Legendary Academy: The Strongest Of All

Chapter 11: Her Blood

Jashen

"Do you certainly think I can kill the people I save before? Oh come on Jaszy!" I look at her, shocked and a wide smile formed in my lips because I was surprised and happy. I immediately rushed towards her and hugged her tight. I missed her, I really do. 

"I miss you Ate Linne!" sabi ko't umiyak na lang sa kaniyang balikat. Habang nakayakap ako sa kaniya, naalala ko na naman ang masaklap kong nakaraan na ayaw ko nang balikan.

"Mama, Papa saan nyo po kami dadalhin?" tanong ng nakababata kong kapatid na babae.

"M-mga anak, uhhmmm.. a-ano kasi...dito muna kayo sa kuweba ha? M-may pupuntahan lang kami ng papa niyo okay?" Napansin ko na dumadaloy ang luha ni mama sa pisngi niya kaya kahit hindi ko alam ang dahilan ay napaiyak na lang din ako.

"M-ma bakit po kayo umiiyak? Saan po ba kayo pupunta? I-iiwan niyo po ba kami?" umiiyak kong sabi.

"H-hindi namin kayo iiwan mga anak, d-dahil palagi lang kaming nasa tabi niyo. Pero kailangan mangako kayo sa amin ng papa niyo ha?" Dahil isa kaming bata na walang kaalam-alam sa mga nangyari, napatango nalang kami.

"Darating ang araw na baka yayain kayong makipagsanib sa mga Dark Vampires. Ipangako niyong hinding-hindi kayo sasanib sa kanila ha? Kahit ano'ng mangyari, 'wag na 'wag kayong sasanib ha?" nagsusumamong pakiusap ng aking ama. Ten years old pa lang kami ni Josh noon at ang kabaata naman naming kapatid na babae na si Janine ay 9 years old...

"Ma! Ma, ano po ang ibig niyong sabihin?" humagulgol na rin sa kakaiyak si Josh dahil ang mga mata nila'y para bang namamaalam na. Malungkot ito subalit nakangiti ang mga ito sa aming harapan.

Hindi na umimik sila mama at papa saka bigla na lang may bumulogsok pababa. Ngayon ay nanakipag away na ang mga ito sa mga taong nakaitim. Alam namin na malakas ang aming mga magulang pero sadyang napakarami ng mga kalaban nila pagkatapos ng ilang minutong pakikipaglaban ay  bumagsak din ang mga ito

I was devastated. Everything in my mind was chaotic. Tumakbo ako palabas at nilapitan ang aking ama't ina na lupaypay na ang katawan at wala lang kabuhay-buhay. I was crying. Hoping that my tears could bring them back to life.

"Siguro ikaw ang isa sa mga anak ni Johnas at Janina? Haha! Baka gusto mo rin mamatay tulad nila, bubwit?" nakangising wika nito sa akin. I was scared, not because of getting hurt, but because of my sibling's safety.

I only have them, and they only have me. We only have each other. Gumawa siya ng latigo at akmang ihahampas ito sa akin nang may pumigil sa kanyang isang batang babae. 

Tinatagan ko pa ito nang mabuti. Matangkad ito sa akin ng isang dangkal, subalit hindi ako tangkad niya ang nakaagaw ng pansin ko, kun'di ang buhok niyang kulay puti.

Tiningnan niya ako saglit at sumenyas na bumalik ako sa loob ng kuweba. Nakikipagtalo pa ako sa isip ko kung susunod ba ako o hindi, pero sa huli ay sinunod ko na rin siya dahil kailangan ako ng mga kapatid ko.

I was thankful that she saved me, even if Ishe doesn't even know me. Kumaripas ako ng takbo at pumunta sa kuweba kasama ang mga kapatid ko na tanaw na tanaw ang mga nangyayari sa baba.

Mula sa kinatataguan namin ay naririnig namin ang pag-uusap ng mga ito. Sa sobrang bait ng batang babae ay Ate bait na ang tawag ko aa kaniya sa isip ko.

"Who the hell are you!?" sigaw ng lalaki gamit ang pinasindak nitong boses.

Impis magulat ay awtomatikong napataas  ng kilay si Ate Bait. She raised both of her hands and into my surprise she built a shield in the cave we are hiding. Pagkatapos ay kinumpas niya ang mga kamay niya't dahan-dahang may namuong ipo-ipo sa pagitan nilang dalawa.