Reduce To Tears

Chapter 3

Mula sa maliit na detalye hanggang sa kahulihulihang pangyayari ay binigyan ko ng eksplenasiyon sa mga pulisya. I don't even know if it's a big deal or not pero base sa mga paguusap nila, the information being presented are indeed necessary.

"We do not need to investigate more, since you have answered all the queries. As for the driver of SUV, he's not yet fully recovered but in due time, we'll ask for his statement. Anyway, kaya namin kinailangan ang mga impormasiyong ito ay para maipakita sa kamag-anak ng driver ang totoong nangyari..." Malumanay at matamang saad ng chief police officer.

Tumango ako at marahang tumingin sa kaliwang bahagi ng opisina. There he is, having a conversation with one of the police officer. Kanina nasa tabi ko lang at seryosong nakikinig, hindi ko namalayang umalis pala siya. Umiigting ang kanyang panga habang nakapameywang at matigas ang ekspresyong nakikipagusap. Nakatalikod sa akin ang kanyang kausap at siya naman ay nakaharap kayat kitang kita ko ang kabuuan ng kanyang mukha. Ang kanyang labi ay kumikibot, bawat buka nito'y nang aakit at hindi ko maiwasang pamulahanan dahil sa mga kababalaghang naiisip.

Get a grip Azi!

Hindi ko alam kung gaano katagal na akong nakatitig sa kanya, dahil huling huli ko ang mga mata niyang dahan dahang lumilihis patungo sa kinaroronan ko. Halos kapusin ako ng hininga sa kaba. Mariin ang titig nito at parang namimintas. Ako ang unang bumitaw dahil hindi ko makayanan ang tensiyon.

"Maari na po ba akong umuwi chief..."

Tumitig siya sa akin ng matagal at halos mailang ako kung hindi pa siya tumango ng dahan dahan.

I supposed that means he's letting me go. Malinaw naman ang tanong ko at wala akong ibang alam na dahilan ng kanyang pagsangayon. Akma akong tatayo at magpapaalam sa lalaking nagdala sa akin dito nang maramdaman ko ang pabagsak na pagupo ng isang tao sa tabi ko. Ang pakiramdam na para akong hinahabol ng mabangis na hayop at nanlalamig kong mga kamay ay alam ko na agad kung sino.

"Are you done with your interrogations?"

He sounded calm but the question itself made it seem like he's not. Maski sino mapapansin ang bagsik sa simpleng tanong niya. I glanced his way and from here, I can sense his frustrations. The chief didn't got the chance to answer right away as his mind processed his thoughts.

"Yes atty. Thank you for your time." Pormal man ang tinig nito'y hindi maikakailang may respeto siya taong kausap. Cause who would have thought that this arrogant looking guy is someone whose job is to give advice about the law and prepare court cases.

I can imagine him on a courtroom wearing his emotionless face bearing a dangerous remark from the gallery. 

"Well then, we'll be taking our leave."

Tumayo siya at sumulyap saglit sa akin pagkatapos ay walang lingong likod na umalis. Nagpaalam muna ako sa chief at agad ring sumunod sa kanya. Ang buong akala ko ay nauna na siyang umuwi dahil tapos na rin naman ang obligasyon niya. Ngunit hindi ko inaasahang makita siya na nakasandal sa harapan ng kanyang mamahaling sasakyan at tila naghihintay.

"Tell me your address. I'll take you home."

I was stunned the moment he opened the door for me. This isn't one of my fantasies but seeing him like this is quite surprising. To be honest, I wasn't prepared for everything that's coming on my way right now. Paanong ang simpleng paguwi ko galing sa trabaho ay napunta sa ganitong mga eksena.

"You're Gusto's brother right? I'm sorry if I mistaken you for a woman."

He doesn't seem sorry anyway, at hindi siya nagtatanong. Kumbaga naninigurado lang na kapatid ko nga si kuya Augustus. Nagtataka nga ako na naaalala niya pa ang araw na iyon, and here I thought I was the only one familiar with what happened then. Tumango na lamang ako bilang sagot sa mga sinabi niya. Wala akong gana magsalita, pagod pa ang isip at katawan ko, nais ko na lamang makauwi nang sa ganon ay makapagpahinga.