Number Zero: Eveline Hargreeves

1.Bölüm

Hepinize tekrardan merhaba, uzun bir süredir buralarsa yoktum. Sebebini duyurular kısmından paylaştım.

Bu hikayeyi iki sene önce yazıp taslaklara atmıştım, umarım hoşunuza gider.

------------------

Saatlerdir odamda oturup annemin gelmesini bekliyordum, burası çok sıkıcıydı üstelik ses çıkarmam da yasaktı, bu yüzden tek yapabildiğim şey kitap okumak ve resim çizmekti.

Ben düşüncelere dalmışken kapı açıldı, elinde tepsi ile annem gözüktü.

"Merhaba canım, beni özledin mi?"

Hemen gidip anneme sarıldım.

"Çok özledim."

"Geciktiğim için üzgünüm, biraz işlerim vardı."

"Sorun değil."

"İyi misin sen, düşünceli gözüküyorsun."

"Aslında senden bir şey isteyeceğim."

"Tabi ki."

"Beni dışarı çıkarır mısın? Burada çok canım sıkılıyor."

"Hadi ama tatlım, kuralları biliyorsun. Baban ona karşı çıktığını öğrenirse çok kızar."

"Neden böyle bir kural var ki, anlamıyorum."

"Zamanı geldiğinde anlayacaksın, her neyse şimdi gitmem gerek."

"Bu akşam benimle kalacaktın unutmadın değil mi?"

"Söz veremiyorum, duruma bağlı."

"Peki."

Annem gittiğinde masanın üstüne bıraktığı yemeği yedim, çok geçmeden üst kattan sesler gelmeye başladı. Diğerleri gülüp eğleniyordu, derin bir iç çektim ve kitaplıktan bir kitap alıp okumaya başladım. Onların seslerini duydukça buradan çıkmak istiyordum. Daha fazla dayanamadım ve kitabı bir kenara bırakıp kapının yanına gittim. Bir süre tereddüt ettikten sonra kapıyı yavaşça açtım ve üst kata çıktım, sesler gittikçe yakınlaşıyordu. Kimseye gözükmeden koridora çıktım, kalbim korkudan deli gibi çarpıyordu yine de etrafta dolaşmaya devam ettim. Koridorda bir sürü oda vardı ve kapılardan biri açıktı, gözükmemeyi çalışarak içeriye göz attım. İki kız yatakta oturmuş sohbet ediyordu. İç çektim ve dış kapıya yöneldim, biraz dışarı çıksam iyi olurdu ama yakalanmaktan korkuyordum, üstelik daha önce hiç dışarı da çıkmamıştım. Yavaşça yaklaştım ve kapıyı açıp dışarıya baktım, resmen büyülenmiştim. Yavaş adımlarla dışarı çıktım, kapıyı hafif aralık bıraktım ve bahçede dolaştım. Bir süre sonra artık odama dönme vaktinin geldiğini düşündüm, istemeye istemeye eve doğru ilerledim, o an kapının kapalı olduğunu gördüm. Paniğe kapıldım, ne yapacağımı bilmiyordum. Bir şekilde içeri girmem gerekiyordu. Evin etrafında dolaşıp açık pencere aradım, neyse ki bir tane buldum. Odayı kontrol ettim ve yavaşça pencereye tırmandım. Tam kapıya yönelmiştim ki biri beni yakaladı ve ağzımı kapattı. O kadar korkmuştum ki kıpırdayamadım bile.

"Odamda ne işin var yabancı?"

Bir süre beni süzdükten sonra tekrar konuştu.

"Seni bırakacağım, sakın aptalca bir hareket yapayım deme, anladın mı beni?"

Başımı tamam anlamında salladım, benden yavaşça uzaklaştı.

"Kimsin sen?"

"Ben..."

"Konuşmazsan seni babama götürürüm, emin ol bunu istemezsin-"

"Hayır! Lütfen ona söyleme, yalvarırım."