BULUN ONLARI

2~Sillage~

Biz neredemiyiz? Hemen anlatayım..

~bir kaç saat önce~

"Ya abi bizim bir suçumuz yok valla hep onların suçu bizi niye götürüyorsunuz?"

"Bacım Allah aşkına sus!"

"Tamam"

Kavgayı polis ayırmış ve şuan araçlara bindirilip emniyete gönderiliyorduk.. Kel müdür bizzat bizim ismimizi vermişti...

~şimdiki zaman~

"Düştüm mahpus damlarına öğüt veren çoğ olurrr"

"Sen susmak bilmezmisin?"

"Ay ne var canım sıkılıyor"

"Ailen nerde senin nasıl çıkmayı planlıyorsun bugün"

"He gelirler birazdan gelmeseler daha iyi olur ama neysee"

Hay benim ağzımı eşşek arıları soksun emi...

"Nerde o?! kızım nerede?"

İçeri giren annem bana sinirli bir şekilde bakmış ve yaklaşmıştı kapıyı açmasak Bana zarar veremez...
Kapıyı açan polis abiye bakıp dudak büktüm bari başka bir cümle kursaydım be..

"Gel buraya!"

"Anam benim çilekeş anam vallaha benim suçum günahım yok"

Kafamı çevirip denize baktım yardım et demişcesine

"Şey benim yüzümden oldu"

Annem onlara dönüp tek kaşını havaya kaldırmıştı. Bu kendince anlat bakalım ufaklık demek oluyordu denizde bunu anlamış olucak ki

"O sadece beni korumaya çalışıyordu benim yüzümden burada"

"Sen onu niye korumaya çalıştın peki"

Cevabını bilmediğim bir soru içimden gelmişti ve bende ona uydum. Normalde insanların işine burnunu sokmayı seven bir yapım yok ama denizi öyle gördükçe içimde yıklan parçaların haddi hesabı yoktu.. Anneme baktım ve omuz silktim derin bir nefes aldı denize dönerek

"Aileleriniz gelicek değil mi?"

Demişti kırgınlık kırgınlık ve kırgınlık denizin gözlerindeki tek şey oydu Koray abiye baktığımda gözlerini sinir bürümüştü

"Onlar yok"

Kaşlarımı çatıp ona baktım ne demek? Yok.. Annem biraz daha yaklaştı onlara

"Ne demek yok"

"Yoklar işte bizi yetimhaneye bırakıp defolup gitmişler"

Hangi vicdansız çocuklarını bırakırdı ki? Yüreği nasıl el verirdi? Çocuklarının yokluğuna nasıl dayanırdı bir anne? Onun ki el vermişti işte belkide denizin sesiz olmasının sebebi yaşadıklarıdır diye geçirdim içimden zaten bizi sessizleştiren şey geçmişimiz değilimdir?

"Nasıl çıkıcaksınız o zaman?"

Benim sorumla boş gözler bana dönmüştü ileriden gelen topuk sesiyle kafamı açık olan kapıya çevirdim 40lı yaşların başında olduğu belli olan kadın seri adımlarla buraya geliyordu içeri girdi ve gözleri annemde durdu kaşlarını çatarak anneme baktı bir şeyleri çözmek istermiş gibi, annem boğazını temizledi kadın kendine gelip kafasını Koray abiye çevirdi

"Bir kerede başınızı belaya sokmayın"

Koray abi hiçbir tepki vermezken deniz oturduğu yerden ayağa kalkmıştı

"Deniz bu halin ne? Açsanıza şu kapıyı artık"

Kadının söykenmesiyle polis abi kapıyı açmıştı deniz kadının yanına geldiğinde ona gülümseyerek baktı

"İyiyim okulda bir tartışma çıktı ve büyüdü bu kadar"

"Ah deli oğlan bir kere akıllı durun abin gibimi olucaksın"

Koray abi göz devirmiş ve çıkmıştı yanımdan geçerken burnuma gelen kokuyla gözlerimi kapattım... Neden tanıdık geliyor bu koku? Onun arkasından bıraktığı koku yavaş yavaş gitmişti. Annemin kolumdan tutup beni çıkarmasıyla onu takip etmiştim arkamızdan gelen topuklu sesleri onlarında geldiğini söylüyordu...

Annem bir kaç işlem halletmiş şimdide dışarıda babamı bekliyorduk saat 7ye yaklaşıyordu.. Üzerimde hissettiğim gözlerle kafamı çevirdim denizin yanındaki kadın gözlerini bana dikmiş bakıyordu gülümseyip kafa salladım ama o hiç bir tepki vermeyip önünde döndü umursamayıp gelen korna sesiyle köşede bizi bekleyen arabaya gittik..

"Kızımı nezarethaneden toplayacağım günlerde geldiğine göre ilerde sadece evlendiği günü görmek kaldı"

Babama gülüp kafamı yola çevirdim babam arabayı çalıştırmıştı saniyesiyle... Camdan anneme baktığımda bir şeyler düşündüğünü gördüm kafası karışık gibiydi ve bunun o kadını gördükten sonra olduğuna eminim...

Eve gelmiştik kendimi yatağa atıp biraz bekledim derin bir nefes aldım içimde anlam veremediğim bir sıkıntı vardı beni boğuyordu... Sırt üstü uzanıp tavana baktım.. camdan içeri gelen ışık tavanda oluşan çıkıntıları görmeme yetiyordu... Gözümden akan yaşla bir süre nefes almayı kestim duvardaki izle bana kendimi hatırlattı, aslında gayet güzeldi insan baktığında ne kadar güzel boyanmış diyordu ama gecenin ışığı yansıyınca tüm çıkıntıları belli oluyordu.. Gözlerimi sımsıkı kapattım gelen görüntüyle güçlü bir küfür savurdum aklımda asla çıkamayan o görüntüler bir kez daha canımı yaktı..

Kısa kısa bölümler atıcam yazdıkça yazasım geliyor

Sare kesinlikle benim onun parçalarını hep kendime bakarak birleştirdim kitabı yazarken 'sen olsan ne yaparsın?' diye soruyorum kendime.  Diğer kitabımdaki kayra karakteri ve sareyi olmayan kızlarım gibi görüyorum içime işlenmiş gibiler

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN BB