Zawgyi
က်န္းယမ္လီ ေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့
ေဆးရံုရဲ႕လူနာခုတင္ျဖဴျဖဴေပၚမွာ
ျဖဴဖက္ျဖဴေရာ္နဲ႔ လက္မွာလဲ
ေဆးပိုက္တန္းေတြ နဲ႔ အားလင္
အားလင္လက္ကိုကိုင္ပီး
ထိုင္ေနတဲ့ ဇီေလးနဲ႔ ေနာက္ထပ္
ေကာင္ေလးတေယာက္...
ယမ္လီ "ဇီေလး"
ဇီက်ိန္း "အန္တီ ေရာက္လာပီလား"
ယမ္လီ "အားလင္က ဘာျဖစ္တာလဲ "
က်င္းရီ "မား"
က်င္းလင္ရဲ႕ မားကို က်င္းရီ
ၾကည့္မိေတာ့ အံ့ျသကာ
မားဟု ႏုတ္ကထြက္ပီးေခၚလိုုက္မိသည္...
ဇီက်ိန္း "အန္တီ ဆရာဝန္ေတက
အုပ္ထိန္းသူကို ေျပာမွာပါ "
ယမ္လီ "အင္း "
ဇီကိ်န္း"အန္တီ က်ေနာ္ က်င္းလင္
ႏိုးရင္စားဖို႔ တခုခု သြားဝယ္လိုက္အံုးမယ္ေနာ္"
ယမ္လီ "အင္း ေက်းဇူး "
ဇီက်ိန္း "ရပါတယ္
ေျပာစရလူေတြမွမဟုတ္တာ"
ဇီက်ိန္း "ေကာ သြားမယ္ေလ"
က်င္းရီ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ခင္
ဇြတ္ဆြဲေခၚလာေသာ ဇီက်ိန္း ရယ္ပါ...
ဇီေလးတို႔ ထြက္သြားမွ ယမ္လီ
ခုတင္ေဘးထိုင္ကာ အသံတိတြ္
ငိုေႂကြးမိသည္...
ယမ္လီ "ေတာင္းပန္ပါတယ္ မားက
ဒီထက္ပိုပီး ဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့သင့္တာ"
က်င္းလင္ "အက္လိုမဟုတ္ပါဘူး
မား "
ယမ္လီ "အားလင္ အားလင္
သတိရလာပီလား ခနမားဆရာဝန္ေခၚေပးမယ္"
လူေခၚဘဲလ္ကို ႏိုပ္လိုက္ပီး
ခနၾကာေတာ့တံခါးေခါက္ပီး
ဝင္လာၾကတဲ့ ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳမ်ား...
"က်ဲ"
အားခ်င္း တေယာက္ ယမ္လီ ကို
ေတြ႔ရတာမို႔ ေခၚလိုက္မိသည္
ဒီလူနာေကာင္ေလးက က်ဲနဲ႔
ဘလိုပတ္သက္ေနတာလဲ...
ယမ္လီ အားခ်င္းကို...
ယမ္လီ "အားလင္ ကို အရင္ ၾကည့္ေပးပါ"
..........
ဇီက်ိန္း ဆြဲေခၚရာေနာက္
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔
ပါလာေသာက်င္းရီ အခုမွသတိဝင္ကာ..
YOU ARE READING
အခွင့်သင့်တုန်း(အခြင့္သင့္တုန္း)😺
FanfictionUnicode /Zawgyi စစ်ကျွေး /ကျင်းလင် /ကျင်းရီ /ဇီကျန်း တောင်းပန်ပါတယ် ဘာမှမသိခဲ့လို့ (စစ်ကျွေး) ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော် က ချစ်ရသူ မို့ နားလည်ပေးမှာ ပါ (ကျင်းလင်) စစ္ေကြၽး /က်င္းလင္ /က်င္းရီ /ဇီက်န္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘာမွမသိခဲ့လို႔ (စစ္ေကြၽး) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
