8 Eylül 2021
Bugün hastanedeki altıncı günüm. Fena bir gün değildi hatta düşününce nasıl geçtiğini bile anlamadım. Sabahleyin profesörlerle tanıştım. Pek uzun konuşmadık. Akşama doğru benimle ilgilenen psikiyatristle bir görüşmem oldu. Bana doldurmam için birkaç form vermişti. Genel olarak onların üzerinde durduk. Anneyle babanın son dönem bana karşı aldığı tavırlardan bahsettim biraz. Konuştuk işte öyle.
Bunun dışında... Bahçeye indim, kitap okudum, çizim yaptım falan. Bir de namaz kıldım tabii. Ha bir de, hastaneye yeni bir hastanın geleceğini söylediler. Gerçekten gelecek mi, gelecekse ne zaman gelecek merak ediyorum.
Sanırım bugün için söylemek istediklerim bu kadar.
...
Arkadaşım bana bileklik örmeyi öğretiyordu. Kafamı kaldırdığımda aynadaki yansımamı gördüm. Bana benzemiyordu. Aynayı daha doğrusu pencereyi parçalamak istedim. Yanımda makas vardı. Onu yansımamı gördüğüm pencereye fırlatmak üzere kaldırdım. Diğer kafadaşlarım fırlatmama mani oldular. Sonra yere düştüm ve çığlık çığlığa bağırdım. Doktor ve hemşire ile anne geldi. Bir süre bağırdıktan sonra kendime geldim. Ayağa kalktığımda zangır zangır titriyordum. Hala daha biraz titriyorum. Ama az önceye göre daha iyi hissettiğim kesin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hastane Günlükleri
Non-FictionKurgu ürünü değil, psikolojik rahatsızlıkları sebebiyle hastaneye yatışı olan DKB sahibi bir hastanın gerçek günlüğüdür. Bu hasta kim mi? Doğru bildin, benim.
