A new beginning

Hoofdstuk 45

Oliver

Ze viel flauw. Opnieuw... Ik kon haar nog net opvangen. Waar we een uur geleden nog haar vader begroeven, is het nu hopen dat haar niet hetzelfde lot staat te wachten. We zitten nu in het ziekenhuis en mijn hoofd blijft maar denken. Ik snap niet hoe dit kon gebeuren. Ze nam haar medicatie sinds haar laatste opname in. "Het is mijn fout. Ik had beter op haar moeten letten" beschuldigd Austin zich voor de zoveelste keer. Ik laat mijn blik even los van Tessa en kijk hem aan. Ik leg een hand op zijn schouder en zeg "Het is niet jouw fout. Je kon hier niks aan doen". Hij kijkt me met tranen in zijn ogen en paniek aan. Ik begrijp zijn angst meteen maar ik ken Tessa. Ze zal niet weggaan. De arts, toevallig dezelfde als die we de vorige keer hadden, komt binnenlopen. "Ik heb zojuist alle resultaten binnengekregen en alles lijkt op hetzelfde als de vorige keer" vertelt hij ons. "Behalve één ding". Ik kijk de dokter beangstigend aan. Meestal betekent dit niet veel goeds. Hij haalt diep adem en zegt "De reden dat ze nu veel sneller is ingezakt dan de vorige keer is omdat ze zwanger is". Wat? Ze is zwanger? Word ik.. "Het is echt nog heel vroeg maar aan uw gezicht te zien wist u van niks?". Ik schud vol verbazing nee en loop naar Tessa toe terwijl ik haar hand vastpak. De woorden van de arts herhalen zich in mijn hoofd. Tranen glijden over mijn wangen. Kan dit überhaupt wel? Beter gezegd, kan Tessa dit wel aan? "Hoe.. wat... kan Tessa dit wel aan?" vraag ik wanhopig. Natuurlijk wil ik graag vader worden, maar niet als dit ten koste van de vrouw gaat waar ik zoveel van houd. "Ze kan het wel aan alleen moeten we meer letten op haar. Ze krijgt nu haar medicatie in het infuus zodat ze er gauw weer bovenop komt. Daarnaast is de medicatie niet schadelijk voor de baby" legt hij uit. Een last gaat van mijn schouder af. Tessa en ik worden ouders. Ik richt mijn blik weer op Tessa en hoop met alles wat er is dat ze gauw wakker wordt.