Mevatuella, de stad in de bergen

Hoofdstuk 10 - Vliegende eilanden en Magisch water

Robin en ik liepen de eetzaal uit nadat we gegeten hadden. Robin had een Tortilla gegeten en ik had gewoon een hamburger genomen. Het systeem met het eten was echt nice. Je moest een briefje pakken, opschrijven wat je wilt, dat op het bord leggen en dan het bord in de lucht gooien. De lucht pakte dan het bord als het ware op en bracht het naar een keuken. Een paar minuten later heb je je eten. Het is snel, effectief en super lekker. Ik snap niet dat niet iedereen het zo doet.
Ik en Robin liepen de straat uit richting de linker waterbron van Meva's standbeeld. We kwamen bij een klein meertje met helder blauw water. Ik hoorde kikkers kwaken. Boven het meer zweefde een vliegend eiland. Het water van de bron klotste naar beneden, het kwam op het eiland en stoomde ervanaf naar het meer.
Robin wees naar boven en zei: 'Dat is waar we naartoe gaan, elk element heeft een soort plek waar ze slapen en leven. Het begon allemaal toen de waterkinderen een aquarium gingen bouwen, niemand mocht er in behalve als je het element water had. Toen besloten de aardekinderen dat ook te doen, zij hebben nu een grot. Ik heb samen met wat andere luchtkinderen dit vliegende eiland gemaakt.'
Ik dacht nooit dat zoiets mogelijk was, een echt vliegen eiland, hoe kan het zo stil in de lucht hangen? Het hangt nergens aan en als je bijvoorbeeld een blaadje in de gooit gaat hij alle kanten op. Ik moet hier waarschijnlijk niet zo verbaast over zijn, ik ben op een Pegasus hier heen gevlogen, toen ben ik bijna doodgegaan, op een magische manier weer geheelt en toen heb ik eten gegeten van vliegende borden.
'Hoe komen we naar boven?' vroeg ik.
'Oh, we vliegen' Zei Robin alsof het niks was. 'Pak mijn hand' zei hij.
Ik pakte zijn pols vast en hij de mijne. Hij zette zich af van de grond en we schoten naar boven. Lucht duwde ons omhoog, weg van de grond, richting het vliegende eiland. Het was niet ver, zo'n tien tot vijftien meter hoog.
Robin landde me voorzichtig op het zachte gras, zelf liet hij zich gewoon vallen en hij landde op zijn voeten alsof hij net ergens van af gesprongen was.
Voor ons stond een grote boom, maar echt groot, niet gewoon groot maar enorm. Overal vlogen weer lichtblauwe kristallen die zwakjes licht gaven. Ook vlogen er een paar kleine witte draakjes met bijna doorzichtige vleugels. Tegen ze stam waren kleine balkonnetjes gebouwd.
'Dat is de boom waar we leven. Eerst was het gewoon een klein boompje maar het magische water van Meva's bron heeft het laten groeien tot een enorme boom. Toen we ons "clubhuis" gingen maken beslote we deze boom te gebruiken. Nu leven we erin.'
We liepen richting de boom, er was een open spleet waar we doorheen liepen. Mijn mond hing wijd open. Binnen stonden, nee, zweefde banken rond waar kinderen op aan het chillen waren. Sommige lazen een boek, Sommigen waren gewoon aan het kletsen. Geen telefoons. Geen tv. Geen electriciteit.
Er vlogen ook papieren vliegtuigjes rond die van de ene bank naar de andere bank gingen, een stil gesprek tussen twee personen.
Ik liep achter Robin aan naar een ladder, het verbaasde me dat er een ladder was, iedereen hier kon vliegen. De ladder leidde naar een platvorm waar weer een ladder op stond die weer naar een platvorm leidde. Zo ging de ladder helemaal naar boven, naar het bladerdak van de boom. Daar was een groot platvorm, door de bladeren zag ik ook allemaal kleine houten hutjes. Sommige hadden trapjes sommige niet. Robin pakte mijn arm en trok me naar een hutje helemaal aan de zijkant. We moesten over dikke takken lopen met relingen en trapjes van de ene naar de andere tak om er te komen. Robin duwde tegen de deur en hij ging krakend open. De binnenkant van het hutje had een knusse sfeer. Het had ruwe muren met gaten en gek genoeg was het dak gemaakt van wolken. Ja je hoort me goed, wolken. Het hield het licht tegen en hield het nog best warm in het hutje.
Er stond een bed met witte lakens. Er stond een nachtkastje met een paar boeken en een kleding kast in de hoek. Er stond ook een spiegel en nog een wasbak.
Ik keek naar robin, 'Waar komt het water vandaan?' vroeg ik terwijl ik naar de wasbak wees. 'Je weet wel, Meva's bron, het is magisch water. Het is waarom we leven. Het regeld bijna alles hier.'
'Ah, Meva weer' Zei ik, het was niet persé bedoelt geïrriteerd over te komen maar ik ben bang dat het misschien een beetje zo'n ondertoon had.
Ik liep de kamer in 'Dus dit is... mijn kamer?'
Hij knikte 'Morgen haal ik je op om 5 uur s'ochtends, zorg dat ke dan klaar bent om te trainen. Anne leert je met wapens te vechten en ik leer je over je magie. Ik breng je dus morgen ochtend naar de arena, dat is waar Anne je leert jezelf te verdedigen. Daarna heb je een paar minuten om jezelf hier om te kleden totdat ik met je naar de arena ga. In de kast ligt kleding.' Hij draaide zich om en liep de deur uit.
===============================
Ik ben gestopt met schrijven aan dit verhaal. Misschien maak ik het ooit nog af maar voor nu moet je het doen met wat ik al heb geschreven. Sorry dat ik het niet af kon schrijven en ik hoop dat je een goede dag hebt!