Mevatuella, de stad in de bergen

Hoofdstuk 3 - Mevatuella

Het was een domme keuze, met een vreemdeling mee gaan. Mijn ouders zeiden altijd: "niet met vreemdelingen meegaan, dat is gevaarlijk!" Ik had beter naar hen kunnen luisteren. Dat was waar ik aan dacht op het moment dat ik op de rug van een pegasus door de lucht vloog met mijn armen geklemt om de jongen die me niet lang ervoor had bedreigt met een mes. Ja echt, ik snap nog steeds niet dat ik met hem mee ben gegaan. Dat ik mijn leven achter me liet voor een vreemde die het niet over ouders wilt hebben. Ik klemde me iets dichter tegen hem aan, de wind blies door mijn haren. De lucht was koud en nat. Het uitzicht was indrukwekkend mooi. Er waren overal bergen en ik zag watervallen en riviertjes. We daalde en Landden niet lang daarna. We landden op een berg, het had mooie rotsen en er stonden veel bomen.
'kijk' hij wees naar de berg 'Mevatuella, de stad in de bergen!'
Ik volgde zijn vinger maar ik zag niks. Was deze jongen gewoon een grote prank met me aan het uithalen? Nee maar die Pegasus, die was echt. Toch?
Het was alsof hij mijn gedachten had gelezen want toen hij mijn blik zag zei hij meteen:'Oh ja, natuurlijk' hij pakte zijn mes van zijn riem en ging voor me staan 'Oké, dus je bent in een soort andere realiteit. Er is een soort sluier of gordijn die de magische wereld scheid van de normale wereld, of hoe jullie dat ook zouden noemen.' hij hield zijn mes voor mijn gezicht 'Met dit mes kan ik dus een doorgang maken tussen mijn wereld en de jouwe, ik moet alleen door het gordijn snijden' Hij draaide zich om, hief zijn mes en sneed als het ware door de lucht. De lucht erom heen golfde alsof er een ontzichtbaar doek hing die nu doorgesneden was. Hij duwde het doek opzij en liet me erdoor. 'Zie je het nu?' vroeg hij. 'wow' ik kon niet anders dan "wow" zeggen. Het was gewoon niet te verwoorden. Mijn ogen vielen als eerst op het enorme beeld in het midden. Het was wel 50 meter hoog en beelde een vrouw af. Ze zat in kleermakerszit met haar armen uitgestrekt alsof ze een vraag stelde. Ze droeg een middeleeuws gewaad en een kroon, uit haar handen stroomde helder water wat naar beneden donderde in twee watervallen. Om het standbeeld heen waren allemaal kleurige huizen tegen de berg aan gebouwd. Rood, groen, blauw, geel, paars, noem maar op. Op de daken groeide allemaal planten en bloemen. Om het hele geheel stond een grote middeleeuwse muur. Niet ver voor ons stond een middeleeuwse poort. Het was een mengelmoes van bouw stijlen.
'Dat daar,' hij wees naar het standbeeld in het midden 'Dat is Meva, de stichtster van Mevatuella. Uit haar handen stroomt drinkbaar water, ze is onze bron.' Ik knikte. Thuis hadden we ook een waterbron, meestal vulde ik de drinkbakken van de dieren daarmee.
Hij wees naar de poort, 'we moeten daar naar binne, er is een poortwachter die héél irritant is. Blijf gewoon achter me en zeg niks.' Hij liep richtig de poort en ik volgde hem. Eenmaal bij de poort aangekomen snapte ik wat hij bedoelde. Bij de poort stond een klein stenen huisje in middeleeuwse stijl. Er zat een modern glazen raampje in en de binnenkant was alles behalve middeleeuws. De muren waren glad en wit, de vloer was van hout maar er zat een 3 dubbele laag lak op. Op een stoel bij het raampje zat een volwassen man in trainings pak onderuit gezakt te snurken. Op het tafeltje naast hem stonden lege flesjes bier en er stond een laptop.
De jongen die me hierheen had gebracht schraapte zijn keel en trainingspak man schrok op. 'Wie, wat, waar!' Hij stootte tegen de tafel en een paar bierflesjes vielen om 'Oh, jij weer' Hij keek met afschuw naar de jongen. Hij pakte de laptop en vroeg: 'Namen?' de jongen keek gepikeerd 'kom op zeg, je kent me' trainingspak man zuchte 'Je weet dat ik niet ontslagen wil worden. Zeg gewoon je naam'
'Oké dan,' zei de jongen 'Ik ben Robin'
Trainingspak man typte iets in op zijn computer 'Robin..., Oké, en wie is die jongedame?' Hij wees naar mij, Robin reageerde. 'Niet geregistreerd'
'Okè, niet geregistreerd... Huh, "niet geregistreerd" staat niet op de lijst, is ze een indringer?'
'Oh mijn god!' riep Robin 'Hoe dom kun je zijn. Dat is niet haar naam, ze is nog niet geregistreerd!'
'Oh, sorry' trainingspak man trok een pruillip, alsof hij echt zijn best deed. Ik kreeg bijna medelijden met hem. Maar leek hij weer blij alsof niks was gebeurt.
'Weet je zeker dat ze te vertrouwen is? Ik bedoel na jeweetwel, wat er gebeurt is.'
'Ze is gekozen door het lot, natuurlijk is ze te vertrouwen. En over wat er is gebeurt betreft, ik laat het niet meer gebeuren, je weet dat ik hier even graag wil blijven als jij.'
Dat maakte me nieuwsgierig, wat was er dan gebeurd? Ik wou het vragen maar Robin pakte mijn arm en trok me de stad in.

We liepen een tijdje door de stad, hier en daar wees Robin iets aan en legde uit wat het was. We liepen langs de Pegasus stallen, de smid, het trainingsveld, om de oefenen met vechten zei hij. Dat verklaarde zijn wapen aan zijn riem. In deze stad vechten ze.
'Dus, dit word mijn nieuwe thuis?'
'Yep' Hij zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Gewoon even verhuizen naar een andere dimensie in een onbekende stad met vechtende kinderen. Ja, super normaal.
'regel 1, doe precies wat ik zeg. Je moet namelijk voorzichtig zijn, anders overleef je het niet' we kwamen bij een houten brug. Je weet wel, zo'n brug die je altijd bij een moeras ziet. Eronder stroomde een rivier. De brug had geen reling dus ik bleef in het midden. Voor me stopte Robin met lopen en ik botste bijna tegen hem op. Hij liep naar de rand van de brug en keek omlaag.
'Spring van de brug'
'Wat? Nee echt niet'
'Doe precies wat ik zeg' zei hij 'spring van de brug' Hij leek zo serieus. Ik liep naar de rand en keek naar beneden. zo'n 2 meter onder me bevond zich een ondiep riviertje met een snelle stroming.
'Dat is wel een sprong van 2 meter!'
'Vertrouw me nou maar gewoon, anders dan duw ik je'
'Waarom zou ik jou vertrouwen?'
'Je wilt toch niet van de brug afgeduwd worden? Of wel soms. Je hebt geen keus, je moet me vertrouwen.'
Robin had gelijk, ik had geen keus. Als ik het niet deed zou hij me eraf duwen, en hij was sowieso sterker dan ik.
Ik zuchtte 'Oké dan'
Ik sloot mijn ogen en sprong.