Number Zero: Eveline Hargreeves

2.Bölüm

Sabah her zaman ki gibi kahvaltımı yapmış resim çiziyordum, birden oda mavi bir ışıkla aydınlandı, arkamı dönüp baktığımda onu gördüm.

"Five, neden geldin!?"

Benim aksime gayet sakin gözüküyordu.

"Seni dışarı çıkarmaya geldim."

"Gelemem ben, git hadi! Anneme yakalanabiliriz."

"Yakalanmayacaksın korkma."

" Nasıl bu kadar emin olabilirsin?"

"Güven bana!"

Şaşkın bir şekilde yüzüne bakıyordum.

"Ya başımız belaya girerse?"

"Ben ne dersem yap yeterli. Hadi gidelim."

"Tamam, üstümü değiştirip geliyorum."

"Burada bekliyorum."

Kıyafetlerimi alıp banyoya gittim, geri döndüğümde hâlâ kararlı bir şekilde bekliyordu.

"Hazır mısın?"

"Evet."

"Elimi tut, yürüyerek gidemeyiz."

Yanına yaklaşıp elini tuttum, bizi bahçeye ışınladı.

"Kardeşim Ben burada, seni onunla tanıştıracağım."

"Ne, ona benden mi bahsettin!?"

"Evet-"

"Sana kimseye söyleme demiştim!"

"O iyi biri, endişelenmene gerek yok."

"Ya babama söylerse?"

"Söylemeyecek, söz verdi."

İstemeye istemeye peşinden gittim.

"Ben, buradayız!"

Çocuk Five'ın seslendiğini duyunca yanımıza geldi.

"O bahsettiğin kız bu mu?"

"Evet."

Beni baştan aşağı süzüp elini uzattı.

"Merhaba."

"Merhaba."

"Buradan çıkalım daha sonra konuşuruz."

"Neden, burası gayet iyi."

"Sana anlattım ya, Eveline'in dışarı çıkması yasak."

"Ah pardon, aklımdan çıkmış."

Çocuk bir bana bir de Five'a bakıp güldü.

"Ne?"

"Ona bakıcılık yaptığına inanamıyorum."

"Ona bakıcılık yaptığım falan yok, yardım ediyorum aptal."

Ben: O bizimle aynı yaşta değil mi, neden elini tutuyor?

Çocuğun dediğini duyunca elimi çektim.

"Hadi ama Ben! Anlattım ya, o bizim gibi değil. Neredeyse hiçbir şey bilmiyor."

Daha fazla dayanamadım ve onlar beni fark etmeden geldiğimiz yöne doğru gittim, dedikleri şey beni üzmüştü evime dönmek ve yatağımda dinlenmek istiyordum.

Uzun bir süre yürüdüm fakat evi bulamadım, üstelik çok yorulmuştum, dayanamayıp kaldırıma oturdum ve etrafı seyretmeye başladım. Tam iki dakika sonra onun sesini duydum.

"Evie!"

Kafamı çevirip baktığımda bana doğru koştuğunu gördüm, biraz olsun rahatlamıştım.