Abilerim miii!!????!!

HAZIR MIYIM?

Mira dan

Adam içeriye girdiğinde üstüme gelmeye başladı sonra da boynumu öpmeye başladı ben ise deli gibi ağlıyordum.

Adam en sonunda geri çekildi. Gözlerim ağlamaktan bulanık görüyordu fakat sanırım üstünü çıkartıyordu. Buraya kadardı tecavüz edecekti. Bitecekti hayatım herşey mahvolacaktı. Kendimden nefret edecektim. Buradan çıkabilirsem bile Biyolojik ailemin yüzüne bakamayacaktım. Zaten ben bakabilsem bile onlar beni bu halim ile kabul etmezlerdi. Orospu çocuğu üstünü çıkartmaya devam ederken birden kapı açıldı. Gözlerime inanamadım içeriye Ediz ve Gediz girdi. Ediz hemen yanıma geldi. Bu yaşanan gerçek miydi? Gerçekten kurtuluyor muydum?

Ama ya yine hayal görüyorsam. Ediz yanıma geldi ve yüzümü ellerinin içine aldı. Konuşmaya başladı fakat ben hala onun gerçek olup olmadığını sorguluyordum.

Sana dokunuyor yani gerçek.

Emin misin Şanzımant?

Hayır Şanzımantım.

Mal

Ediz in arkasına baktığımda Gediz ve Atakan abi adamı dövüyorlardı. Adamı gördüğüm için daha çok ağlamaya başladım. Ediz beni kucağına alıp ilerlemeye başladı. Kafamı onun boyun girintisine soktum. Kokusu çok güzeldi. Beni bir yerde indirdi gözümü açtığımda arabada idim. Yan taraftan Egemen abinin sesi geldi.

- O-o Mira mı? dedi kekeleyerek. Sonra ne oldu bilmiyorum ama gözlerim karardı. Gözlerime nüfus eden ışıkla gözlerimi açtım. Elimi hemen gözüme siper ettim. En son ne olmuştu. Hah evet bayılmıştım. Biri gözümde nüfusunu arttırmış olan ışığı kapattı.

Allah ondan razı olsun. Gözümü açmaktan korkuyordum. Ya herşey rüya ve ben şuan da hala o saçma karanlık yerde isem. Amaan yine de gözümü açacağım. Gözümü açtığımda neyse ki yine aynı yerde değildim. Ama hastanede idim. Olsun buna da şükür. Etrafıma bakındığımda ta- yani doktor vardı.

- Naılsın bakalım, diyerek konuşmaya başladı doktır.

- İyiyim galiba bilmiyorum ki aynıyım herhalde, diyerek konuştum.

Lan 3 ay gibi uzun bir süreden sonra farklı biri ile konuşunca değişik oluyor.

- İyi görünüyorsun istersen ailene haber vereyim çünkü seni baya merak etmişler galiba,

Gerçekten onları görmeye hazır mıyım bilmiyorum neden hazır olmam gerek onu da bilmiyorum. Ama şimdilik onlarla konuşmak istemiyorum. Çünkü kendimi suçlu hissediyorum.

- Şey aslında onları içeriye sokmasanız yorgun falan deseniz,

- Peki senin için diyeyim iyi dinlen o zaman,

- Tamam teşekkürler, dedim bende gülümseyerek.

Doktor odadan çıktıktan sonra hemen yatağa yattım. Yani hastane yatağına. Biraz düşünmem gerekiyordu. Sonuçta bir mal gelmiş beni 3 ay boyunca aynı yerde tutmuştu. Üstelikte yeni ailen olduğunu öğrendiğim ailemin evinin yanına. Hem nasıl bunca ay anlamamışlar ama yine de onları suçlayamam. Beni kim tuttu ki acaba? Ah tahminim var ama onun bu kadar ileriye gideceğini düşünmüyorum.

Umarım o değildir...