IN NEXT LIFE

INL-5

Year 2018.

Have you ever experienced hearing your own demons telling you to simply give it up so all this will be over?

Have you ever had moments in your life when you felt so numb and so distant it's as if you were dead already?

And have you ever found yourself alone in the darkness, crying so hard and wishing someone to grab you for a borrowed hug—even from a stranger hoping for a chance to wipe all the pain away?

Mabilis akong nag tipa sa screen ng cellphone.

"The best and worst thing about masked emotions is that you’re the only person beside your grief. Nobody hears, nobody talks. This makes it better, and this makes it worse. Anxiety attacks are flushed down the toilet. You open the car windows to catch your breath. You fix it on your own. You come back home a little mended and numbed, and never the same.”

Pinaka titigan ko muna ang mga tinype ko ng matagal, pinaulit ulit ko muna itong basahin ko bago ko pindutin ang post sa isang dummy facebook account ko na walang nakaka alam kahit sino sa mga kilala ko kaya kampante akong naka public. Naka attached sa post ko ang bagong sketch ko na kagabi ko lang din ginawa.

Dito sa dummy account ko na ito pino-post lahat ng mga tumatakbo sa isip ko. Yung mga bagay na gumugulo, yung mga salita o tanong na hindi ko mailabas kahit kanino. Kahit papaano, nababawasan ang saloobin ko sa twing ginagawa ko ito.

Ano nga ba ang best thing sa masked emotions? Simply.

You suffer alone. You don't bother anyone.

Para sa akin, mas maganda ng manahimik at itago ang lahat. Kahit na nagkakanda buhol buhol na lahat ng mga iniisip mo dahil sa halo halo at sobrang dami. Hindi ko na matandaan kung bakit humantong ako sa ganito. Ang alam ko lang, the more emotional pain I felt, the more I became so distant in everyone. Day by day, I felt myself that I'd like to live alone. Alone from everyone, alone from everything, alone from here.

But I couldn't.. I can't.

"Ate, aalis ka po ba ulit?"

Nadapo ang tingin ko sa nakaba batang kapatid ko na nakahiga sa maliit niyang kama. Hawak hawak niya ang isang lapis at sketching pad, dahil katulad ko ay mahilig din ito sa arts. Paminsan minsan ay tinu-turuan ko siya kapag may libre akong oras.

Tipid akong ngumiti saka lumapit at tumabi sakaniya. Her eyes is so sad. Alam kong nalulungkot siya sa twing umaalis ako ng bahay pero gustuhin ko mag stay at makasama siya, hindi ko magawa.

"Miss na po kita, Ate." Malungkot na sabi niya.

I felt a pang of pain after hearing those words, after seeing her weak and vulnerable eyes, after hearing the sadness on her voice.

She's Blessed Miras, 7 years old. Unlike her, Miras is open. Hindi siya natatakot at ipakita ang totoong saloobin niya. Sinasabi niya kung ano man ang nararamdaman niya, lalo na sa akin.

Hinawi ko ang ilang hibla ng buhok sa noo niya saka muling ngumiti ng tipid. I give my best not to breakdown in front of her. I promised I won't let see anyone me at my weak point, specially in front of younger sister. Isa pa, ayokong mas malungkot pa siya kapag nakita niyang nalulungkot ako para sakaniya.

"Alam mo naman na kailangan di 'ba? Saka h'wag kang mag alala, uuwi din ako after ko magawa yung trabaho ko."

"Pero ate, sunday ngayon di ba po? Day mo po ngayon. Saan po kayo pupunta?"