AFTER THE YEARS ◔JİKOOK◕

🍭4. BÖLÜM🍭

(◍•ᴗ•◍)İYİ OKUMALAR(◍•ᴗ•◍)

YAZARDAN (1 Ay Sonra)
Son bir ay onlar için çok yorucu ama eğlenceli geçmişti. Her gün birlikte yatıyorlar, birlikte yemek yiyorlar, kısaca her şeyi birlikte yapıyorlardı. Fakat bugün onların belki de birbirlerini son görüşleriydi. Çünkü o gün gelmişti. Taşınacakları gün...

Sabah yine birlikte uyanmışlardı. Jungkook kalkar kalkmaz gözleri dolu bir şekilde Jimin'e bakarken Jimin ise hala uyuyordu.

"Chim bugün rüyamda seni gördüm."

Jungkook onun uyuduğunu düşünse de Jimin aslında uyumuyordu ve Jungkook'un dediklerini duyuyordu. Fakat Jungkook'un söyleyeceklerini merak ettiği için uyuma numarası yapıyordu.

"Jimin biliyor musun ben hep seninle birlikte büyümek istemiştim. Sonsuza kadar seninle yaşamak..."

Bunları söylerken gözyaşlarını tutamamıştı. İkisi de çocuk olmalarına rağmen çok duygusaldı ve Jimin ise onun bu haline daha fazla dayanamıyordu.

"Ağlama Kookiee~"

Yapabileceği tek şeydi sarılmak. O da istemiyordu ayrılmak ama yapabilecekleri hiç bir şey yoktu. Ayrılacaklarını düşündükçe Jimin'in de gözleri dolmuştu. Onların bu halini gören Bayan Jeon ise ne yapabileceğini düşünüyordu.

"Çocuklar sizin için ne yapabilirim?"

"A-anne lütfen g-gitmeyelim!"

"Çocuklar sizinle konuşmak istiyorum ama lütfen lafımı kesmeyin!"

Bayan Jeon oldukça sinirli görünüyordu. Çünkü aynı şeyleri bir aydır tekrarlıyordu fakat onlar anlamamakta ısrar ediyorlardı. O herşeye rağmen yine onları sakinleştirmeye çalışıyordu. Jimin ve Jungkook ise gözlerini bile kırpmadan dinliyorlardı.

"Bakın çocuklar. Aslında taşındığımızda hiçbir şey değişmeyecek. Sadece birbirimize biraz daha uzak olacağız ama her zaman iletişim kuracağız. Birbirinizden ayrılmayacaksınız yani."

"Ama sarılamayacağız, birlikte uyuyamayacağız, birlikte okula gidemeyeceğiz, birlikte yemek yiyip lunaparka gidemeyeceğiz. Bu durumda telefonla iletişim kurmanın bir anlamı var mı anne?"

Ne diyebilirdi ki? Az önceye kadar sinir küpüne dönen Bayan Jeon, şimdi gözyaşlarını saklamaya çalışıyordu.

......................................................

Akşam olmuştu ve artık gitme zamanı gelmişti fakat Jungkook kendini odaya kilitlemişti ve asla çıkmayacağını söyleyip duruyordu. Jimin ise kendi odasında yatağına girmiş ağlıyordu. Aileleri onları ikna edebilmek için ellerinden geleni yapıyorlardı.

"Hadi Kook! Daha fazla bekleyemeyiz hava kararıyor!"

Bay Jeon ne kadar bağırarak sesini duyurmaya çalışsa da Jungkook ısrarla kapıyı açmıyordu.

"Git sen! Jimin gelsin!"

Bayan Park, Jimin'i yataktan çıkarmaya çalışıyordu fakat Jimin inat edip yorgana sarılıyordu.

"Hadi ama oğlum... Jungkook sen istiyormuş."

Bayan Park'ın bunu demesiyle Jimin'in yataktan fırlaması bir olmuştu. Koşarak merdivenlerden indi ve Jungkook'un evinin önüne geldi. Kapının açık olduğunu fırsat bilerek direkt Jungkook'un odasına doğru koşmaya başladı.

Kapının önüne geldiğinde soluklanıp Jungkook'a seslendi.

"Kookie! Ben geldim!"

Jungkook Jimin'in sesini duyar duymaz kapıyı açmıştı. Jungkook Jimin'i karşısında görünce sıkı sıkı sarıldı ona. Aileleri ise arkadan onları izliyordu. İzlerken onlarda duygulanmıştı.

"Chim ben seni çok özlerim. Ben sensiz nasıl yaşayacağım?"

Bunları söylerken bir yandan da gözlerinden akan yaşları siliyordu. Sonra ellerini Jimin'in tombik yanaklarına koydu.

"ChimChim beni unutma olur mu?"

Jungkook'un söylediği her kelime Jimin'in ağlamasının daha da şiddetlenmesine neden oluyordu.

"Seni çok özleyeceğim Kook"

"Bende Jimin-shi"

Birbirlerinin gözlerine bakıyorlardı. Aileleri ise şaşkın bir şekilde onları izliyordu. Daha sonra Jungkook kendisine göre daha kısa olan Jimin'in burnuna eğilerek bir buse kondurdu. Jimin'in yüzünde hafif bir tebessüm belirmişti.

"Evet çocuklar iyice sarılıp öpüştüyseniz artık gidebiliriz."

"Hayır anne! Jimin'e birşey vermeyi unuttum."

"İyi hadi ver ve arabaya gel. Biz de bavulları yerleştirelim."

Jungkook Jimin'i sürükleyerek odaya getirmişti. Eline aceleyle bir kutu tutuşturdu. Jimin ise bir açıklama bekliyordu.

"Bak Jimin. Bu kutuyu ben gitmeden açma tamam mı?"

"Ama içinde ne var?"

"Sonra aç ve gör Jimin. Gitmem gerekiyor."

Jungkook koşturarak dışarı çıkarken Jimin ise elindeki kutuyla peşinden koşuyordu.

"Gel bakalım oğlum."

Jungkook'u arabaya oturtturmuşlardı. Anne ve babası da ön koltuklara geçince babası arabayı çalıştırdı.

"Kendinize iyi bakın!"

"En yakın zamanda görüşelim!"

Aileleri birbirlerine iyi dileklerde bulunduktan sonra Bayan Jeon Jungkook'a döndü.

"Sen birşey demeyecek misin Jungkook?"

"Diyeceğim"

"Seni seviyorum Jimin! Size de herşey için teşekkür ederim!"

"Bende seni seviyorum Jungkook! Beni unutma!"

💞BÖLÜM SONU💞