10 Temmuz 2021
Beni aile evine -Normalde onlarla birlikte yaşamıyorum çünkü sistemime hasar veriyorlar.- hastaneye yatışım olana kadar kalmak üzere geri göndermişlerdi. Kesinlikle verilebilecek en iyi karar değildi ve kendi psikoloğum bu fikre son derece karşıydı ama... Şey, bir süreden beridir onlarda kalıyorum.
Hım... Bugün bir şeyler ters gidiyordu, ben de hastaneye götürülürsem daha iyi olacağını düşündüm. Dolayısıyla da bir hastaneye götürüldüm.
Beni hastaneye bırakan arabadan indiğimde kendimden geçtim. Bilincim yerine geldiğinde, bu çok uzun sürmedi, yürüyemedim hatta yürümek şöyle dursun bacaklarımı bile hissedemedim. Bir süre sonra yeniden yürüyebiliyordum ve beni acil servise götürdüler.
Orada bana yapmalarını istemediğim bir şey yapmak istediler. Bu yüzden... Kaçtım. Yine.
Şimdi... Saat gece yarısından sonra 1, hiçliğin ortasındaki bir çocuk parkındaki salıncakta ileri geri sallanıyorum. Sakinim. Ve o hastanede olduğumdan daha iyi hissediyorum.
...
Binaya dönüş yolunda.
...
Evimde değilim ama ebeveynlerimin evindeyim. Sağ salim. Buraya geri geldiğimde kendime bir ziyafet hazırladım ve afiyetle yedim. Sonrasında biraz uyudum.
İnanılmaz derecede yorgun hissediyorum. Ve... Hastaneye düzgün bir şekilde yatışım olana kadar sağ çıkamazsam diye birazcık korkuyorum. Kafamın içinde bin türlü düşünce cirit atıyor ve bu konuda çok bir şey yapamıyorum. Sakinliğimi koruyorum ama. Bunun için elimden geleni yapıyorum. Eğer yapmazsam bu, büyük olasılıkla benim sonum olacak, ya öleceğim ya aklımı kaybedeceğim.
...
Kendimde ne olup bittiğini anlayabilmeyi gerçekten çok isterdim.
...
Her şey iyi olacak, fısıldıyorum kendime.
Endişelenme, her şey yolunda, okşuyorum başımı.
Gülümse, güçlüsün sen, tekrar ediyorum her gün.
Yine de hala bilmiyorum gerçekten iyi olacak mı bir gün.
-ibreathe
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hastane Günlükleri
Non-FictionKurgu ürünü değil, psikolojik rahatsızlıkları sebebiyle hastaneye yatışı olan DKB sahibi bir hastanın gerçek günlüğüdür. Bu hasta kim mi? Doğru bildin, benim.
