Abused

Κεφάλαιο 24

Άνοιξα τα μάτια μου και το φως που άνοιξε εκείνη την ώρα με τύφλωσε. Τα έκλεισα ξανά κάνοντας έναν μορφασμό δυσαρέσκειας με το πρόσωπο μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Τεντώθηκα πάνω στο στρώμα σε μια προσπάθεια μου να ξεμουδιάσω το σώμα μου και οι αισθήσεις μου άρχισαν να επανέρχονται.

Ο ίδιος πόνος επανήλθε στο στήθος μου και η διάθεση μου δεν είχε καλυτερέψει ούτε στο ελάχιστο από εχθές. Άνοιξα ξανά τα μάτια μου και κοίταξα τον Άγγελο που είχε ανοίξει την ντουλάπα και ντυνόταν για την δουλειά. Ένιωθα πλήρως συντετριμμένη βλέποντας τον μπροστά μου τόσο ήρεμο και απορροφημένο στις σκέψεις του. Ήταν ίσως η τελευταία φορά που τον έβλεπα. Η τελευταία φορά που έβλεπα τα χαρακτηριστικά του πρόσωπου του, το σώμα του και αντιλαμβανόμουν για άλλη μια φορά ότι η απόφαση που είχα πάρει δεν είχε γυρισμό. Δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να επιστρέψω σε εκείνον. Και με πονάει όλο αυτό αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι έχω κάνει το σωστό.

Το πρόσωπο του γύρισε προς το μέρος μου ασυναίσθητα και ξαφνιάστηκε ελαφρώς όταν με είδε ξύπνια. Τα μάτια του στήλωσαν στα δικά μου και άφησα τον εαυτό μου να βυθιστεί στο χάος του. Με πλησίασε και γονάτισε μπροστά μου για να είναι στο ίδιο ύψος με εμένα. Το χέρι του αιωρήθηκε για λίγη ώρα πάνω από το μάγουλο μου μέχρι που θυμήθηκε ότι ίσως δεν είναι καλή ιδέα να με ακουμπήσει στο σημείο που εδώ και δύο μέρες έχει πρηστεί από τα χτυπήματα του. Άφησε ξανά το χέρι του να προσγειωθεί δίπλα του, ενώ τα μάτια του δεν άφηναν τα δικά μου.

"Γιατί δεν κοιμάσαι;". Με ρώτησε απαλά.

"Με ξύπνησε ο φωτισμός του δωματίου". Του απάντησα αγουροξυπνημένη.

Αλλά στην πραγματικότητα ήξερα ότι δεν προλάβαινα να ξανακοιμηθώ. Σύμφωνα με τον Αχιλλέα έπρεπε να κάνω γρήγορα. Και το ήξερα.

"Πέσε για ύπνο. Έχεις λίγη ώρα μέχρι να σηκωθείς". Με προέτρεψε και κούνησα καταφατικά στο κεφάλι μου, ενώ αναδεύτηκα στην θέση μου για να βολευτώ καλύτερα.

Έκλεισα τα μάτια μου, αλλά ένιωθα το βλέμμα του να είναι ακόμα πάνω μου. Δεν είχε κάνει καμία κίνηση να απομακρυνθεί από κοντά μου ούτε να σηκωθεί ξανά πάνω.

"Αγάπη". Μου απευθύνθηκε ξανά και αυτή τη φορά ορκίζομαι ότι η φωνή του ακουγόταν διστακτική.

Άνοιξα τα μάτια μου και συνοφριώθηκα. Τα δικά του δεν είχαν φύγει στιγμή από πάνω μου.

"Είμαστε εντάξει τώρα, έτσι;". Ο ίδιος διστακτικός τόνος φαινόταν πιο έντονα στην φωνή μου και σχεδόν με έκανε να ανοίξω διάπλατα τα μάτια μου.