Abused

Κεφάλαιο 5

Ηταν 8 το πρωί. Και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει οι σερβιτόροι να πιάνουμε δουλειά τόσο νωρίς. Αφού κάνεις δεν έρχεται εδώ τέτοια ώρα το πρωί για να καθίσει σε κάποιο τραπέζι. Συνήθως έρχονται φοιτητές ή μαθητές για να παραγγείλουν κάτι και το παίρνουν στο χέρι για να μην αργήσουν στο μάθημα ή στην διάλεξη.

Κοίταξα τον χώρο γύρω μου και ξεφύσησα.

"Βαριέμαι πολύ". Έριξα το βλέμμα μου στην Στεφανία που εκείνη την στιγμή εξυπηρέτησε τον τελευταίο πελάτη στο ταμείο.

Κοίταξε μπροστά της και ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.

"Ήρθε ο Ρωμαίος να σου φτιάξει την διάθεση". Μου είπε ψιθυριστά χαιρετώντας παιχνιδιάρικα
τον καινούργιο μας πελάτη.

Κοίταξα προς το μέρος που κοιτούσε και είδα τον Αχιλλέα να την χαιρετάει. Αμέσως οι άκρες των χειλιών μου ανασηκώθηκαν και προσπάθησα να κρύψω το χαμόγελο μου.

"Στεφανία". Την προειδοποίησα επιτακτικά, αλλά εκείνη απλά έγειρε μπροστά στον πάγκο κοιτώντας με με νόημα.

"Άντε πήγαινε, σε περιμένει". Στριφογύρισα τα μάτια στα λόγια της και πήγα προς το μέρος του.

"Καλημέρα Αγάπη". Μου είπε γεμάτος ενέργεια και μέσα μου αναρωτήθηκα πως γίνεται ένα άνθρωπος να έχει τόσο καλή διάθεση τόσο πρωί.

"Καλημέρα. Πώς είσαι;". Του χαμογέλασα.

"Με έχει επηρεάσει λίγο ο καιρός σήμερα, επειδή φαίνεται ότι θα βρέξει, αλλά καλά είμαι. Εσύ;". Με ρώτησε.

Κοίταξα έξω και όντως τα σύννεφα είχαν καλύψει τον ουρανό και φαινόταν ότι σε λίγες ώρες θα βρέξει. Πάλι καλά είχα προνοήσει και σήμερα φορούσα μια αέρινη μπλούζα μέχρι τους αγκώνες και έτσι δεν κρύωνα. Αυτό με ωφέλησε κιόλας, γιατί δεν χρειάστηκε να καλύψω τα σημάδια που έχω πάνω από τους αγκώνες, αφού τα καλύπτει η μπλούζα.

Δυστυχώς όμως, ξέχασα να πάρω ομπρέλα. Αλλά δεν πειράζει. Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεχνάω να πάρω μαζί μου ομπρέλα.

"Εγώ καλά είμαι. Σε επηρεάζει τόσο πολύ ο καιρός;". Τον ρώτησα με περιέργεια.

"Ναι. Αλλά τώρα που σε βλέπω νιώθω καλύτερα". Με κοίταξε με νόημα και γέλασα πιστεύοντας ότι μου κάνει πλάκα.

Ελπίζω τουλάχιστον να μου κάνει πλάκα. Ξέρει ότι έχω αγόρι.

"Αφού νιώθεις καλύτερα πες μου τι θα παραγγείλεις". Τον ρώτησα, αλλά ως απάντηση πήρα την σιωπή του. "Άστο. Ξέρω τι θα παραγγείλεις". Σημείωσα τον συνηθισμένο καφέ που παίρνει πάντα και τον κοίταξα.