3.Bölüm

85 12 12
                                    

Sabah Five'ın sesiyle uyandım.

"Evie."

Gözlerimi açmadan sessizce mırıldandım.

"Hı?"

"Yatağımda ne işin var?"

Gözlerimi açıp ona döndüm, yüzünde garip bir ifade vardı.

"Gece korkudan uyuyamadım, en son dayanamayıp yanına geldim. Yanlış bir şey mi yaptım neden öyle bakıyorsun?"

"Hayır sadece yanımda seni görünce şaşırdım."

"Üzgünüm, sana seslendim ama beni duymadın."

"Sorun değil."

Yanımdan kalktı ve banyoya gitti, bende oturma odasına gidip çantamdan kıyafetlerimi aldım. Five yemek hazırlarken odada üstümü değiştirdim ve yanına gittim.

"Listeye bir bakalım, iki saat sonra ilacını içmen gerekiyormuş, bana hatırlat olur mu?"

"Tamam."

Oturup kahvaltımızı yaptık, Five sürekli bana bakıyordu.

"Ne?"

"O adamlar senin için gelmişti. Senden ne istiyor olabilirler?"

"Bilmem."

"Hadi ama, düşünsene. Babam bunca yıl seni bodrumda tutuyor ve dışarı çıkmana izin vermiyor, üstüne bir de bu olay oluyor. Sence çok garip değil mi?"

"Babam sadece beni korumaya çalışıyor."

"Seni neyden korumak istiyor?"

"Bilmiyorum, hiç bunun hakkında konuşmaz."

"Evie kendine bir bak, aynı yaştayız ama sen daha küçükmüş gibi davranıyorsun. Eğer senin iyiliğini isteseydi bu durumda olmazdın."

"Neden sürekli beni yargılıyorsun?"

"Seni yargılamıyorum, ne olduğunu bilmek istiyorum."

"O halde babama sor, ben hiçbir şey bilmiyorum."

Masadan kalktım ve oturma odasına gittim, Five'ın sürekli beni kıyaslaması kırıcıydı ama o bunu anlamak istemiyordu.
Bütün bu düşünceleri kafamdan attım ve ilacımı içtim, birkaç dakika sonra o da yanıma geldi.

"İlaç saatin-"

"İçtim."

"Güzel."

Yanıma oturdu ve televizyonu açtı.

"Hadi biraz film izleyelim."

Bir süre kanallarda gezindikten sonra durdu.

"Bunu izleyebiliriz, güzel bir şeye benziyor."

Sürekli benimle konuşmayı çalışıyordu ama ben görmezden geliyordum. En son dayanamadım ve ona söylemeye karar verdim.

"Beni küçümseyip durman kalbimi kırıyor."

"Ha?"

Bana döndüğünde ona bakmamayı çalıştım.

"Üzgünüm, bir daha yapmam."

Uzun bir sessizlik oldu, birlikte film izledik. Daha sonra telefon çaldı ve babamla konuşmak için gitti. Bende yatak odasına gittim ve yatağıma uzandım. Birkaç dakika sonra odanın kapısı aniden açıldı.

"Ah, sonunda buldum seni."

"Bir şey mi oldu?"

"Seni göremeyince korktum."

Number Zero: Eveline HargreevesHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin