حكايتى مع من لا يرحم

البارت 15

حكايتى مع من لا يرحم
البارت 15
ذهبت الى اخوها بعدماا ارتدت بيجامه سوده وعملت شعرها كحكه  دخلت غرفته وجدته يبكى ذهبت اليه واخذته بين احضانها
ميرولا بدموع: مش هقدر اقولك متعيطش وخليك قووى لانى حاسه بنفس الشعور لكن هقولك ان احنا هنقف جمب بعض ونعدى الازمه ده وهنكون ايد واحده وهنحقق لى بابا وماما اللى كانو عايزينه انك تبقا ظابط وانا دكتوره

كريم بدموع: ماما مقدرتش تتحمل فراقو وماتت
ميرولا بدموع: ده قضاء ربنا واحنا لازم نرضا الموت لى حق علينا  يلا امسح دموعك وانزل تحت خد عزاء اهلك ومن انهارده احنا ايد واحده
كريم: حاضر  ذهب وهى خرجت ونزلت تحت وظلت الستات تاتى وتعزها  كانت جدتها تبكى على فراق ابنها لم ياثر بها موت ساميه فهى لم تكن تحبها اطلاقا ودايما ما تفعل لها مشاكل نظرت وجدت نرمين تقف وتحبس دموعها حتى لا احد يتاثر فارس يقف بعيد لكن عينه عليها بصلها وابتسم انها نزلت تحت واتكلمت مع اخوها  دموعها سائله على وشها فهى لا زالت تخطت الصدمه لكن هى تحاول ان تكون قويه  عدا يوم  وقرر فارس ونرمين السفر الى القاهر بعدما ودعوهم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فى صباح يوم جديد تنزل تحت وتتذكر عندما كانت تشرب الشاى وهى تشاهد التلفاز وامها دائما ما تقول لها انها كسوله ويجب ان تقوم بشغل البيت حتى تكون ست بيت شاطر  احضرت الفطور  وذهبت حتى تيقظ اخوها لكنها وجدته مستيقظ وينظر الى صوره والديها ادمعت عيونها وذهبت اليها واحتضنته 
ميرولا: كيمو مش لازم تضعف
كريم: بحاول بس حاسس ان روحى اتسحبت منى
ميرولا: انشالله ربنا هيصبرنا قووم يلا افطر
كريم: ميرو هو مين الشاب والبنت اللى جه دول
ميرولا: ده واحده صحبتى من القاهر هى واخوها اسمها نرمين وهو اسمو فارس نرمين ده اكتر واحده اتعرفت عليها وحبيتها جدااا 
كريم: تمام يا حبيبتى يلا نفطر
ميرولا: كيمو انا بفكر نسافر مصر ناجر شقه ونقعد فيها ونكمل تعليمنا هناك بدل هنا لانى مش هقدر اسيبك هنا بى الشهر. لوحدك ياما هنقل فى الجامعه هنا
كريم: لا يا حبيبتى متنقليش هنا احنا هنسافر القاهره
ميرولا: تماك يلا
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بعد قليل وجدت عمها وابن عمها سامر يدخلون الى الداخل
اشرف: عامله اى يا بت اخوى
ميرولا: اللحمد الله
اشرف: احنا جايين نتكلم معاكى فى موضوع
ميرولا: اتفضل يا عمى
كريم: موضوع اى ده
شريف: طبعا ابوك وامك ماتو وسابوكم لوحديكم بس انا عمكم وعايز مصلحتكم  انتى يا ميرولا مش هتروحى الجامعه تانى وهتتجوزى ابنى سامر محدش معاه مصاريف يصرف عليكى وكمان مش هنسيبك بعد موت ابوكى تدورى على حل شعرك انتى هتتجوزى سامر بكره فااهمه مش كفايا الراجل اللى جه وكان واقف ودخلك الاوضه ولا انتى فاكره ان محدش عارف
ميرولا بغضب وقد فاض بها الكيل: لحد هنا وكفايا بقا انا مش ضعيفه ومطلبتش من حد يصرف عليا ولا يدينى مصاريف كليتى و اى دايره على حل شعرك ده لما جه مورا كانت موجوده انا مش بعمل حاجه غلط ومش هتجوز ابنك سامر فاهم
كريم: اختى مش هتتجوز ابنك فاهم وانا اللى هصرف عليها احنا هنسافر القاهرة وتكمل تعليمها هناك

اشرف: تسافر فين ده فى احلامك احنا معندناش بنات تطلع بره الدار ابنى هتجوزها وخلص الكلام
ميرولا بصوت عالى : قولت مش هتجوز يعنى مش هتجوز
سامر ضربها بى القلم: اوعك تعلى صوتك على عمك
هجم عليه كريم بالضرب: انت ازاى تتجراء وتمد ايدك عليها يا حيوان  دخل رجاله واخدو كريم حبسوه فى اوضه وطلعو ميرولا اوضتها وقفلو عليها وهى ظلت تبكى على ما سيحدث لها: شفت يا بابا مفتش يوم على وفاتك وعمى عايز يجوزنى ابنو وحبسنى ويا عالم هيعمل فينا اى  تانى اخويا كريم وانا مش عارفه عملو فيه اى ولا انا اعمل اى فى المصيبه ده  ظلت تفكر الى ان لم تجد حل غير انها ترن على مورا بنت خالتها
ميرولا فى الحمام بصوت واطى حتى لا احد يسمعها: الو يا مورا
مورا: فى اى يا ميرو
ميرولا: الحقينى عمى حبسنى انا وكريم وعايز يجوزنى بكره لى ابنه
مورا قامت مره واحده: نعم ازاى يعنى يعمل كده هى سايبه انا جيالك
ميرولا: استنى انتى مش هتقدرى تعملى حاجه بصى انتى قولى لى ريمون وهاتى رجاله ورنى على البوليس وتعالى ماشى
مورا: اوك تمام هقول لى ريمون واجى
ميرولا: تمام مستنياكم

ذهب مورا الى اخيها وقالت له ما حدث تعصب جدا لمى يحدث لى اخته وحبيبتى فعلا مثلما قالت له مورا جهز رجاله وطلب الشرطه وذهب الى بيته

ريمون بصوت عالى وهو يدخل: يا اشررف
اشرف: فى اى يلا صوتك عالى
ريمون بغضب: فين ميرولا وكريم
اشرف: هيكونو فين يعنى فى اوضهم
ريمون: عايزه ميرولا تيجى معايا هى وكريم دلوقتى حالا
اشرف ببرود: ازاى بعنى تيجى معاك وفرحها بكره
ريمون: ميرولا مش هتتجوز ابنك انت فاهم ولا لا
اشرف: العروسه موافقه انت مالك
ريمون: هى مش موافقه انت اللى حابسها وجابرها انها توافق
بعدها لقيو الشرطه تدخل
اشرف: اهلا يا حضره الظابط
الظابط: فين ميرولا شريف وكريم
اشرف: فوق يا باشا فى اوضهم
الظابط: سمعنا انك حابسها وجابرها انها تتجوز ابنك وضربت اخوها وحبستو احنا جاين ناخدها هى فين
اشرف بمكر: حابسها فى بيتها ازاى يا فندم وتتجوز ابنى بى الغصب هى ممكن تنزل وتقولكم لو انا جبرتها ولا لا وانا هضرب ابن اخويا ازاى بس يا حضره الظابط
الظابط: نادم عليها
اشرف: حاضر يا بيه.  ميرولا يا ميرووووو انزلى تحت  انتى وكريم
ميرولا نزلت هى وكريم
ميرولا: خير يا عمو عاوز حاجه
اشرف: حضره الظابط بيقوال ان انا حابسك وضربت اخوكى وهجوزك ابنى بى العافيه
ميرولا: اى اللى بتقوله ده يا عمى حبسنى ازاى وانا اهو فى بيتى واخويا سليم اهو وانا بحب سامر ابن عمى وهتجوزو
ريمون: ميروو انتى بتقولى اى لو هو مهددك قولى متخفيش انا هساعدك
ميرولا: انا مفيش حد مهددنى انا بحب سامر وهتجوزه ده كل الحكايه
الظابط: يعنى مفيش اى حد ضغط عليكى
ميرولا: لا طبعا يا فندم
الظابط: تمام احنا اسفين يا استاذ اشرف  على الازعاج ده وبص لى ريمون وانت لما تقدم بلاغ تانى مره ابقا اتاكد احنا مش شغالين تحت ايدك
اشرف: ولا اسف ولا حاجه يا حضره الظابط انت نورتنا
الظابط: شكرا ده من زوقك بعد ازنكم  
ريمون: انامتاكد ان انت مهددها بى حاجه بس انا مش هسكت والجواز ده مش هتم فاهم بص على ميرولا سلام  يا. يا  اختى  ومشى وميرولا الدموع محبوسه فى عينها واخوها واقف جمبها وماسك ايدها 
فلاش بااك
........

بقلم /ميرنا ميلاد

البارت الجاى هيبقا كله مفاجات استنونى  وبليز التصويت انتو مش هتخسرو حاجه لما تقروها وتعملو فوت 😥😥