Tweelingtest

Hoofdstuk 12.1 ~ In het zwembad deel 1

Woensdag 13 april - 09.56 uur

Woensdagochtend zijn we klaar met ons ontbijt als Cor de aandacht vraagt. Langzaam wordt het stil om me heen en richten alle ogen zich op hem.

"Vandaag gaan we verder met de wedstrijd. Iedereen wordt verzocht om zich - in zwemkleding - op te stellen naast het zwembad, ter plaatse wordt aangegeven waar je precies moet staan.
Helaas zullen twee zich voor niks omkleden, want allereerst zullen we de afvallers van de vorige ronde benoemen, waarna we afscheid van ze nemen."

Deze en gene reageert daarop, maar al snel spoedt een ieder zich naar hun hotelkamer om zich om te kleden.
Emma-Nore grijpt mijn arm vast als ze me ziet aarzelen. Zowel Olivier als Daniël komen er ook bij staan.

"Jij mag je ook omkleden, Tess. Je broers mogen zo zelf beslissen of je mee doet of niet, maar bedenk: als zij meedoet," richt ze het woord nu tot de andere twee: "weet dan dat haar punten ook meetellen. Als zij een fout maakt, werkt dat in jullie nadeel. Als zij er echter voor zorgt dat jullie opdracht naar een hoger niveau wordt getild, zal dat zeker beloond worden. Dit moeten jullie beslissen voordat de opdracht bekend is. Choose wisely."

Met die laatste waarschuwing kijkt ze ons allemaal nogmaals indringend aan en laat me dan gaan. Het is tijd om keuzes te maken.

Mijn broers kijken me vragend aan en Daniël trekt zelfs zijn wenkbrauw omhoog.

"O, ik mag kiezen?"

"Ja, tuurlijk. We weten best dat je je wat buitengesloten voelt, dus wij gaan je deze kans sowieso niet ontzeggen. Maar als je het niet wilt, is dat ook aan jou."

Ik blijf aarzelen en Daniël vult aan: "Je zult ons sowieso nooit naar beneden halen. Dat we dan wat minder gelijk worden, is misschien zo, maar dat zal waarschijnlijk meer aan ons, dan aan jou liggen."

Olivier zegt: "Als ik mag gokken, is onze opdracht straks een dans in het water, of iets dergelijks. Als we - tegen mijn vaste overtuiging in - bijvoorbeeld om het hardst moeten zwemmen, zijn we screwed; maar ik denk eigenlijk van niet.
Want je moet bedenken: het is allemaal televisie. Ze moeten een zo mooi mogelijk beeld weer weten te geven van ons en de anderen. Tactisch gezien weten drie personen meer dan twee. Ik stem dus voor, maar zoals Daniël zei: het is jouw keuze."

Het zijn mijn broers. Ze weten precies waarom ik twijfel en ze hebben al mijn mitsen en maren bij voorbaat benoemd en overruled.

Ik knik en lach ze toe.

"Prima, dan doen we dat. Ik zie jullie zo!"

En met die afscheidswoorden haast ik me naar mijn kamer om me om te kleden. Wie had gedacht dat ik nu al voor de derde keer in korte tijd in het zwembad zou staan?

Maar ik sta er, weer keurig in de rij, samen met de anderen. Daniël heeft Emma-Nore verwittigd en ze heeft geknikt en gelachen. Er sprak goedkeuring uit haar manier van doen en dat zorgt ervoor dat het laatste restje twijfel bij mij verdwijnt.
Kalmer nu, sta ik tussen ze in - dit keer zijn wij helemaal aan één kant geplaatst, in een lange rij - en voel de spanning zienderogen afnemen. Hoewel ik nooit echt heb getwijfeld aan het kunnen van die vier, weet ik door de vraag van Emma-Nore dat in ieder geval Daniël en Olivier niet af zullen vallen. Wat is anders het nut van deze maskerade achter de schermen? Aan de andere kant: met Emma-Nore weet je het maar nooit.

We staan met onze rug naar het spiegelende oppervlak gericht. Het zal vast een mooie shot opleveren en zorgt ervoor dat beide presentatoren om en om hun woordje kunnen doen in verschillende perspectieven.

Emma-Nore begint: "Welkom lieve tweelingen, bij deze nieuwe week en deze nieuwe opdracht. Jullie hebben het vast al geraden, maar we gaan dit keer iets doen met water."

Er klinkt gelach en geroezemoes. Met een glimlach wacht ze totdat het weer rustig is.

"Nu heb ik eerst slecht nieuws, want van twee van jullie moeten we eerst afscheid nemen. Zij kunnen niet mee doen met de volgende opdracht, want zij zijn niet de ultieme tweeling van dit jaar.
Ik houd het kort dit keer, Simone en Arlene: willen jullie misschien een stapje naar voren doen?"

De twee dames die, zoals ik nu begrijp, strategisch in het midden zijn geplaatst, houden elkaars handen stijf vast, zie ik vanuit mijn positie, en ik sluit kort mijn ogen uit spijt. Dat is jammer.

"Jullie kunstwerk verschilde te veel met elkaar en ook qua boodschappen zaten jullie niet op één lijn. Daarom valt voor jullie nu het doek, maar weet dat jullie uit al die tweehonderd tweelingen geëindigd zijn in de top zes. Dat is een gigantische prestatie en jullie kunnen trots zijn op jullie zelf!"

Cor heeft die laatste woorden gezegd en praat gepassioneerd, maar ik zie hoe moeilijk de twee verpleegkundigen het er mee hebben. Ze lachen wel, maar hun vingers zijn wit van het stijve vasthouden en hun ogen kijken treurig.
Ik weet niet of het de bedoeling is, maar ik loop naar ze toe en knuffel ze. Ik merk dat ik spoedig wordt omringt door de andere tweelingen en al gauw zijn we één grote knoop mensen, met de twee afvallers als middelpunt.

Met tranen in hun ogen nemen ze uiteindelijk afscheid en worden wij weer terug gesommeerd naar onze plekken, ietwat ingeschikt door de recente uitdunning. We zwaaien de twee na en richten ons één voor één weer op de presentatoren, die geduldig hebben gewacht tot een ieder weer zo ver is.

"Goed, over op de orde van de dag. Vijf tweelingen staan hier voor ons en ik denk dat het tijd is om ons te laten zien hoe synchroon jullie kunnen bewegen in het water. Maar eerst wil ik jullie voorstellen aan deze twee dames."

Hij wijst met zijn hand en wij draaien ons om. Aan de andere kant van het zwembad staan inderdaad twee jonge vrouwen - ze lijken jonger te zijn dan ikzelf - met lange, slanke ledematen en een professioneel ogend zwemtenue aan.
Ze wuiven naar ons en wij zwaaien aarzelend terug.

"Dit zijn Liza en Charlotte de Vries en zij komen uit op de Olympische Spelen in het synchroonzwemmen. Daar kom je niet zomaar, daar trainen ze veertig uur per week voor. Reden waarom zij geen tijd hebben om als deelnemer mee te doen aan onze wedstrijd, want zoals je ziet, zijn zij ook een tweeling."

Ik kijk eens goed en onder hun strakke badmutsen, die hun haren bedekken, merk ik inderdaad de gelijkenis op. Ze lachen naar ons zonder een spoortje zenuwen op hun, met sproeten bespikkelde, gelaat.

Cor praat verder: "Zoals misschien bekend zijn er meerdere eeneiige tweelingen die samen dezelfde sport beoefenen, of dat nou een topsport is waardoor ze Bekende Nederlanders worden, of simpelweg bij de plaatselijke voetbalclub. De reden voor die overeenkomst in talent en interesse, ligt in de genen en is daarom alleen maar logisch."

Emma-Nore vult aan: "Daar komen jullie in beeld. Wij willen graag zien hoe synchroon jullie kunnen zwemmen. Eerst zullen Liza en Charlotte laten zien wat ongeveer de bedoeling is en daarna zijn jullie aan de beurt om je kunsten te vertonen."

Ik ben op slag zenuwachtig. Waarom was het ook alweer een goed idee om hieraan mee te doen? Ik ben misschien wel lenig, gevoel voor ritme ontbreekt compleet bij mij. Paniekerig kijk ik Olivier aan, maar die lacht geruststellend terug. O ja, het is niet per se de bedoeling dat we goed zijn, als we maar gelijk aan elkaar de bewegingen doen. En gevoel voor ritme ontbreekt ons allemaal.

De muziek start en de meiden laten eerst wat dansbewegingen op de kant zien, waarna ze sierlijk het water in duiken. Hun bewegingen zijn stijlvol, de melodie ophitsend en ik geniet van het beeld dat ze vormen. Veel te snel is het alweer afgelopen en de zenuwen spoelen over me heen. Nu moeten wij.

Gelukkig krijgen we eerst nog een uur om te oefenen, maar daarna zijn wij inderdaad aan de beurt. Iedere tweeling trekt zich rondom het zwembad terug en al snel zien we hoe de anderen om ons heen progressie maken in meerdere en mindere mate.

"Eerst maar dat dansje op de wal doen?" Stel ik voor en dat wordt aangenomen.

Het duurt even, maar uiteindelijk hebben we de slag te pakken en zodra het uur om is, sta ik met iets meer zelfvertrouwen klaar.
We zijn als eersten aan de beurt en de rest mag toekijken. Of ik daar blij mee ben, weet ik niet, maar het is niet anders.