truths [taennie]

bölüm 8

Çok beklettim özür dilerim okul sıkıntı oluyo biraz  

Elimdeki kaşığın tabağa düşmesiyle annem kafasını kaldırıp bana baktı.

"Bişeymi oldu tatlım?"

Anında cevap verdim

"Y-yok annecim bişey olmadı, kendimi iyi hissetmiyorumda yemicem ben afiyet olsun"

"Jenniee! Daha bişey yemedin ama'

Kafamı cevirip yemeğiyle uğraşan abime çevirdim kafamı hemen anneme döndüm

" aç değilim anne"

Masadan hızla kalkıp merdivenlerden çıkıp odama girdim kapıyı kapatır kapatmaz nefes verip kapıya yaslanıp yere yığıldım. Yavaşça ellerimi saçlarımdan geçirip,ne olup ne bittiğini düşünürken uzun süredir oturduğumu fark ederken odamın kapısı tıkladı hemen ayağa kalkıp kapıyı açıp

"Anne ben sana yemicem de-"

Karşımda duran abime baktığımda kapıya yaslanmış ellerini bağdaş yapmış bana bakan yüzüne baktığımda.

"Selam güzellik bişey yemedin , bişeymi oldu?"

İğneliyici ses tonuyla imavı bakışlar atarken dalga geçer gibi davranışlarına çok sinir olmuştum.

"Çekil şurdan"

Diyip kapıyı kapatırken, eliyle kapıyı aralıyıp içeri girip kapıyı kapattı.
"Napıyosun be çıksana odamdan bağırtırma beni!"

Bana yaklaştıkça geri adım atmaya başlamışken
"Sakin ol be güzelim niye geriliyosunki"

İyice sinirim tepeme atarken odadan çıkaramıyosam kendim çıkarım diye düşünüp kapıya yeltenirken omzumdan tutup çeviren el beni durdurmuştu

'Hop hop nereye böyle'

"Bırak be manyakmısın yeter sen iyice zıvanadan çıktın sabahtan beri!"

"Tamam be yemedik odanı çıkıyoruz merak etme"

Odadan çıkarken kapıyı çarpıp çıkmasıyla gözlerimi sıkıca kapattım yatağa attım kendimi sonra gözlerimi açıp bianda ayağa kalkıp odanın kapısını kitledim.

Geri yatağa devrildiğimde Uykuya dalırkenki kuruduğum yığınla senaryo sonucu hala uyumayı beceremeiştim sadece bir günde...

Sabah erken kalkıp hazırlandım hiç yüzünü görmek istemediğim için evdenok erken çıktım kahvaltı bile yapmamıştım aç olduğum için en yakın açık yere girmiştim.

Çok şirin bi mekandı hem hafif ahşap beyaz renkler kaplarken açıknsoft yeşil sandalyeler dikkat çekiciydi kasa tarafında camın arkasında duran ürünlere bakarken gözüme çarpan lezzetli bi sandiviç ve şirin görünğmlü içeceği alıp masama geçip,cam kenarından dışarıyı seyretmeye başlarken bomboş olan kafenin sessizliği huzur doluydu, sanki aradığım şey her zaman buymuş gibi kimse olmadan yanlız kalamak...