truths [taennie]

bölüm 5

Ryunjin söylediyiyle duraksadım bilip napıcaktıli aynanda abim hem bana hem ryunjine bakıp susup arabayı çalıştırıdıp sürmeye başladı.

Hala bana dönük cevap bekleyen ryunjine cevao vermek zorunda kaldım.

"Yok ryunjin neden sordun?"

Bana bakıp şaşkın ve sırıtmış bi şekilde hemen cevap verdi

"Çok güzel kızsın neden yokki benim çevremdeki erkeklerin sana dibi düşüyo ayarlamamı istermisin birileriyle takılmak iyi gelir bence"

Göz kırpıp önüne dönecektiki abim bianda firen yaptı  öne geri gelirken saçlarım önümde bağırdım

"Bu ikinci oluyo düzgün kullanmıcaksan ne diye aldın amınakodumun ehliyetini!"

Abim ryunjine dönüp
"Çevrendeki gerizekalı yarrak kafalı tek hücreli salakları jennie'den uzak tut saçma sapan konuşmayı kes!"

Ryunjin sinirlenip arabadan inerek bağırındı
"Düzgün konuş be benimle karşında çocuk yok senin salak!"

Kapıyo,sertçe çekip ayapındaki topukluları yere vura vura ilerlerken bi arkama bi abime dönüp şaşkınlıkla dönerken tam ağzımı açıcaktımki konuşmaya başladı

"Öne geç" duraksadım abimin sinirli hali beni korkutuğu için pek üstelemek istemesemde tırtığım için öne geçesim gelmedi yicek değil ya.

Yan kapıdan çıkıp öne geçtiğimde oturduğum gibi arabayı hızla çalıştırıp eve sürdü. Varırr varmaz kapıyı çarpıp arabadan inişi gereksiz triplere girişine kıl olurken eve girdi arkasından çıkıp arbanın kapısını kapatıp eve yöneldim.

Annemin yanağına öpücük kondurup odama çıkmak için merdivenlere giderken arkamdan annemin seslenişini duydum.

"Kızım bu akşam ufak bi işimiz var babanla yemeğe gidicez geç döneriz kavga etmeyin"

'Tamam anne bana değil abime söyle kudurmasın"

"Jennieee!"

"Tamam ya bişey demedik"

Odama çıkıp altıma bi şort yarım tişört giyip odadan çıktım annemlerin odasına inip çıkıp çıkmadıklarına bakmak için aralık kapıya yöneldiğimde odada olmadıklarını fark ettim.

Odaya yönelip kapıyı aötıp içeri bakındım çımış olmalırlardı kafamı çevirdiğimde yatağın karşısınıdaki uzun ince komidinin üstündeki çerçeveler dikkatimi çekit,sırıtım.

Küçüklüğümüz en değerli zamanlar, unutmaz anlar akıllanmanızı sağlayan,kendimi bulduğumuz herşeyi özgürce yaptığımız zamanlar.

Büyümek insanı sadece dış görünüş olarak değil kalbende çürütür. Yaşanmışlıklar kötü anılar ders almak içindir ama yavaş yavaş kalbinizinde yok olduğunu anlamaz hale gelirsiniz.

Çerçevedeki küçüklük resimlerimize bakarken ne kadar ufak ve tatlı olduğumuz gerçeğini düşünürken çerçevenin elimden kaymasıyla yere düştü hafif çatlamış olan çerçeveyi almak için eğildiğimde komdinin altındaki kutu dikkatimi çekmişti.
Almak için eğildim kolumu zar zor zokup çıkartığım kutuyu açıp baktığımda yığınla kağıt ve belge olduğunu görünce kesin babamındır diye düşünürken adımı gördüğüm belge dikkatimi çekmişti elima alıp,sayfaları okumaya başladım okadar hızlı çevirip okuyodumuki yazılar gözlerimden hızla geçip giderken gözlerimin dolmasına engel olamadım evlatlık alma belgeleri...

Belgeyi yere bırakırken kıtudaki kağıtları karıştırdığımda abimin adının yazılı olduğu belgeyi elime almıştım evlatlıktık gerçekten kardeş olup olmadığımızdan emin olmak için belgeleri karşılaştırken isimleri kısık sesle okumaya başladım.

"Asıl isim han jennie
Evlatlık aile soyadı kim
Asıl anne adı nabi
Asıl baba adı in-yeop
Soy isim değişikliği ile şuanki isim kim jennie"

"Asıl isim hwang taehyung
Evlatlık aile soyadı kim
Asıl anne adı yuna
Asıl baba adı so-jun
Soy isim değişikliği ile şuanki isim kim taehyung..."

Abimle hiçbir kan bağımız yoktu ikimizde yıllardır ailemiz olarak bildiğimiz insanların çocukları değildik.

Ağlamak istesemde gözümden yaş düşmüyodu gözlerim bulanık yerde yığılmış şekilde otururken kapının aralandığını fark ettim bana şaşkınlıkla bakan abimin gözleri yerdeki kağıtlara dönünce kısık sesle

"Sen onları nerden buldun..."