Mafia II

XII

- To jest chore, szczeniaku! Myślisz o tym jak sama Luna się będzie czuć, jak wpadniesz w sidła Achillesa?! - ryknął na mnie najstarszy z Rodriguezów. Sam Don patrzył na mnie, nie rozumiejąc czemu wymyśliłem tak idiotyczny plan, nie mówiąc wcześniej różowowłosej.

- Wiem, to jest wielkie ryzyko... - mruknąłem, ale byłem pewny co do swojego planu działania. Po dzisiejszej nocy i tego co dziewczyna robiła przez sen, byłem pewny, że jest wykończona psychicznie. Że ktoś musi za nią wziąć parę spraw we własne ręce. - Ale to jest rozwiązanie, które...

- Które może spowodować, że Achilles przyjdzie sam do ciebie, albo przyjdzie po Lunę! Nie sądziłem, że będziesz tak głupi, ale nawet i to wyjebało poza skalę! - znów uniósł głos, Tony. Głowa rodziny spojrzała na niego znacząco, dając sygnał, by zważał na słowa, które są zabronione w posiadłości. - Wybacz ojcze, ale to już jest... - spojrzeliśmy na drzwi, które otworzyły się z hukiem i wszedł przez nie John, którego mina była wściekła, a przy uchu trzymał telefon. Już wiedziałem, że mam kłopoty, bo znając życie, właśnie dzwoniła różowowłosa, która zapewne poszukuje mnie po całym domu i okolicach.

- Jest tu. - warknął do słuchawki, by za chwilę podejść do nas i włączyć na głośnik telefon.

- Czy ty jesteś normalny, kretynie?! - ryknęła dziewczyna. - Co ty sobie wyobrażasz?! Co znów za durny plan wymyśliłeś?! Chcesz nas wszystkich wpakować w kłopoty?! - przewróciłem oczami, będąc znudzony ciągłym przesiadywaniem na miejscu, nie mając żadnego planu działania. Wstałem, mruknąłem do nich, że wracam do domu i skierowałem się do wyjścia.

W samochodzie złapałem za telefon, który zostawiłem w szufladzie. Odpaliłem tylko ekran, nagle wyświetlił mi się spam połączeń i sms-ów od dziewczyny. Pierwsze były spokojne, pełne zamartwiania się o moją osobę. Kolejne pisane były z paniką. Na samym końcu była wściekłość i nienawiść. Prychnąłem i odrzuciłem urządzenie na siedzenie obok, odpaliłem silnik i czym prędzej wyjechałem na ulicę.

Chciałem się skierować pod Miami, ale coś mnie blokowało i skręciłem na drogę do Nowego Yorku. Wiedziałem, że czeka tam, na mnie, niebezpieczeństwo, w postaci Federalnego Biura Śledczego, Achillesa Wilsona, który z niewiadomych względów, miał na mnie chrapkę. Jak z pamięci się skierowałem na komisariat, w którym jeszcze pracowałem z kilka miesięcy temu. Gdy tylko przekroczyłem granicę Nowego Yorku, co drugi billboard miał wywieszoną moją i Luny twarz, z dopiskiem POSZUKIWANI PRZESTĘPCY. Głośno wzdychnąłem, wiedząc, że właśnie wjeżdżam w pułapkę, będąc świadomy, że skończę za kratami, bądź z kulką w głowie.

Zajechałem pod komisariat. Zanim wysiadłem, założyłem czapkę z daszkiem i okulary przeciwsłoneczne, mając chodź odrobinę nadziei, że nikt mnie nie rozpozna. Wszedłem do recepcji, a przed komputerem siedział młody Christopher.

- Witam na posterunku policji, w czym mogę Panu... - mężczyzna spojrzał na mnie i od razu zamilkł. Zlustrował mnie, od góry do dołu, złapał za telefon i wykręcił numer. Serce mi zabiło mocno, a ciało zesztywniało. W duchu się modliłem, by tylko nie dzwonił do Wydziału Kryminalnego, które na sto procent czyha gdzieś za rogiem, by tylko mnie złapać.

- Szefie, musi pan zejść natychmiast do recepcji... - ulżyło mi, gdy osobą, do której dzwonił, okazał się David Berdyn. Odłożył słuchawkę i nachylił się w moją stronę. - Jesteś poważny? Wiesz doskonale...

- Wiem o tym. Nie musisz być kolejną osobą, która mi to mówi, dzisiejszego dnia. Wystarczy, że Trens robi mi wiecznie wykłady. - wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Moja cierpliwość powoli się kończyła. Każda kolejna osoba, która powtarzała mi, że jestem nie normalny, niepoważny, nieodpowiedzialny, wpisywała się na moją listę zabójstw.