn broers, zodat ik niet de enige ben die in de make-up zit.

Op mijn lengte en lichamelijke kenmerken na, ben ik een kloon van ze geworden.

"Wow," zegt Peter.

"Strip," zegt Nicole.

Verschrikt kijk ik haar aan en hoewel ze ook naar mij kijkt, heeft ze het eigenlijk tegen Olivier.

Aarzelend zeg ik: "Is dat niet veel te groot?"

"Dat gaan we nu zien."

Olivier geeft heel slim simpelweg wat kleren uit zijn koffer, wat Nicole aanpakt, om mij vervolgens mee te trekken. Achter het kamerscherm moet ik mij nu wel uitkleden en ik voel me ongemakkelijk in enkel mijn hipster. De grote vrouw ziet de verkleurde blauwe plekken op mijn armen, maar zegt er niks over. Ze bindt een band strak om mijn borstkas en hijst vervolgens een siliconen body over me heen. Plotseling heb ik brede schouders en een blokjesbuik.
Het shirt past me perfect, de broek is me wel veel te lang, maar met enkele spelden in de aanslag weet ze dat keurig weg te werken. Hij zit enkel wat strak om mijn heupen, maar dat weet het shirt te maskeren.

Ze duwt me achter het scherm vandaan en de jongens kijken me diep onder de indruk aan. Volgens mij is de transformatie geslaagd.
Als ik in de richting van Nicole kijk, zie ik dat ze nog een siliconen iets in haar handen heeft en ik kijk haar vragend aan, zeker als ik de ondeugende blik in haar ogen zie.

Reinier, de eeuwige pestkop, heeft het al door en begint te lachen. Olivier zegt droog: "Hij moet wat groter hoor," wat hem op instemmende geluiden van Daniël komt te staan.

"Dit, Tess, is een prothese penis. Ik ga er vanuit dat je niet dicht genoeg bij een ander komt en je shirt valt erover, dus eigenlijk is het niet nodig. Maar voor de volledigheid en om het feit dat ik hem héb, wil ik toch graag dat je hem draagt."

Onder het proestend geluid van de jongens stop ik hem hoofdschuddend in mijn daarvoor niet bestemde ondergoed en zeg droog: "Ben ik er klaar voor?" onderwijl een rondje draaiend.

"Ja, ik denk het wel. Jongens, ben ik wat vergeten?"

Iedereen denkt na en haalt vervolgens hun schouders op. We gaan ervoor. Opeens gieren de zenuwen door mijn lijf, maar ik voel me op een vreemde manier veilig, nu ik in vermomming ben.
Terwijl ik "Tot straks," naar de anderen mompel, en zij grijnzend "Succes," terugzeggen, helpt Olivier mij met zijn sokken en schoenen aandoen. Enkele propjes papier zorgen ervoor dat het de juiste maat is en hoewel ietwat kleiner, is onze gelijkenis akelig treffend.
Nicole is, zonder meer, ontzettend getalenteerd.

"Here go's nothing," zeg ik, terwijl ik, na de definitieve keuring, de deur open. Olivier geeft mij een laatste knuffel en begint dan genoeglijk met Nicole te praten, mij toeknikkend. Zo sluit ik de deur tussen ons.
Van de zenuwen moet ik ook echt naar het toilet en ik ben er trots op dat ik eraan denk om naar het herentoilet te gaan.
Uiteindelijk is het dan echt zo ver en terwijl mijn hart hard bonst loop ik op het gezellige geluid in de lunchruimte af en gaat de grap beginnen.