KALEM SIRI

1

Başlangıç tarihi?

İlk kitabım olmasıyla birlikte sizlere bunu sunmak çok heycan verici. Sevilip sevilmeyeceğinden emin değilim. Heycan ve mutluluk fazlasıyla yaşıyorum.

Yazım yanlışı olursa özür dilerim. Bunu çekinmeden yoruma yazın lütfen benim için önemli bir konu.

İyi okumalar diliyorum.💖

.....

Uykunun en derinlerinde bir yerdeydim şuanda,hemde çok derin bir yerlerdeyim.
Çıkış yokmuş gibi hissetiriyordu sahi nasıl uyanıp kurtulucaktım bu kabusdan, yada gerçektir bunlar. Çığlıklar koparken acı feryatlar yakan insanlar yardım isteyenler ambulans sesi birbirine eşlik ediyordu. İnsana bir acı korku basıyordu, insanlar bunları neden yapıyorlardı ki. Dinmek bilmyen acı vardı vücudumda pelkide ruhumda bundan bende emin değilim. İkisininde can yaktığı âşıkar birşeydi.

Yaralar sarılıyordu, peki bu ruh yarasımı yoksa bedenen bir yaramıda sarıyorlardı.
Buna cevap bulmak oldukca zordu, çığlıklar devam ederken 'sakin olun lütfen, elbet kurtaracağız iyi olacaklar.' sesleride yükseliyordu. Çığlıkları, acı feryatları susturamayacağını anlayan kişi her defasında 'Hastaya yaklaşma. İyleşicek emin olun ama önce sakin olun yoksa biz işimizi yapamıyoruz, hastları kaybedebiliriz istemiyorsanız ki şahsen istemiyorsunuz lütfen dediklerimizi yapın' diye insanlara uyaran biri ama onları dinleyen şahıs yoktu.

Sesler bittmek bilmiyordu,koşuşturmalar vardı göremesemde duyabiliyordum bunu. Ne olduğunu kavrayamıyordum birtürlü büyük bir sorun olduğu âşıkardı. Sesler yavaş yavaş azalıyordu yok olmaya başlamışlardı. İnsanları artık bulanık görebiliyordum. Sanki ölüyor gibiydim. Gerçekliğini bilmediğim bir rüya yada bir kabustu bu. Uyanmak istedim direndim direndikce dahada fazla canım yandı bedenim uyuşuyordu. Üzerimde yorgunluk vardı sadece gözlerimi kapatıp uyumak istiyordum.

Ama eğer kapatırsam uyanamamaktan korkuyordum. Birdaha gözlerimi açamamaktan, insanları görememekten korkuyordum. Bir yandanda uyumak istiyordum. Birdaha uyanmamak üzere uyumak acı,hüzün,intikam bunlarıda yok etmek istiyordum. Peki uyursam geçicekmiydi yoksa uyanıp direnerekmi geçirecektim ben bu acıları. Hangisini yapacktım bilmiyordum. Bedenim uyanmak isterken ruhum tam zıtı olarak sonsuzluk uykusuna dalmak için çaba sarf ediyordu.

Ben neyi seçersem o olucaktı. Ben kararsızdım neyi seçeceğimi bilmiyordum.
'Çok az zamanımız kaldı hastaları kaybediceğiz. Onları hayata döndürmeye çalışın.' dedi biri. Derin bir nefes çekti ciğerine ve sözlerine devam etti. 'Son vakte kadar pes etmeyin.' dedi. Bu konuşan kimdi bilmiyorum ama fazlasıya yorulduğu ve bir şey için çabaladığı belliydi. Seçemiyordum onu sadece sesini çok kısık bir şekilde duyabiliyordum. Ne için zaman azdı bilmiyorum, tek bildiğim birşey varsa yavaşca bedenim gücünü yitirmekte olduğuydu. Anlaşılan az zamana sahip olan bendim.

'Doktor onlar iyi olucakmı' diye bağırdı biri. Bir kandın sesiydi bu ince ve birat tiz bir sesti. 'Henüz belli değil herşeye hazırlıklı olun' dedi. Sesinden anladığım kadarıyla insanlara uyarı dağıtandı bu doktordu demeki. Kalbim acımaya başlamıştı, kalp atışı sesini duymamaya başladım. Sesi azalıyordu çok alçaktan geliyor gibiydi, yada sadece bana öyle geliyordu. 'Nabız yavaşlamaya başladı. Daha hızlı olun lütfen.' diye bir ses yükseldi sesizliğin içinden. Sahi onlarca ses biranda nereye kaybolmuşlardı. 'Hasta bizimle ama nabız düşüyor ki bu hastayıda bizi duymaktan düşürecektir tehlikli bir durum bu.' dedi.

Ağzımı açıp konuşmak istedim ama yapamadım. Nefes almakta zorluk çekerken konuşmak ayrı bir zorluktu benim için. Derin bir nefes almak için dudaklarımı araladım,ciğerime nefes çekmeye çalıştım. Çalıştım sadece yarıda kesildi nefesim ciğerlerim yanmaya başlamıştı. Üstümden kalkmak bilmeyen bu acı artıkca artıyordu,başım dönmeye devam ederken ayrı zamanda kalbim sıkışıyordu. Tarif etmekte güçlük çekeceğim bir acıydı bu.